Droevig, maar verwacht nieuws van wijnbouwer Karen Haanstra uit Zuid-Frankrijk.

De knoop is doorgehakt, ons domein staat te koop.
Ik kan het nog niet goed bevatten, dat er daarmee een einde gaat komen aan een bestaan als wijnbouwer. Dat je niet je hele leven dit werk kan blijven doen, had ik ingeschat. Maar ik zag me vrolijk tot ons pensioen doorwerken. Dat zit er dus niet in. Wil mijn partner nog van zijn pensioen kunnen genieten, dan is het beter dat hij nu stopt met dit zware werk.

Ik wil graag alle velden bij elkaar houden. Dat betekent dat de velden, de schuur, alle materiaal als cuves, wijnpers, tractoren en karren te koop staan. Zelfs ook ons woonhuis, omdat daar een hangar en garage bij zijn aangebouwd en de benedenverdieping een opslagruimte voor wijn heeft.
Alles wat we hebben opgebouwd moeten we gaan loslaten in het nieuwe jaar.

Rationeel is het de beste beslissing. Maar emotioneel ben ik er nog lang niet klaar mee, merk ik.
Ik heb klaarblijkelijk wortel geschoten in het warme zuiden. Al blijf ik na twintig jaar in Frankrijk op en top Friezin, ik voel ook dat ik hier thuis hoor. En ergens in de nabije toekomst is er het moment, dat ik moet verkassen. Zonder zelfs te weten wat mijn nieuwe stek gaat worden. Misschien dat ik het over een paar maanden als een uitdaging ga zien, vooreerst is dat nog niet zover.

Het doet zeer, dat velden van 115 jaar oud waar de overgrootouders in gewerkt hebben, overgaan in vreemde handen. Velden zijn levende wezens. Ik wil niet zo ver gaan om ze als mensen te beschouwen, maar toch, elk heeft zo zijn eigenaardigheden, waar je je zorg op afstemt.
De jonge aanplant is onstuimig en moet met een stevige snoei in toom worden gehouden.
Een ander is als een oude dame, die je met respect moet behandelen. Niet teveel uitlopers eraan laten zitten, en dan krijg je als beloning een sublieme kwaliteit druiven.
Dan zijn er de velden waar de grootouders dode stokken vervingen met rassen die ze op dat moment voorhanden hadden. En hier en daar kom je daardoor wijnstokken tegen met witte, rose, oranje, grote en kleine druiven.

Bijna twintig jaar geleden is het, dat ik begon met dit werk. Mijn huidige partner had er een hard hoofd in, dat de stadse dame die ik in zijn ogen was, zou wennen aan het harde bestaan van een wijnbouwer. Volgens hem leek mijn voorsnoeien dat eerste jaar op tuinieren. Wilde ik het veel te mooi doen en schoot ik niks op. Nu is hij trots dat hij kan verkondigen dat er weinig zijn, die mijn tempo bij kunnen houden.
Twintig jaar geleden waren er nog niet zoveel vrouwen werkzaam in dit beroep. Als buitenlandse èn vrouw, viel het soms niet mee een plaats te veroveren in die mannenwereld.
Al had het ook zo zijn voordelen, in het begin. Was er een probleem met de douane (toen een bolwerk van mannen), dan werd ik erheen gestuurd. De act van het onnozele buitenlandse vrouwtje werkte perfect: ze maakten alle papierwerk voor me in orde. De Franse -mannelijke- collega’s sputterden onderling in de wachtruimte over de administratieve rompslomp en geen douane-beambte die hen te hulp schoot.

Oudejaarsavond bestond uit een uitgebreide maaltijd, oesters, foie gras, gestoomde zalm, gebakken gambas, lamslapje met selderijpurée, kaas en een bûche van frambozenijs. Zeer Frans, maar er stond wel een Friese kokkin in de keuken. En oliebollen (die ik ’s middags zelf had gebakken, want hier in het zuiden is geen oliebollenkraam te vinden).
Om twaalf uur toasten we met champagne op het nieuwe jaar.
Dat we vooral maar gezond blijven om te kunnen genieten van de veranderingen die het leven ons gaat brengen.
Dat wens ik u, lezers, ook toe.

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, in de regio Corbières in Zuid-Frankrijk.
Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Marselan-druif.
Zij verhuurt op haar wijndomein een drietal vakantiewoningen. U kunt HIER informeren naar de beschikbaarheid en de tarieven van de vakantiewoningen.