Ditmaal een boeiend verhaal van Dirk over de relatie tussen auto’s en wijnen.

Op de laatste zondag van de maand mei stond de markt in het Brabantse Geertruidenberg vol met Franse limousines. Klassiekers, semi-klassiekers en klassiekers in spé. Van de bekende Snoek tot de Renault 25. Van Peugeot 505 tot de Talbot Tagora. Een klein beetje Frankrijk in de polder. Een feestje voor liefhebbers van ’La vie belle’. Zelf rijd ik een Italiaan. Maar draag de Franse klassiekers een warm hart toe. Ondanks de kou droomde ik zelfs even weg. Ik waande mij in de jaren zestig, zeventig ergens in Frankrijk. In zonnige sferen op een knus marktpleintje. Zittend op een terrasje onder de platanen met een glas Viognier. Ziet u het ook al voor zich?

Enfin. De kou op die zondagochtend, op de markt in Geertruidenberg deed mij al snel ontwaken. Ik ben huiswaarts gekeerd. Beetje verkleumd. Maar mijn droom inspireerde tot het schrijven van deze blog. Ik was benieuwd welke wijn de trotse bezitters van hun Franse automobiel drinken. Kiest een Peugeot 504 rijder voor een andere druivensoort dan de eigenaar van een Renault 30?

De rijders van een Citroën DS, snoekrijders, schat ik zover in, dat zij een glaasje Champagne waarderen. De Snoek was indertijd een stijlicoon. Een vooruitstrevend ontwerp. Waar je maar al te graag mee ging flaneren langs de terrasjes. Al helemaal als je in het bezit was van een DS Décapotable. De cabrio versie. De Peugeot 505 was een zakenauto. Die parkeerde je voor het wegrestaurant. Tijdens de lunch at ‘le directeur’ een steak frites en dronk een glas Bordeaux. Of twee. Alhoewel ik de eigenaren van deze Peugeot ook wel met een bière pression aan tafel zie zitten.

En dan de Renault rijders. Een Côtes du Rhône lijkt mij passend. Rood. En in de zomer kiezen zij voor de rosé variant. En wat te denken van die statige Peugeot 604? Een auto voor ministers. Voor grote bazen die meer op de achterbank vertoefde dan achter het stuur. Die zullen waarschijnlijk kiezen voor een Pomerol. Of een Lafite. Om nog even terug te komen bij de Citroën rijders. Ik zie de CX rijders wel genieten van een mooie Bourgogne. Zittend met ‘des amis’ aan een rijkelijk gedekte tafel vol met heerlijke kazen, paté, foie gras…of bitterballen.

En het werkvolk? Die reden in een Simca 1100. Geen limousine. Op tafel, in het glas, een Vin de Table. Et voilá. Kunnen wij concluderen dat Citroën rijders de echte smulpapen zijn? Dat zij ‘la vie belle’ ten volste leven?
À votre santé.

Over de auteur: Dirk van Mierlo is gastschrijver bij de 3 Wijngekken. In het dagelijks leven is hij marketeer bij een grote verzekeraar. Noemt zichzelf wijnambassadeur en vindt al die poeha rondom wijn maar overdreven gedoe. ‘Wijn moet je beleven en elk glas moet je meenemen op een avontuurlijke ontdekkingsreis.’

Ed
Reageren? Mail naar me.

Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!

Dirk is op reis in Spanje. En wat hij daar allemaal meemaakt op wijngebied….

Afgelopen maanden heb ik vijf weken door Spanje getrokken. Te voet. Zo’n kleine 800 kilometer over de Camino Francés. De Pelgrimsroute. Een avontuur. Een zoektocht op zoek naar mijzelf. Een avontuur was het zeker ook op wijngebied. Ik heb verschillende interessante wijngebieden doorkruist. Waarvan de Rioja wel de bekendste is. Ook interessant te noemen is de Spaanse wijnconsumptie. Bestel je in Spanje een Vino Tinto dan krijg je een verrassend glas rood wijn koud geserveerd. Op zich smaakt de rode wijn er niet minder om. In Nederland zouden we flippen. Rode wijn hoort geserveerd te worden op kamertemperatuur hoor ik u denken.

In de eerste week van mijn pelgrimage ontmoette ik een Duitse pelgrim die zich nogal aan het opwinden was over de koude wijn. Hele verhalen had ze te delen met de andere pelgrims over dat rode wijn toch zeker op kamertemperatuur geserveerd moet worden. En dat de Spanjaarden er werkelijk geen snars van snappen. Bij het horen van het betoog dacht ik; ‘als jij nu eens de Spanjaarden gaat vertellen hoe zij hun wijn moeten serveren’. Ga ik alvast een blokje om.

