De wijngaard van Karen in Zuid-Frankrijk krijgt te maken met een bekend en heel vervelend verschijnsel: meeldauw.

Begin juli verschijnen er witte, grijze en oranje vlekken op de bladeren. Meeldauw. Helaas geen verrassing, door de afwisseling van vocht en warmte van de maand juni.
De enige die er blij mee is, is de leverancier van kopersulfaat: half juli is hij al door zijn voorraad heen. Bij bijna alle boeren zit die ziekte in de velden. Wij hebben aangetaste bladeren, maar er zijn al heel wat boeren die meeldauw op de trossen hebben: dat betekent weg oogst!

En om de rampspoed te vergroten hadden we enorme onweersbuien.
In tien minuten klettert er zoveel water naar beneden, dat het een grijs gordijn vormt waardoor niets te zien is. De volgende dag ontdekken we in een paar velden door hagel beschadigde trosjes.
Maar tien kilometer van ons vandaan is een grote zone beschadigd door hagel.
En vijftig kilometer van ons vandaan, rond Limoux, zijn velden voor 100 procent vernietigd door hagelstenen groter dan een ei.
Wanneer je bedenkt dat die boeren vorig jaar al een piepkleine oogst hadden door vorstschade, is het de vraag of een aantal zich nog staande kan houden.

Met de verkoop wil het begin juli niet opschieten, door een notaris die bedolven is onder de werklast. Na bellen en mailen, voorgesprekken, narekenen, herlezen, is het zover: op 16 juli kunnen we om 5 uur komen om de akte te ondertekenen.
Wij, het echtpaar dat ons bedrijf gaat kopen en een verantwoordelijke van de SAFER worden op een rijtje op comfortabele burostoelen gezet, de notaris goochelt wat op zijn toetsenbord, en daar verschijnt op een groot scherm de tekst van de akte. Hij glundert, dat hadden we niet verwacht: een plattelandsnotaris die zo mee gaat met de tijd.

Dus zo scrollen we een uur lang door dertig bladzijden tekst heen, gevolgd door een rits bijlagen.
Nadat alles is goedbevonden schuift de notaris een klein schermpje naar ons toe, om elektronisch de akte te ondertekenen. Hij drukt op de toets voor ondertekening…. en krijgt een foutmelding.
Dit proces herhaalt zich meerdere malen, hij sluit en heropent de tekst, maar de pc blijft onverbiddelijk melding doen van een fout en weigert daarom de tekst klaar te maken voor ondertekening.
Voor het eerst in ons leven zien we een notaris die zijn zelfbeheersing verliest. Een vloek ontsnapt hem zelfs. Er is geen andere oplossing dan alle pagina’s af te drukken, en onder elke pagina moet iedereen handmatig een paraaf zetten, en her en der op pagina’s de volledige handtekening.
Met een pak van schat ik bijna honderd pagina’s komt hij na een kwartier terug. “Wanneer iemand me een bod doet, verkoop ik de hele handel en ga ik wat anders doen” en kwakt de stapel op zijn bureau. De koper en ik kijken elkaar aan: zullen we zeggen “er is nog niks getekend, er is een domein te koop.” Dat doen we dus maar niet.
Als brave leerlingen voorzien we alle bladzijden van een krabbel.
Na afloop krijgen we een bladzijde uitgereikt, die bevestigd dat we een verkooptransaktie hebben gedaan. Het lijkt meer op een diplomauitreiking dan de afsluiting van een bestaan als wijnbouwer.

Het is onderhand te laat om op een maandag ergens een restaurant te vinden dat open is.
We improviseren een maaltijd bij ons thuis met de nieuwe eigenaren. Wanneer ik redder in de keuken, en zij mij helpt, dringt het opeens met een klap tot me door: Dit is straks mijn keuken niet meer, maar die van haar. (afgesproken is dat we half augustus het huis aan hen overdragen)
We zijn blij met deze enthousiaste opvolgers, maar het blijft moeilijk, een domein dat generaties lang familiebezit was, uit handen te geven…

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, in de regio Corbières in Zuid-Frankrijk.
Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Marselan-druif.
Zij verhuurt op haar wijndomein een drietal vakantiewoningen. U kunt HIER informeren naar de beschikbaarheid en de tarieven van de vakantiewoningen.