Helaas, door de verschrikkelijke gebeurtenissen in Frankrijk, geen “normale” column van Karen uit Fontjoncouse.
“Je suis Charlie”
Deze keer geen column over het werk in de velden. Alles gaat goed, ik knip dat het een lieve lust is en scheur verwoed aan de ranken die zich akelig vast houden aan de draden. Dag na dag vordert het werk: de velden staan er mooi bij, klaar voor het volgende oogstjaar.
Gistermiddag met de puberzoon naar Narbonne. Hij groeit als kool, dus weer kleren die te klein zijn en niks om aan te trekken. Het is de eerste dag van de uitverkoop, dus met een tevreden grijns stapt hij met de nieuwe aankopen de huiskamer binnen, om zijn super-flashy rugbyschoenen aan zijn vader te laten zien.
Om vervolgens achter de pan warme soep een huilende vader aan te treffen….
“Ze zijn allemaal dood, twaalf, en ik ken ze al vanaf dat ik jong was”.
Dan wordt het heel koud om je hart.
Met horten en stoten horen we dat terroristen met een mitrailleur de aanwezigen van een redactievergadering van “Charlie-Hebdo” vermoord hebben. Twaalf doden, waaronder de tekenaars van satirische colums en de politieagent die hen moest beschermen vanwege de vele bedreigingen die zij door dit werk opriepen. En acht gewonden. En de daders op de vlucht.
De avond werd voor de televisie doorgebracht, waar verder nieuws binnen sprokkelde, en waar vooral een groot gevoel van verontwaardiging opsteeg.
Fransen praten veel, en vaak. Soms veel woorden om weinig te zeggen.
Maar deze vermoorde tekenaars konden in een paar lijnen een essentie weergeven, die niet goed in woorden te vangen was.
Er heerst eenzelfde gevoel van machteloze woede, van onrechtvaardigheid en van een aantasting in de persoonlijke levenssfeer. Net zoals dat werd ervaren in Nederland, toen afgelopen zomer een vliegtuig (MH17) naar beneden werd gehaald.
Want of je het nou eens was met de tekening, of dat je erdoor gekrenkt voelde: het was een vorm van de vrijheid van meningsuiting.
En op het moment dat iemand meent dat moord een antwoord mag zijn op een verschil van mening, wordt je er zeer van bewust dat die vrijheid meer is dan een recht.
Het is een voorrecht, te wonen in een land die deze waarde hoog in haar vaandel wenst te dragen.
Ik ga vanmiddag opnieuw naar Narbonne, om me aan te sluiten bij de vele Fransen, die met deze samenkomsten uiting willen geven aan hun woede over deze laffe aanval op een grondvest van de democratie.
Karen Haanstra
Fontaine des Joncs, Fontjoncouse