Na 2,5 uur met een stuiterende lege aanhanger, komen we aan bij Weingut Meijer-Näkel in de Ahr. (Weetje: sinds de 16e eeuw staat hier al Spätburgunder aangeplant!) Vol verwachting, want ons eerdere bezoek aan dit wijngebied viel nogal tegen.
Met een proeverij van overvolle borrelglaasjes met wijn, gerangschikt in een carrousel…
Dit terzijde. Meneer Meijer-Näkel blijkt een aangename Bourgondiër met een wijngoed in de Ahr, de Douro en in Zuid Afrika.
Zijn leukste wijn is toch wel “Hand in Hand” een samenwerkings-Spätburgunder met druiven uit Baden.
Dattie ineens hele pallets aan Feyenoord verkocht vond hij in het begin maar vreemd. Nu zingt hij voor ons ” gand in gaaaand….” .
Bij ons volgende adres Kreuzberg, stopt de Winzerin recepten in haar verhaal. Dat vinden wij leuk! Topiamboer crėmesoep met witte chocolade….we konden het bijna proeven.
Zo verkoop je die blanc de noir Spätburgunder wel! Hier proeven we ook “Kalte Sophie” een Rivaner die meneer Kreuzberg voor zijn moeder brouwde. Ze hield van zoet en ze heette Sophie, denk ik.
Bij Adeneneur, ook een VDP Weingut, worden we opgewacht door ruim 2 meter stemvolume. Ook hier weer mooie Spätburgunder geproefd.
De Ahr heeft echt mooi rood met namen als Devonschiefer Goldkapsel en Walporzheimer Gärkammer!
En plezierige Frühburgunder, ook wel Pinot Madeleine genoemd.
De volgende dag vroeg op, want we rijden door naar de Nahe. Mönchberghof Müller is ons doel. We worden te woord gestaan door kleinzoon Tobias, die zowel de wijnen als etiketten heeft gemoderniseerd en de naam van het Weingut geleidelijk zal veranderen in Tobias Rickes.
Opa kan met pensioen! Je hebt Geisenheim, of je hebt ’t niet! ” Spontane vergisting geeft een minder hoog alcoholpercentage, met romiger wijnen dan bij aangestuurde vergisting”. Ik wist dat niet.
Schlossgut Diel blijkt een waar slot, met ommuurde tuin waar we met sekt worden geparkeerd door eigenaar himself, die hele belangrijke telefoontjes heeft.
Eigenlijk gedurende de hele proeverij. Later horen we van een collega Winzer dat het bijzonder is dat de kasteelheer zelf een proeverij begeleidt! Ze vertellen ook nog andere dingen, maar wij hebben onze mening al gevormd, je hebt nl. twee soorten mannen…
En ja, we zullen het nooit meer vergeten: DOSEN zijn geen dozen in het Duits.
In een andere prijsklasse zit Weingut Enk. We proeven in een warm bijkamertje met de hele familie aan de muur. De beste man heeft twee wijnen naar zijn zoons vernoemd en natuurlijk vragen we welke wijn de beste is! Voor ons tovert hij ook nog een Sylvaner Eiswein 2002 tevoorschijn. Aardige man 😉
Bij Weingut Toni Jost proeven we de volgende ochtend vroeg wijnen uit Mittelrhein én Rheingau, waar Jost ook wijngaarden heeft.
Leuk om Rieslings uit beide gebieden te vergelijken!
Dan willen we in de auto stappen en blijkt dat de sleutel nog in het restaurant van gisteravond ligt! Toen waren we met de taxi, dus kun je het beste de autosleutel in de vensterbank van het restaurant leggen.
Maar wat zijn onze buren aardig! Daar kunnen wij in Nederland zo veel van leren! Twintig minuten later kwam een aardige dame met onze sleutel en waren we slechts 15 minuten te laat bij onze volgende afspraak.
Bij Lanius-Knab proeven we niet alleen, we lunchen er ook. De Winzer-Platte overtreft onze verwachtingen. Heerlijk smeersel: Spundekäse, een mengsel van verse kaas, ui, boter, paprikapoeder en kwark. En dat brood! Donkerbruine knoertharde korsten, zo uit de houtoven! Kazen, bloedworst en leverworst. Allemaal lekker en ik hou niet eens van bloedworst en leverworst waar geen “Kips” voor staat!.
Het gevaar van al dat lekkers is, dat elke wijn lekker smaakt! Zoals de ietwat “groenige” Spätburgunder.
“Wijn koop je op appels en verkoop je op kaas.” Het is een oud gezegde in de wijnhandel.
We rijden terug naar Bacharach voor de Mittelrhein Weinmesse in de Rheinhalle.
Naast vatmonsters, een aantal volwassen Rieslings geproefd, maar niet DÉ rosé. Dat was toch wel 1 van mijn missies deze reis: dé zomerrosé 2014 vinden. Verschillende gekocht, maar niet “dé”.
Wél: mooie wijnglazen gekocht, die niet in mijn keukenkast passen (net een centimeter te hoog).
Vierde en laatste dag alweer! Slingers in de ontbijtzaal, want we hebben wat te vieren.
Daarna naar Didinger. Verrassing: er is geen brug! Wel een veerbootje. We redden het redelijk, maar komen niet geheel pünktlich aan. We proeven lekker buiten op een Rijn-terras en we zijn de enige gasten.
Hier leren we dat de Prädikaten die wij zo moeizaam uit ons hoofd geleerd hebben, binnen vijf jaar verdwenen moeten zijn. De “S” en de “K” (spätlese en kabinett) worden nog wel op etiketten vermeld, maar voor de rest gaat het draaien om Gutsweine (Kabinett), Ortsweine, Lagenweine (1e lage vanaf Spätlese-niveau) en Grosses Gewächs (altijd droog, vanaf Auslese-niveau).
We lunchen nog einmal met een goeie schnitzel (wie weet wanneer je er weer één krijgt) en gaan daarna naar Weingut Matthias Müller, ons laatste bezoek.
Alleraardigste Winzerin, die enige ontdooitijd nodig had. Maar wanneer je geïnteresseerd bent in wijn- en spijscombinaties, worden al gauw alle deuren geopend. We weten nu welke riesling bij de aardbeienbowl moet en welke bij de blauwe kaas!
Zeventien wijnen verder rijden we zwaar beladen de snelweg op. Vier personen, vier dagen op reis, vier dagen praten over eten, wijn en recepten.
Volgend jaar? Baden, denk ik.
Esther Meijer, RegisterVinoloog en Theesommelier
www.anywine.nl