Inmiddels was ik zelf al gewend aan de verfrissende rode wijn. Op zich gaat dat vrij snel. Want ik pas maar al te graag mijn wijngenot aan op het land waar ik verblijf. Maar er zijn grenzen. Niet veel later zag ik namelijk een Spanjaard, die ik voor het gemak maar Alberto Contador noem, die water met bubbels in zijn rode wijn kieperde. Ik vroeg Alberto stomverbaasd waar hij in godsnaam mee bezig was. Blijkbaar nog zo’n doodnormaal iets in Spanje. Ik dacht overigens Alberto het schokkende feit te vertellen dat Chinezen hun duur geïmporteerde Franse wijnen vermengen en wegklokken met Coca Cola. Dat was voor Contador geen verrassing. Sterker nog de Spanjaarden hebben er een naam voor; ‘Calimocho’. Hij wist mij ook te vertellen dat Tinto de Verano een rode wijn met citroen gazeuse is. Zou ik zeker een keer op een warme zomerdag moeten proberen….

(foto bron: winetimes.co)
De Amerikanen die ik eerder op mijn pelgrimstocht heb mogen ontmoeten maken het ook bont. Bij het serveren van een redelijk mooie Spaanse Rioja vroegen zij beleefd aan de ober om ‘icecubes’. En hop, de ijsklonten verdwenen in het glas rood. Op mijn vraag ‘waarom?’ kreeg ik het antwoord dat anders de rode wijn niet te drinken was. Tja, daar zit je dan. Je glas rode wijn te walsen, ruiken, te slurpen. ‘A su salud’ zeg ik dan maar.

Over de auteur: Dirk van Mierlo is gastschrijver bij de 3 WijnGekken. In het dagelijks leven is hij marketeer bij een grote verzekeraar. Noemt zichzelf wijnambassadeur en vindt al die poeha rondom wijn maar overdreven gedoe.
‘Wijn moet je beleven en elk glas moet je meenemen op een avontuurlijke ontdekkingsreis.’

Ed
Reageren? Mail naar me.

Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!

In deze boeiende column bespreekt Dirk (als leunstoeltoerist) de literatuur van Nederlandse wijnboeren in den vreemde…

Als leunstoeltoerist lees ik met plezier avontuurlijke verhalen van landgenoten die Nederland achter zich hebben gelaten om het geluk en plezier te beproeven in het buitenland. Mijn boekenkast staat er vol mee. De een kiest er voor zich permanent te vestigen in het buitenland. Een ander gaat het een jaartje uitzingen tijdens een sabbatical. Een apart hoofdstuk in dit verhaal nemen de Nederlanders in die het hectische leven achter zich laten en zich storten op de wijnbouw. Geen Johanitter of Solaris in de polder, maar een zonnige wijngaard met ranken vol met Merlot, Syrah of Viognier. Met een beetje spaargeld een chateau kopen omringd door een verouderde wijngaard en het avontuur kan beginnen.

Ilja Gort heeft jaren geleden de reclamewereld achter zich gelaten om slurpend in de Bordeaux zijn druifjes te vertroetelen en ons met regelmaat te verblijden met zijn Slurp! boeken. Blijkbaar redden de druifjes zich prima zelf want wijnboer Gort heeft en passant ook nog tijd om een paar romannetjes uit te geven.

Remke de Lange heeft de gok gewaagd om samen met haar gezinnetje een jaartje down under wijnboer te spelen. In haar autobiografie deelt ze het wel en wee van de Aussies die druk doende zijn om de wijngaard van de ondergang te behoeden. Tijdens haar verblijf in de wijngaard heeft Remke de mogelijkheid om haar eigen wijn in de fles te krijgen. Als amateur wijnboerin waakt ze over haar eigen druiven. Na veel vallen en opstaan weet zij dan ook vol trots de druifjes onder de kurk te krijgen. De hele voorraad wordt naar Nederland verscheept alwaar haar vrienden en familie hun oren te luisteren leggen en het glas heffen op haar avonturenverhaal.

Nog zo’n avontuurlijke dame. Lidewij van Wilgen. Zij laat de sleur in Nederland achter zich en koopt zonder enige ervaring, als nieuwbakken wijnboer, een wijndomein. Et voilà. Daar sta je dan. Uit de polder tussen de wijnranken. Ga d’r maar aan beginnen. Dat een leven als wijnboer niet over rozen gaat, valt allemaal te lezen in haar boek ‘Het Domein’. Tegenslagen genoeg. Zoals menig Fransman die een beetje vreemd staat te kijken dat Lidewij op de biologische toer gaat. Zorgen genoeg over haar eigenzinnig Franse personeel, haar dochters en haar man. Die overigens het na een paar jaar voor gezien houdt en terugkeert naar Nederland. Plof, weg is de romantiek. Lidewij redt het en maakt vandaag de dag veel bejubelde wijnen op haar domein ‘Mas des Dames’

Huib Edixhoven heeft het anders aan gepakt. Geen chateau voor hem. Maar een sabbatical. Een ontdekkingsreis de wereld rond op zoek naar wijn en smaak. Zijn belevenissen en ontdekkingen zijn vandaag de dag niet alleen terug te vinden in zijn boek; Dom Pérignon in een rugzak maar ook in zijn wijnwebwinkel Vindict.

