De druifjes zijn binnen en de hond mag op dieet…. Het wel en wee op Fontaine des Joncs.

Het is te warm voor de wijnstokken. Ze doorstaan de hitte door in te teren op de bladeren, die verdrogen. En ze laten er het doorrijpen van de druiven bij laten inschieten.

Mooie blauwe druiven, dat wel, maar teveel zuren wanneer je er wat op gaat kauwen.
En in september, dan heb je elke dag weer wat minder zonne-uren.

Wachten we te lang, dan is er tijdens de oogst te weinig zon om alsnog de rijping in gang te zetten. Daarom starten we in de tweede helft van september, een paar velden zijn mooi rijp.
Alles wordt met de hand geoogst, met een klein team van 5 knippers en 1 drager.

In een prima stemming beginnen we de druiven te knippen.

De hond mag ’s ochtends mee. Met een jachtbelletje aan de halsband dendert hij door het veld.
Het blijft een jachthond, en klaarblijkelijk is er een overvloed aan wildsporen.
Het beestje is helemaal gelukkig en ploft ’s middags moe en voldaan in zijn mand. Hij heeft er geen bezwaar tegen dat we ’s middags zonder hem weer verder oogsten in het veld.

Na vier dagen oogsten is er een dag met lichte regen. Perfect.

Na een paar dagen is het resultaat te zien, de bladeren staan er weer fris bij. En elke dag kan je proeven, dat het suikergehalte toeneemt. En zo kunnen we elke dag naar een veld te gaan, dat de juiste rijpheid bereikt heeft.

De hond heeft ook ontdekt, dat de druiven erg zoet zijn. Als een soort stofzuiger zwalkt hij door het veld, neus naar de grond gericht. Ditmaal niet om wild te sporen. Maar op zoek naar druiven die bij het plukken op de grond zijn gevallen. Happend en slikkend zie ik hem regelmatig voorbij gaan.

De druiven blijven klein dit jaar. Dat was te voorzien, vanwege de grote droogte die we dit jaar hadden.
Maar de hond… die wordt elke dag dikker. Tijdens de ochtendpauze wordt hij door de plukkersploeg nog wat extra bijgevoerd met het brood en de worst die we dan eten.

Onze zoon noemt hem aandoenlijk “mijn lief varkentje” en mijn partner denkt dat hij door dat overgewicht de eerstkomende weken onbruikbaar is voor de jacht. Thuislaten wordt als een verlating ervaren, dus zo eet het hondje er elke dag weer wat overgewicht bij.

Het duurde totaal 18 werkdagen voor we de oogst binnen hadden. We werkten 6 dagen per week, de zondag was een rustdag. Niet echt voor ons, omdat er dan veel achterstallig werk in de schuur op ons wachtte. De laatste werkdag viel op een zaterdag.

De eerste -en enige (want het eerste vat wijn moet de volgende dag geperst worden)- vrije dag besteedt mijn partner aan de jacht. Dolgelukkig duikt de hond, opnieuw met jachtbelletje uitgerust, naast hem in de auto. Vol enthousiasme stort hij zich twee uren op het zoeken van sporen en weet zelfs een konijn op te drijven.

Zijn baas had het jachtgeweer nog over de schouder toen het konijn uit een bosje schoot, achtervolgt door de hond, die totaal niet gehinderd bleek door de twee kilo gewicht die hij er de afgelopen weken bij heeft gegeten.

Met dank aan Liesbeth voor de foto’s!

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-Frankrijk. Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Chardonnay-druif. De wijnen van Fontaine des Joncs zijn in beginsel alleen in Frankrijk verkrijgbaar, echter op de site van Fontaine des Joncs kunt u HIER informeren naar de verkrijgbaarheid van de wijnen in Nederland.