Het weer blijft grillig. Wijnmaakster Karen uit de Corbiéres heeft er haar handen vol aan.

Zodra de blaadjes vallen beginnen we met het winterwerk, de snoei en de voorsnoei. Maar met het warme weer blijven die stevig aan de twijgen vast zitten.
Hier en daar verschijnen zelfs nieuwe groene blaadjes! De sapstroom is nog omhoog gericht.
Knip je in een twijg, dan drupt het sap er uit, en daarmee de reserve voor het volgend jaar.
We wachten op kou, lichte nachtvorst, harde wind. Het weer dat een vakantieganger vreest.
Het is eind november, wanneer een witte waas rijp het landschap omtovert in een winterlandschap. Eindelijk dwarrelen de bladeren op de grond.

Om acht uur sta ik met akelig koude handen en voeten in het veld. De twijgen zijn licht bevroren, daar worden mijn handen niet echt warmer van. Om tien uur drupt de rijp van de twijgen en omdat ik ze los moet rukken van de draden, spat het water me om de oren. Met natte handen, natte voeten en een natte broek word ik nog wat kouder. Om half elf komt de zon boven de berg uit en ontdoe ik me een half uur later al van winterjas en sjaal. Tegen twaalf uur is het al zo warm, dat zelfs de wintertrui me teveel is.
Elke dag dus mooi weer en ik rijd ’s middags met vijftien graden naar de velden. De rouquette die tussen de rijen wijnstokken staat, staat in volle bloei. De bijen zoemen overmoedig, op zoek naar honing. Die horen in hun korf te blijven. Ik ontwijk een pad die de weg oversteekt. Die had in de winterslaap moeten zijn. Mijn uit Nederland meegebrachte narcissen staan in bloei.
Kortom, het is december en het is voorjaar. Best prettig, werken met warm weer en een blauwe lucht.

Eind december ben ik bijna klaar met de Syrah, die haar twijgen stevig verankerd heeft in de steundraden. Een seizoenwerker komt vragen of we wat werk voor hem hebben. We kennen hem: alcoholproblemen en daardoor altijd geld tekort. Maar verder een serieuze werker.
Een week lang werkt hij de ochtenden met mij in het veld.
“Zullen we morgen ’s middags werken, dan doe ik ’s ochtends mijn boodschappen”.
Er resteren drie lange rijen in het midden en drie korte rijen bovenin het veld. Wanneer ik bij de korte rijen aankomt, steekt zijn hoofd boven de korte rijen uit. “Ik ben alvast begonnen” en ik zie vier stokken die van de twijgen zijn ontdaan. En ik word omgeven door een alcoholwalm. Ik begin in de rij naast hen, en na tien stokken is hij pas twee stokken verder. In goede stemming doet hij verwoede pogingen een samenhangend verhaal te vertellen. Ik hum wat instemmend, maar ben de draad totaal kwijt. Hij ook, maar dan letterlijk, geregeld staat hij stil, zich af te vragen wat hij wilde vertellen. Het schiet dus voor geen meter op zo.

Ik plaats me in zijn rij, voor hem, en begin verwoed de boel los te knippen, hier en daar een toefje voor hem achterlatend, in een poging hem op gang te krijgen. Zo doe ik die middag driekwart van het werk en hij een kwart, maar het is de enige manier hem naar het eind van een rij te krijgen.
En het begint me te dagen, wat voor soort boodschappen hij die ochtend heeft gedaan. Na anderhalf uur zet ik de laatste knip in een twijg, blij dat het een korte werkmiddag is.

“Goh, ik had nooit gedacht dat we al dat werk in een week klaar zouden krijgen’, zucht hij voldaan.
“Ik ook niet”, zeg ik “We schoten goed op, zo met zijn tweeën”.
Behalve dan vanmiddag, denk ik er achteraan. Maar dat is een les voor volgend jaar, dit is een werknemer die je in de vroege ochtend los moet laten in een veld.

Het gesnoeide veld staat er mooi bij. Alleen zijn de twijgen minder fors dan andere jaren.
De wijnstok heeft uit haar reserves moeten putten vanwege te weinig regen in 2016.
Om de wat verzwakte wijnstokken volgend jaar de druiven rijp te laten krijgen, laten we minder vruchtdragend hout op een stok staan. De oogst zal kleiner zijn in 2017.
Leren aanvaarden wat de natuur je biedt, hoort bij het leven van een agrariër.

Ik wens mijn lezers een rijke oogst toe: veel voorspoed, gezondheid, saamhorigheid en vrede.

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-Frankrijk. Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Chardonnay-druif. De wijnen van Fontaine des Joncs zijn in beginsel alleen in Frankrijk verkrijgbaar, echter op de site van Fontaine des Joncs kunt u HIER informeren naar de verkrijgbaarheid van de wijnen in Nederland.