Welke Nederlander droomt er nu niet van om kasteelheer of –dame te zijn? En vanuit het torenraam te staren over zonnige wijngaarden, tsjilpende mussen en op tijd aanschuiven voor een weldadige lunch. Met in het glas, je eigen Chardonnay of Merlot? In ieder geval kunnen wij vandaag de dag wegdromen bij de avonturiers die hun belevenissen met ons delen. En dat kan gewoon, thuis op de bank. Met een goed glas wijn. Santé!

Over de auteur: Dirk van Mierlo is gastschrijver bij de 3 Wijngekken. In het dagelijks leven is hij marketeer bij een grote verzekeraar. Noemt zichzelf wijnambassadeur en vindt al die poeha rondom wijn maar overdreven gedoe. ‘Wijn moet je beleven en elk glas moet je meenemen op een avontuurlijke ontdekkingsreis.’

Ed
Reageren? Mail naar me.

Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!

Even voorstellen. Dat is wel zo netjes als je de eerste keer als gastschrijver een bijdrage voor de Wijngekken mag leveren. Maar het schiet zijn doel voorbij als ik mijn CV met u hier ga delen. Mijn bijdrage moet ook een thema hebben. Dus laat ik mijn introductie combineren met het thema; ‘knuffelwijn’.

Enkele jaren geleden dacht ik dat knuffelwijn niets anders was dan een flesje, welk opengetrokken werd wanneer je met je nieuwe vriendin een romantische avond tegemoet kon zien. In mijn geval betrof het JP Chenet. U weet wel. Die met die kromme hals. Ik kon er op dat moment weinig aan doen. Je blijft glimlachen. Uiteindelijk ben je in deze prille fase nog te gast. Toch dacht ik mij er heel even mee te bemoeien. Zo in de trant van, ‘kijk eens wat hoger in de super en ontdek wat er zoal nog meer te koop is’. Het romantische avondje kreeg hierdoor een ietwat zuur tintje.

Over de wijn in kwestie was geen discussie mogelijk. Zeker geen knuffelwijn dus.

Maar wat dan wel? Of er nu op het etiket een stekelvarken, lama of flamingo prijkt maakt niet zoveel uit. Slimme wijnverkopers hebben namelijk ontdekt dat vrouwen sneller vallen voor een fles Sauvignon, Chardonnay of Merlot zolang er maar een gediende uit het faunarijk met hoog knuffelgehalte het etiket opvrolijkt. Koppel er nog een mooi verhaal aan vast van rondscharrelende zwijnen in de wijngaard. Et voilá, de knuffelwijn is geboren.

Terwijl mannen meer gecharmeerd zijn van een stoer en imposant château op het etiket trekt de vrouw de fles met de vreemd ogende kikker van het schap. De net iets slimmere wijnboer plakt er nog een geinige naam aan. Zie hier, Arrogant Frog en Wild Pig. Met een beetje juiste onderhandelingstechnieken aan de burelen van de kruideniers en je knuffelwijnen staan op ooghoogte in de schappen. Succes verzekerd bij de dames!

Jouw wijn met een hoge aaibaarheidsfactor verdwijnt linea recta van het schap in het winkelmandje. Feit in deze is, dat vrouwen veelal in de super bepalen welke wijn er door-de-weeks ’s-avonds op tafel komt. Daar hebben wij mannen in dat geval weinig over te zeggen. Dat geldt vandaag de dag ook bij ons thuis. Mevrouw van Mierlo schenkt dan ook met enige regelmaat en vol trots een mooie knuffelwijn.

Ik ben benieuwd welke wijnboer binnenkort het glas laat heffen door ‘s- werelds grootste knuffelberen, George Clooney en Antonia Banderas.

Dirk van Mierlo
(Over de auteur: Dirk van Mierlo is gastschrijver bij de Wijngekken. In het dagelijks leven is hij marketeer bij een grote verzekeraar. Noemt zichzelf wijnambassadeur en vindt al die poeha rondom wijn maar overdreven gedoe. ‘Wijn moet je beleven en elk glas moet je meenemen op een avontuurlijke ontdekkingsreis.’)