Grillige weersomstandigheden bij de wijngaard van Karen in Zuid-Frankrijk.

Pas eind april deed de warmte schoorvoetend haar intrede en kwam de groei in de velden op gang.
Eindelijk. Fijn zonder jas het veld in, wat wil een mens nog meer!
Dat was te vroeg gejuicht, de temperatuur dook op een nacht -maar een beetje- onder nul.
En de volgende dag was al te zien, dat een paar velden -waaronder de oude Carignan- bevroren uitlopers hadden. Het viel in zijn geheel mee, kwestie van misschien 10 hl. minder.
Begin mei verschijnen de minuscule propjes van wat een tros moet gaan worden. Best veel en zet alles vrucht, dan hebben we een mooie oogst.

De vreugde wordt na een paar dagen getemperd. Opnieuw schade in een veld.
Ditmaal geen vorst. Maar reeën. We hebben de velden afgerasterd, om de wilde zwijnen eruit te houden. Dat werkt redelijk. Maar reeën, die malen niet om een afrastering van een meter.
Daar zweven ze met gemak over heen. Tien jaar geleden hadden we hier geen reeën, maar elk jaar lijkt hun aantal zich uit te breiden. Zeker van honderd stokken de scheuten afgevreten.
Ik word heel wraakzuchtig, hebben we daar nou zo zorgvuldig voor staan te snoeien?
“Schiet er één af”, is mijn eerste reactie: “reerug is prima eten”.
“Ja, en dan zeker mijn geweer en mijn auto kwijtraken, wanneer ik betrapt wordt op het schieten van een beschermde diersoort buiten het jachtseizoen.” Dat is de gang van zaken bij illegale jacht. Dat moet dus ook maar niet.

(foto: uitgedunde Marselan)

Met een oud telefoonboek onder de arm en een jerrycan diesel togen we het veld in, om aan alle uiteinden van het veld akelig stinkende geurvlaggen te bevestigen. Collega’s hebben mijn partner verteld, dat zo’n actie de eerste paar dagen afdoende is.
“Daarna ga ik maar vervroegd de eerste keer bespuiten met kopersulfaat. Dat schijnen die beesten niet te lusten”.

Denk je alles gehad te hebben, slaat het weer om. Koud! Het lijkt wel Nederland…
Regen, bewolkt, amper 14 graden. De groei stagneert. En met regen kun je het veld niet in om preventief te bespuiten. Je kunt dus niks. En dan steekt de wind ook nog op, met uithalers van soms 120 km per uur. Kun je machteloos toezien hoe de wind de twijgen van de stokken slaat.
Nog weer minder oogst. Gelukkig waren de twijgen door de vertraagde groei nog niet zo lang, dat er veel van de stokken gezweept konden worden.
En een week lang alle ochtenden lichte mist. Alle bladeren dus urenlang nat. Ideaal voor schimmel. En door de harde wind kan er dus niet preventief bespoten worden. Opnieuw dus maar weer machteloos wachten op betere tijden.
Een ontspannend beroep is het niet, agrariër.

Op een ochtend stommelt mijn partner om half vijf het bed uit.“Het is windstil, ik ga aan het werk”. Hij heeft mazzel, het blijft tot half tien windstil. Dat geeft rust, de meest kwetsbare velden zijn weer voor 14 dagen beschermd tegen meeldauw.
Eind van de maand hebben we weer warm weer. Per dag zie je de twijgen in de velden groeien.
“Ik denk dat we de Marselan moeten uitdunnen, als dat allemaal vrucht zet, krijgen we de boel nooit rijp”.

En zo beëindigen we deze turbulente maand door eigenhandig de oogst nog wat verder te verkleinen.

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-Frankrijk. Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Chardonnay-druif. De wijnen van Fontaine des Joncs zijn in beginsel alleen in Frankrijk verkrijgbaar, echter op de site van Fontaine des Joncs kunt u HIER informeren naar de verkrijgbaarheid van de wijnen in Nederland.

Ed