De zwijnen zijn weer terug in de wijngaard. En de verhuizing is aanstaande.

Tot half augustus heerste een hittegolf, als overal in Europa. ’s Ochtends vroeg was het werk nog net uit te houden, maar met 38 graden deden we ’s middags niet veel meer dan binnen zitten met alle luiken dicht. Na de allerlaatste preventieve bespuiting begin augustus, konden we eindelijk de elektrische afrastering tegen de zwijnen installeren. Die al aardig in de velden tekeer gaan.
Half augustus om zeven uur ’s ochtends ontvingen we een SMS-je van een collega uit het dorp.
Hij had half juli examen gedaan en zijn jachtvergunning behaald. En had zich die ochtend akelig vroeg gepost bij zijn velden, omdat de zwijnen er nacht na nacht de oogst verkleinden.
Zijn eerste jachtdag. Met als resultaat dat hij een gevaarte van 50 kilo voor de loop kreeg, en raak schoot. De behaalde diploma ging niet verder dan lessen over de jacht. Niet over het panklaar maken van een zwijn. Mijn partner hielp hem het pasgeschoten dier in de auto te laden, in onze schuur op te hangen en met een grote bak eronder kon ik, op zondag en voorzien van slagersmessen, aan de slag.
De nieuwbakken jager beloofde daarbij aanwezig te zijn, om zo te leren hoe je een zwijn slacht. Ergens halverwege diende hij zich aan, en wat bleek om de neus kondigde hij aan zijn vrouw erbij te halen. Die kwam toen alles in invriesbare stukken in bakken lag.
Dus zo hebben we nu elk een half wild zwijn in de vriezer.
Ruim een week later alweer een SMS, ditmaal een zwijn van veertig kilo. Helaas was ik die dag niet thuis, en wild moet zo snel mogelijk van de ingewanden worden ontdaan. Hij vond gelukkig een jager die bereid was de klus te klaren.

Tja, en dan is het zaterdag 18 augustus. De laatste huurders van onze grootste gîte zijn nog maar net vertrokken, wanneer bij ons het heen en weer lopen met dozen en meubels op gang komt.
Wij wonen op de bovenverdieping en alles wat we teveel hebben, en dat is nogal wat, slaan we op in een slaapkamer op de bovenverdieping van ons nieuwe huis. Heel wat trap op, trap af.
Het was een dubbele verhuizing: eerst moest het vakantiehuis leeg, om daarna onze eigen spullen erin te kunnen plaatsen.
Onwennig slaap je in je nieuwe huis. Gevolgd door dagenlang tussen de dozen leven, en je afvragen hoe je in vredesnaam aan zoveel spul bent gekomen.
En wanneer de nieuwe eigenaar een paar dagen later zijn spullen uit de gehuurde verhuisauto jouw huis in draagt, weet je, dat er definitief een eind is gekomen aan een fase van je leven.
Gestaag sorteer en rangschik ik, in een poging overzicht te krijgen in al die spullen, en vooral, om ze terug te kunnen vinden.

Eind augustus gaan mijn zoon en ik een weekendje kamperen, de enige vakantie dit jaar, in St. Tropez. Met een minimum aan spullen -heerlijk even geen dozen- slaan we onze tent op bij een wijnboer. Een retour naar mijn herinneringen van dertig jaar geleden, toen ik als jonge meid verschillende keren mijn vakanties daar doorbracht. Het was allemaal nog hetzelfde, omdat er maar heel beperkt gebouwd mag worden. Weerzien met mensen, de tijd had diepere lijnen getekend in hun gezichten, maar de draad werd zo weer opgepakt.
Zoonlief genoot van een overdaad aan onbetaalbare auto’s. En had er moeite mee, dat iedereen elkaar ongegeneerd opnam en aanstaarde.
“Zien en gezien worden” is niet een doel in zijn leven. Gelukkig.
Wanneer je voor die kastelen van jachten staat, sta je er versteld van, hoe groot de kloof is tussen prettig kunnen leven en barsten van het geld.
Terug naar de realiteit van thuis: de druiven rijpen voorspoedig, het weer zit geweldig mee.
Laat het alsjeblieft nog een maand zo blijven, dan krijgen we onze allerlaatste oogst gaaf binnen!

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, in de regio Corbières in Zuid-Frankrijk.
Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Marselan-druif.
Zij verhuurt op haar wijndomein een drietal vakantiewoningen. U kunt HIER informeren naar de beschikbaarheid en de tarieven van de vakantiewoningen.