Onze columniste en wijnboerin Karen Haanstra ligt in de clinch met de Gendarme!

De Corbières is een droog gebied. In de maanden oktober en november en in het voorjaar valt het merendeel van de regen voor het hele jaar. Helaas was dat de afgelopen jaren nogal eens extreem.
Ook weer in februari. Het hoosde, een hele dag en nacht. Met een harde zeewind erbij die de gezwollen rivieren belemmerde bij het afvoeren van al dat water. Dus overstromingen en opnieuw trieste beelden van ondergelopen straten en mensen die het water in hun huizen hadden.

De schade bij ons is daar miniem bij. Maar het is wel lastig dat een stuk van de weg die langs mijn wijnveld loopt, is weggespoeld. Die weg gaat verder omhoog naar de berg St. Victor, waar een wirwar van antennes op een hoge mast is gemonteerd. Geregeld moeten die worden gecontroleerd.
Dus zo treffen we op een middag in ons veld een bus en een personenauto aan: Gendarme-blauw. Geen gendarme te zien. Mijn partner, een zuiderling, is direct op kookpunt: “Wanneer ik fout parkeer, heb ik gelijk een bon te pakken. En zij rukken bij mij de omheining inclusief palen uit de grond, om zich zonder mijn toestemming op mijn land te parkeren!”

Ik ben een uur aan het voorsnoeien, wanneer er een 4WD van de berg af aan komt hobbelen.
Gendarmeblauw. Volgestouwd met zes gendarmes, een deel in civiele kleding. Eéntje komt mijn kant uit: “Ik bied u onze excuses aan, we wisten niet dat de weg eruit lag en konden niet meer voor- of achteruit”.

Ik zei nog maar niet, dat dát de reden is dat we onze Lada een paar honderd meter terug parkeren.
De gendarme: “We moeten de satellietverbinding controleren. Weet u wanneer de weg hersteld gaat worden, met twee weken moeten we er weer heen.”

Ik stond in mijn aftandse kleren, verwarde haren en bemodderde schoenen voor de keurig geklede man. En dacht, dit is de gelegenheid om zijn indruk van een onnozele buitenlandse te vervolmaken.

“Och”, start ik, “Dat hoort de gemeente te doen. Maar die gaan daarvoor weg, ze zeggen dat de weg niet van hen is.” De man kijkt mij vreemd aan.
Dit is geen openbare weg” vervolg ik; “Jaren geleden hebben de eigenaren de gemeente een recht van overpad verleend, omdat de openbare weg onbegaanbaar was”.
“Maar waar is dan de openbare weg,” vraagt een andere gendarme, om zich heen kijkend naar de garrigue. Met een wijds gebaar zwaai ik naar de wildernis achter mijn veld: “Daar ergens”.
“Als eigenaren krijgen we er zo langzaam aan genoeg van, dat de gemeente al die jaren niks aan het beloofde onderhoud heeft gedaan. Als dat opnieuw uitblijft, dan neem ik mijn land terug, en dan moet iedereen maar zien hoe hij op de St. Victor wil komen.”’
Waarop ik mijn blik op de omheining laat rusten.

“U heeft de palen eruit moeten trekken, om in mijn land te komen?” constateer ik fijntjes.
“Ik neem aan dat u de boel weer in oude staat terugbrengt?”
Dat verzekeren de mannen mij. Waarop ik weer aan het werk ga. Voorzichtig worden de bestelbus en de auto uit mijn veld gereden.
Afgaande op de schrapende geluiden lukt het niet helemaal de gaten te vermijden.

Met een kei staat een gendarme op een paal te rammen, terwijl een ander die vasthoudt.
Wanneer al dat blauw vertrokken is, komt mijn partner op mij toe. “Wist je niet dat de hamer die we gebruiken voor het palen slaan, in de Lada zit?”
Natuurlijk wist ik dat wel, maar dit is veel leuker.
Een dag later wordt eindelijk het bord geplaatst, dat de weg onbegaanbaar is.
Een week later zien we een onderhoudsploeg, voorzien van rugzakken, lopend de berg op gaan.
Nu nog een paar overvloedige buien en dan heb ik een rivierbedding in plaats van een weg naast mijn veld.

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-Frankrijk. Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Chardonnay-druif. De wijnen van Fontaine des Joncs zijn in beginsel alleen in Frankrijk verkrijgbaar, echter op de site van Fontaine des Joncs kunt u HIER informeren naar de verkrijgbaarheid van de wijnen in Nederland.