Het blijft een vak apart: het werk op het platteland. Wijnboerin Karen heeft een mooi verhaal…

Een Parijzenaar met een hectare grond heeft het idee om daar pistachebomen aan te planten.
Het is een man met een leidinggevende baan en dus gewend te regelen en te plannen. En hij regelde voortvarend de aanplant: twee weken tevoren zou het veld diep worden geploegd, de dag voor de aanplant zouden de 130 boompjes vanuit Afghanistan bij ons worden afgeleverd en op de plantdag zelf zou hij per vliegtuig voor één dag uit Parijs overkomen.
“Dat is het paard achter de wagen spannen” verzucht mijn partner. “De grond, die ploeg je diep en minstens een half jaar tevoren, met goed weer. Het is veel te nat nu.”
Door de regen werd het ploegen pas één dag voor de aanplant beëindigd.
Grote klompen aarde lagen woest uitgespreid over de rulle grond. Donkere plekken gaven aan dat het vocht tot aan de oppervlakte kwam.

De Parijzenaar kwam keurig op tijd overgevlogen en met scheppen, meetlinten, ijzeren kabels, een hamer en gekleurd plakband togen we gedrieën naar het versgeploegde veld.
“Jezus, wat is dat groot” schrok de Parijzenaar, toen hij het bultige veld zag.
“Hoeveel meter moet er tussen de planten en hoeveel tussen de rijen”, vroeg mijn partner.
De man had geen idee, dus telde ik vier passen van hem af, met de vraag of hem dat goed leek.
Ik kreeg de indruk dat alles hem wel best was, hij had geen idee waar hij aan begonnen was.
“Vier meter lijkt mij krap” constateerde ik. “Tussen onze fruitbomen heb ik zeker 5 meter” en ik deed er een stap bij. Dat leek mijn partner ook een aanvaardbare afstand.

“Nou, dan beginnen we hier”. En zo sloeg mijn partner de eerste ijzeren paal de grond in.
De man meende er een plantgat naast te kunnen graven, vijf passen opzij te doen en een volgend gat te graven.
Hij kent mijn partner dus niet. Vanaf de ijzeren paal werden twee ijzeren draden gespannen, in een haakse hoek, op tachtig meter afstand.
“Wat denk je, hebben we een haakse hoek,” vroeg mijn partner.
De Parijzenaar dacht dat het er wel goed uit zag.
Mijn partner is daar liever zeker van: “We laten er pythagoras op los”
En tot verbijstering van de eigenaar, werd met een meetlint zes meter vanaf de eerste staaf een stukje plakband vastgezet op de één, en op acht meter op de andere draad.

”En nu hoort er diagonaal 10 meter te zijn tussen de beide plakbandjes”
Daar mankeerde 20 cm. aan. De Parijzenaar werd naar ijzeren staaf nummer drie gestuurd, met de opdracht deze uit de grond te wrikken, de ijzeren draad gespannen te houden en zich wat naar links te verplaatsen tot er precies 10 meter diagonaal gevonden werd. Staaf drie werd opnieuw de grond in geslagen.
De man meende eindelijk te kunnen beginnen met vijf passen tussenruimte de plantgaten te graven.
“Nee, zo doen we dat niet in een wijnveld. De rijen moeten precies recht, en wanneer je overdwars langs de planten kijkt moeten ze ook recht staan”. En met het meetlint werd exact per 5 meter een plakbandje op de beide 80 meter lange draden vastgezet.
En toen konden er eindelijk gaten worden gegraven. Ik legde een boompje bij elk plakbandje. Honderd vrouwtjes- en 30 mannetjesbomen. Dat geslachtverschil is dus niet te zien bij een boompje. Gelukkig had de kweker de mannetjes voorzien van een lik witte verf. Dat is wel zo makkelijk.
Na elke aangeplante rij werd draad nummer twee -evenwijdig- vijf meter verplaatst, en kon een volgende rij worden aangeplant.

De volgende ochtend werd zoonlief gecharterd, alle boompjes moesten een emmer water hebben.
“Ik ga niet met mijn tractor door dit veld, met al die bulten en vochtige plekken. Of ik kantel, of ik zet mezelf vast”, was het commentaar van mijn partner.
De tractor met watertank werd langs de rand geparkeerd, en met zijn viertjes sjouwden we met volle emmers over het bultige veld.

“Een veld aanplanten, dat is een echt beroep” constateerde de Parijzenaar, die ter plekke besloot zijn plannen om amandelbonen te planten, uit te stellen tot dit najaar.
“Tja” zei ik, “we hadden je je gang kunnen laten gaan, dan had je een dronkenmansspoor van boompjes gehad in je veld. En had je je leven lang kunnen aanhoren, dat het veld door een “Parijzenaar” is aangepland.”
Afgepeigerd werd de man -gezeten achterop de hotsende en botsende kar- afgevoerd, toen de lege watertank moest worden bijgevuld. Hij is in het vliegtuig in slaap gevallen…

”We moeten hem zo gek zien te krijgen, dat hij in de rest van het veld pinda’s wil kweken” reageerde mijn zoon. “Dan hebben we de pistaches, amandelen en pinda’s voor bij het aperitief mooi bij elkaar in één veld”.

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-Frankrijk. Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Chardonnay-druif. De wijnen van Fontaine des Joncs zijn in beginsel alleen in Frankrijk verkrijgbaar, echter op de site van Fontaine des Joncs kunt u HIER informeren naar de verkrijgbaarheid van de wijnen in Nederland.

Ed