Vandaag het tweede deel van de column van Karen Haanstra. Wat doen die wilde zwijnen in de wijngaard?

Verontrustend is de grote hoeveelheid omgewoelde aarde in en rond de velden, het werk van wilde zwijnen. Onze velden liggen in een uitgestrekt ongerept natuurgebied, omringt door garrigue. Het wild zwijn gedijt daar zo goed, dat het zichzelf tot schadelijk wild heeft veroordeeld.
Dat ze de grond omwoelen op zoek naar iets eetbaars, is niet erg.
Maar wel dat ze zich zomers in steeds grotere getale tegoed komen doen aan onze druiven.
Zes jaar geleden werd de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen, bereikt.
In dit geval, omdat er geen druppel in de emmer kwam: een veld Cinsault (dat is een ras dat van die grote sappige druiven geeft, heel geschikt voor een rosé-wijn) was in de vier dagen dat we elders oogsten, zo volledig leeg gegeten dat er geen onbeschadigde tros te vinden was.
Een zwijn hapt in een tros, vult zijn bek met wat hij losrukt en laat de op de grond gevallen druiven onaangeroerd, om richting volgende tros te gaan. Een soort op hol geslagen oogstmachine.

Sindsdien besteden we elk jaar een aantal weken aan het afrasteren van de velden. Aan materiaal en tijd een fikse investering. Het begint met het verwijderen van een baan garrigue rondom het veld.
Garrigue, dat is hardnekkig met veel stekels. Eerst met een soort machete (kapmes) die men ook gebruikt in de jungle (bijvoorbeeld mensen die de ongetemde wildernis ingaan, en dan op de knieën met een zaag en snoeimes de restanten met de grond gelijk maken).

Dan is het wachten op een regenperiode: de grond is bij droogte zo hard als beton en zit vol met keien en heeft geen menselijk ingrijpen gekend. Na voldoende voorgeweekt te zijn, is het de eer aan mijn partner om elke vijf meter een ijzeren piketpaal in de bodem te slaan. Daarna drie ijzeren spandraden rijgen door gaten in die palen: één raakt de grond, één in het midden en één op 1 meter hoogte (minder spandraden kan niet, er zijn zwijnen die er overheen of onderdoor weten te komen). Vervolgens wordt het gaas met een stukje ijzerdraad op de spandraden vastgezet, dat moet elke twintig centimeter, wil het een zwijn tegenhouden. Velden die nog niet afgerasterd zijn, worden vanaf de zomer omringd door schrikdraad.
Zwijnen eten alles, dus ook de nog onrijpe druiven.
Het afrasteren is lonend gebleken, we delen elk jaar minder van onze oogst met de zwijnen.

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-West Frankrijk. Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah en Carignan-druif. De wijnen van Karen zijn exclusief verkrijgbaar bij dewijnplaats.nl.
Karen is zoekende naar een importeur voor haar wijnen op de Nederlandse markt. Dus beste importeurs, als u interesse heeft, neem even contact met ons op.

Ed
Reageren? Mail naar me.

Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!