Chateau Mouton Rothschild zocht het wat dichter bij huis en vroeg de Franse kunstenares Niki de Saint Phalle om het 1997 te ontwerpen.
Niki de Saint Phalle werd op 29 oktober 1930 in Neuilly-sur-Seine, Frankrijk geboren als Catherine Marie-Agnès Fal de Saint Phalle.
De Saint Phalle werd geboren in een uitgesproken katholiek bankiersgezin. Zij had een Franse vader en een Amerikaanse moeder. Toen ze drie jaar oud was, verhuisde het gezin naar het Amerikaanse New York. Daar bracht ze haar jeugd door en raakte ze op haar elfde jaar getraumatiseerd vanwege seksueel misbruik door haar vader. Later verwerkte ze deze ervaring in haar surrealistische film ‘Daddy’ en andere kunstwerken. Niki werd door haar ouders in een klooster ondergebracht.
Na de middelbare school gaat ze als model werken. Haar foto’s verschijnen in bekende modebladen als Vogue en zelfs op de cover van Life Magazine. Op 19 jarige leeftijd trouwt ze met de Amerikaans schrijver Harry Mathews en 2 jaar later wordt haar dochter geboren. Later verliet ze haar gezin.
Weer 2 jaar later wordt ze opgenomen als gevolg van een psychische inzinking. Ze was eerder al mondjesmaat begonnen met schilderen en nu helpt het schilderen haar over haar inzinking heen te komen. Daarom besluit ze om vanaf nu kunstenares te worden. In 1951 kwam ze terug naar Parijs en in 1952 begon ze te schilderen. Als kunstenaar was ze autodidact.
In 1955 begon haar samenwerking met de Zwitserse nieuw-realistische kunstenaar Jean Tinguely, met wie ze op 13 juni 1971 trouwde.
Na de periode waarin ze schilderijen maakt die haar helpen bij het herstel van haar psychische inzinking volgt een periode waarin ze op agressieve manier afrekent met haar jeugdtrauma’s. Ze is in haar jeugd misbruikt door haar vader en om dit te verwerken maakt ze objecten – die bestaan uit allerlei gevonden spullen met een gewelddadige boodschap als geweren, poppen zonder ledematen en doodskoppen – en natuurlijk de schiet-schilderijen.
De schiet-schilderijen maakt ze door zakjes met verf met gips op witte dragers te bevestigen en met een geweer kapot te schieten zodat er kleurige verf over de objecten druipt. Deze werken zijn het resultaat van een ultieme daad van afreageren van agressie: lek schieten. Ze zijn het overblijfsel van een performance waarbij ze zich graag laat fotograferen als een soort bond-girl met een groot geweer. De schilderijen bloeden verf.
Ze doen zijdelings denken aan de drip paintings die Jackson Pollock eerder maakte, maar de verf heeft hier een heel andere lading. Waar Pollock met de verfspatten een abstracte ruimte schept, maakt bij de Saint Phalle de druipende verf het onschuldige wit smerig. De werken zijn niet mooi, maar lelijk en pijnlijk. De geroofde onschuld druipt ervan af. De felle kleuren op het onregelmatige, met objecten beplakte, witgekwaste oppervlak hebben een intensiteit die ze later in haar nana’s zal gebruiken. De kleuren die ze gebruikt zijn in principe vrolijk, maar in deze werken huilen ze. In de latere Nana’s worden de kleuren weer vrolijk.
Haar Nana-figuren, expressieve in felle kleuren beschilderde manshoge vrouwenbeelden in polyester, zijn wereldberoemd en veroorzaakten ophef in de moderne kunstwereld. De Nana’s zijn een nieuw soort vruchtbaarheidsbeelden. Ze blazen de vruchtbaarheidsbeelden van oude beschavingen van duizenden jaren geleden nieuw leven in. Vrolijk dansend, of liggend met water dat uit de borsten spuit weerspiegelen ze de kunstenares als een blije bevrijde vrouw waarvan de kunst als therapie afgerond is. De patiënt is genezen. Het persoonlijke in het werk is positief, de kleuren zijn weer vrolijk en de agressie heeft plaats gemaakt voor liefde.
In 1960, werd ze lid van de groep nieuw-realisten. In 1966 maakt ze in Stockholm een 27 meter lange liggende Nana, te betreden via de vagina. Met Tinguely ontwierp ze ook fonteinen. Later maakte ze meerdere grote Nana’s als architecturale follies (follies zijn architectonische bouwwerken zonder functie). Ze voegt hiermee een idee over architectuur als lichaam dat je betreedt toe, waarmee het binnengaan van een gebouw wordt gekoppeld aan het binnengaan van een vrouw, waar we uiteindelijk ook allemaal uit zijn gekomen.
Vanaf 1979 woonde De Saint Phalle in Garavicchio, in het Italiaanse Toscane. Daar werkte ze onder meer vijftien jaar aan figuren uit het Tarotkaartspel, waarmee ze aan haar beeldenpark Giardino dei Tarocchi vorm gaf. Ook maakte ze dierenfiguren voor de Ark van Noach in Israël.
Na Tinguely’s dood (30 augustus 1991) verhuisde ze naar San Diego in Californië vanwege de schone lucht. Op 21 mei 2002 overleed zij daar op 71-jarige leeftijd als gevolg van het inademen van de schadelijke polyester-dampen die vrijkwamen bij het maken van de Nana’s waar ze wereldberoemd mee was geworden…..
Hier nog een video van het werk van Nikki de Saint Phalle….
http://www.youtube.com/watch?v=1q6hxqCK9OQ
De wijn
Een matig wijnjaar.
Chateau Mouton Rothschild 1997 (wat Chateau Mouton Rothschild er zelf van vindt….)
De wijn heeft een vrij volle kleur met een licht oranje tint en een verfijnde, aangename neus met facetten van rook, zwarte bessen, kersen, tabak, kruiden en iets van munt. Het ontwikkelt een aantrekkelijke aromatische complexiteit. Stevig op de tong, bereikt het een mooie balans tussen een matig krachtige body en een aangename structuur van soepele, hele zachte tannines. Smaken van rood fruit dat zich vermengt met een vleugje peper en elegante eikenhout. De goed afgeronde afdronk, die lang, fris en sappig overkomt.
Proef smakelijkkk….
Chris
Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!