Hard werken in de wijngaard van Karen en hulp is welkom…

Ik heb nog maar net de laatste knip gezet in ons veld, kan ik het snoeimes alweer slijpen voor de 20.000 stokken van een collega. Gelukkig niet alleen. Een mevrouw die bij ons werkt tijdens de oogst, heeft wel zin in dit werk. Op basis van halve dagen willen we al die stokken te lijf gaan.

We voorzien minstens drie weken werk. Dat is krap aan, want de wijnstokken hebben al dikke knoppen. En wanneer je een te stevige ruk aan een twijg geeft, zwiept die als een zweep langs die knoppen. Met als resultaat dat je de oogst (de knoppen zullen de vruchtdragende twijgen vormen) op de grond hebt liggen…
En er is regen voorspelt aan het eind van de week. Dus misschien een paar dagen niet kunnen werken en daarna modder die aan je schoenen plakt en het werk er niet lichter op maakt.

Mijn partner sluit zich bij ons aan. Niet uit medelijden. Hij heeft uitstapjes gepland met zijn hengel, want het visseizoen is geopend sinds half maart. Maar het is te koud en dan wil de forel niet bijten. Zodoende gaat hij ook maar het veld in.
Op voorwaarde dat er 7 uren per dag wordt gewerkt, want hij wil zo snel mogelijk deze klus klaren. Nu de groei in de velden op gang komt, moet er aan mest strooien en lichte onkruidbestrijding worden gedacht. Het is niet de bedoeling dat ik dan nog in het veld van de buurman aan de twijgen sta te scheuren
Met z’n drieën gaan we de velden in. Veel minder hout en veel minder vast op de draden dan bij ons.
Een makkie dus, voor ons doorgewinterde team.

De derde dag komt de collega langs om te zien wat we in 14 werkuren hebben gedaan (twee keer twee halve dagen door twee personen).
Binnensmonds hoor ik mijn partner mompelen: “Ik zou niet weten hoe lang het geleden is, dat een baas mijn werk komt controleren”. Tja, hij is al jong begonnen het familiebedrijf te runnen.
Voor de collega is het een hele verrassing, zijn collega als stukloner in zijn veld aan te treffen.
Hij straalt bij het nieuws, dat de sector waar we aan het werk zijn, al bijna klaar is.
Dat is nog nooit binnen 42 uren gebeurd (twee keer 7 werkuren door drie personen).
Ik ken mijn partner, de pauze wordt niets voor niets ingelast.
“En de velden aan de weg naar Coustouge hebben we ook maar gedaan, die worden ontoegankelijk met de regen die is voorspeld”.
De man slaat zowat achterover. Hoe is dat mogelijk, in 42 uren!
Het motregent al wat. Maar met zoveel ijver in het veld, voelt hij zich ook verplicht aan het werk te gaan en gaat in het veld naast ons snoeien. Na een uurtje rijden we hem claxonerend voorbij, alweer een veld klaar.

Eind van die week regent het, en mijn partner vertrekt met hengel en lieslaarzen richting de bergen. En komt zonder vis maar met pijn in de rug terug. Een “lumbago” aldus de huisarts, die tien dagen rust (en medicijnen) voorschrijft.
De mevrouw en ik besluiten volle dagen te werken. Want als mijn partner rugklachten houdt, dan zullen zij en ik met emmers het veld in moeten, om handmatig de mest tussen de wijnstokken te strooien.

Eind maart leveren we ons lijstje met gewerkte uren af bij een gelukkige collega, die nog niet eerder in zo weinig uren dit werk gedaan kreeg. Een echt “équipe de shock” dus.
Met zo’n blije collega vraag ik me af of het volgend jaar mij weer 20.000 stokken extra werk gaat brengen…

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-Frankrijk. Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Chardonnay-druif. De wijnen van Fontaine des Joncs zijn in beginsel alleen in Frankrijk verkrijgbaar, echter op de site van Fontaine des Joncs kunt u HIER informeren naar de verkrijgbaarheid van de wijnen in Nederland.

Ed