Een racewedstrijd in de wijngaard? Daar lijkt het wel op!

Februari: het blijft zonnig weer en twintig graden. Dat geeft zorgen. We zijn in januari gestopt met de snoei. Bang dat de twijgen gaat ontkiemen en met wat vorst erover, verliezen we de oogst.
Maar alle Grenache moet nog gesnoeid worden. In februari beginnen we opnieuw met de snoei.
Ik moet een voorsprong zien te krijgen op mijn partner: Hij werkt hele dagen en ik halve dagen in het veld. Dus ik moet twee keer zo snel zijn als hij.
Rust en ruimte zijn volop te vinden rond ons dorp. Maar dus geen enkele vorm van openbaar vervoer. Dus voor boodschappen en sporttrainingen (en wedstrijden) moet moeders dus heel wat kilometers afleggen. Met het huishouden, verhuur van de gîtes, administratieve beslommeringen, mijn tuinen (een Nederlandse houdt nou eenmaal van groen om het huis) en twee warme maaltijden per dag (tja, zo gaat dat in het zuiden) is mijn andere halve dag altijd wel goed gevuld.

Ik heb nog maar net een stok voorgesnoeid, wanneer hij er al het snoeimes in zet.
Voorzien van een horloge houd ik mijn werktijden bij, en zet de gang er in.
Dat motiveert klaarblijkelijk, mijn partner zet er ook flink de gang in. Dus doe ik er ook maar weer een schepje bovenop. Het werken in het veld gaat op topsport lijken!
Op een dag knip ik met pijn in het hart de twijgen. De wijnstok bloedt. Kleine druppels vocht vloeien uit de net toegebrachte snoeiwond. Een plant is een levend wezen. Nou hoop ik maar dat haar manier van bloeden niet met dezelfde pijn gepaard gaat als bij menselijke wezens.
Maar leuk is het niet. Bloeden betekent dat de sapstroom omhoog is gericht en dat de wijnstok zich klaarmaakt uit te botten. Veel te vroeg dus. Gelukkig verandert het weer. Overdag nog wel warm, maar in de avond rond het vriespunt. Dat doet de wijnstokken afremmen in hun groei.
Ze keren terug in hun winterslaap en de snoei wordt hervat.

Met blaren in de handen sluit ik mijn werk af. En kan mijn berekening maken. Een Grenache-veld, met de stokken in “gobelet” gesnoeid, levert een score op van 200 voorgesnoeide stokken per uur.
Een veld waar de twijgen tussen draden groeien (en die zich daarop hebben vastgezet) levert 150 stuks per uur op. Mijn partner komt uit op 100 stokken per uur.

Een collega-wijnbouwer komt langs, om te vragen of het bedrag dat hij vorig jaar kwijt was aan voorsnoeien, redelijk is.
Glunderend vertel ik, dat ik in één uur 200 stokken gobelet voorsnoei.
Ik zie hem verbleken. En dan houdt hij er nog niet eens rekening mee dat er bij ons meer hout per wijnstok is voor te snoeien dan in zijn velden.
“Volgend jaar kunnen we ons aan hem verhuren, mocht het financieel tegen zitten”, stel ik vast.

Nou, dat werd dus ietsje eerder: hij kwam kort erna bij ons langs om me 20.000 stokken Syrah aan te bieden! Dat vraagt meer tijd per stok, want de twijgen moeten van de draden worden geknipt en losgetrokken. En een Syrah heeft twee dubbele rijen draad, twee keer zoveel als onze Grenache, die het met een enkele rij dubbele draad moet doen. Ik schat dat ik zo’n 120 stokken per uur kan doen. Maar dan nog. Dus heb ik een vrouw -die meewerkt tijdens de oogst- gevraagd of ze samen met mij dat werk wil doen.
Ons “duo de shock” zal met een paar dagen van start gaan….

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-Frankrijk. Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Chardonnay-druif. De wijnen van Fontaine des Joncs zijn in beginsel alleen in Frankrijk verkrijgbaar, echter op de site van Fontaine des Joncs kunt u HIER informeren naar de verkrijgbaarheid van de wijnen in Nederland.

Ed