Categorie archieven: special

DUURSTE BORDEAUX WIJN : LIBER PATER

De DUURSTE Bordeauxwijn : Liber Pater

Nee, geen Petrus, geen Chateau Lafite Rothschild, geen Cheval Blanc, geen Le Pin, geen Chateau Latour of een Chateau Mouton Rothschild… Nee! Gewoon een gewone AC Graves (en tegenwoordig nog maar een Vin de France!) is de DUURSTE BORDEAUX WIJN en het heet : LIBER PATER!

Lees verder DUURSTE BORDEAUX WIJN : LIBER PATER

Bordeaux Amazones, 5 x een wijnboerin met passie

bordeaux amazonesHet zal je maar gebeuren. Ben je eerst buren, daarna collega’s en daarna wordt je ook nog vrienden.

Meer achtergrondverhalen…
[wpp stats_comments=0 post_type=post limit=7 range=”all” title_length=22 cat=”9″ wpp_start=”

    ” ]

Eigenlijk zijn het vriendinnen, wijnvriendinnen, dat is hier beter op zijn plaats. Vijf vrouwen, vijf levens en één passie! Naast hun familie of gezin hebben deze vrouwen dezelfde interesse en inkomsten, allen zijn ze wijnboerinnen, wijnboerinnen met een eigen mening. Elk een eigen mening over wijn.

Het verhaal begon jaren geleden. Alle vijf de vrouwen in het dorp Saint André de Cubzac in de regio Cubzaguais in de Bordeaux staan allemaal hun mannetje in de wereld van het wijnmaken. Na jaren alleen wijn te hebben gemaakt, verkopen en het promoten van hun wijn, hebben ze elkaar gevonden en hebben ze de handen ineengeslagen en de Bordeaux Amazones opgericht. Op deze manier staan ze sterker en daar hebben ze helemaal gelijk in. In 2013 hebben Claudine, Agnès, Cécile, Florence en Hélène samen een kalender gemaakt om de wereld te laten zien dat vrouwelijke wijnmakers ook de marketing goed op orde hebben. Oorspronkelijk staan er 10 vrouwen op de kalender maar 5 daarvan hebben de Bordeaux Amazones opgericht.

les vigneronnes cubzaguaisesDe kalender is een groot succes geworden en laat alle vijf de vrouwelijke wijnmakers zien in avondjurken met uitgesneden decolletés, sensuele poses en geraffineerde posities en dat allemaal in het teken van de wijn. Als achtergrond werd gebruik gemaakt van de wijnkelder, de roestvrijstalen gistkuipen en barriques. Uitdagende vrouwelijke wijnmakers die het beste voor hebben met hun product.
Hélène vertelde mij dat na deze succesvolle kalender er weer iets op de planning staat. Ze kon er alleen niet veel meer over kwijt want het is nog een groot geheim. Dit nieuwe idee zal vast wel weer iets sensationeels worden waar de Bordeauxstreek en misschien wel héél Frankrijk weer wakker geschud van gaat worden.

 

De liefde op chateau l’Insoumise

chateau l'insoumiseCécile Thirouin komt ook uit een boerenfamilie. Haar overgrootmoeder, grootmoeder, moeder en Cécile komen allemaal van het platteland. Tijdens haar studie voor oenologie ontmoette ze Thierry. Samen hadden ze passie voor wijn en van het een kwam het ander. In de wijngaard in Perpignan vielen voor de wijn maar ook voor elkaar.
Toen ze getrouwd was met Thierry wilde ze wel een eigen optrekje hebben en samen vonden ze die in Saint André de Cubzac. Het terroir en de ligging van Chateau l’Insoumise sprak hun meteen aan. Beiden hadden ze hun opleiding voltooid en wilden ze hier hun eigen wijn gaan maken en helemaal naar hun eigen inzicht.
Op Chateau l’Insoumise maken Cécile en haar man nu Bordeauxwijnen in de typen rood, wit en rosé. De rode wijnen worden ook nog onderverdeeld in verschillende kwaliteitsklassen maar ook maken ze op l’Insoumise nog een methode traditionnelle blanc van 100% Sauvignon blanc.
De wijngaard is 30 hectare groot en de traditionele druivenrassen worden hier verbouwd. Er staat 72% Merlot, 17% Cabernet Sauvignon, 4% Cabernet Franc, 3% Malbec en 4% Sauvignon Blanc aangeplant. De gemiddelde leeftijd van de stokken is 35 jaar.

cécile thirouin, ch l'insoumise
Cécile Thirouin van Chateau l’Insoumise aan het werk in de roestvrijstalen gistkuip.

Website: http://www.chateaulinsoumise.com/page.php?page=1

 

Chateau Saincrit, eigenwijs met een prachtig uitzicht

chateau saincritFlorence Prud’Homme is eigenaresse van Chateau Saincrit. Florence heeft chateau Saincrit in 2003 gekocht en runt het domein samen met haar man. Zelf heeft ze de touwtjes in handen en laat die niet uit haar handen glippen. Het chateau is 16 hectare groot en er wordt mechanisch geoogst. De bodem heeft iets moois en magisch en ze werd gelijk verliefd op het wijndomein. De wijngaard ligt op een helling van de heuvel de Montalon en ze heeft uitzicht over de rivier de Dordogne.

Men hoeft geen wijnmaker te worden uit een bevlieging, het is een bewuste keuze. Het is geen bliksemschicht maar het is een passie. Mijn voorliefde voor de natuur en werk op het land, mijn wil om dichter bij de natuur te wonen, trok me op deze manier. Wijn maken is hetzelfde als een huwelijk, daar heb je ook te maken met de seizoenswisselingen, aldus Florence Prud’homme.

Florence maakt wijnen volgens eigen inzicht, eigenwijze etiketten die duidelijk laten zien dat het een vrouw is die weet wat ze wil. De wijnen moet je zelf proeven. Ze zijn persoonlijk en uniek en laten zien wat jij in de wijn wilt zien, aldus Florence.

De gemiddelde leeftijd van de druivenranken is 25 jaar en er is 88% Merlot, 5% Cabernet Franc, 5% Cabernet Sauvignon en 2% Semilion aangeplant. Er wordt mechanisch geoogst.

florence prud'homme, ch saincrit
De sexy Florence Prud’homme van Chateau Saincrit kan meer dan goede wijn maken.

Website: http://www.chateau-saincrit.com/

 

Hélène Fenouillet, van een Grand Cru naar het domaine de Montalon

domaine de montalonHélène Fenouillet heeft al een turbulent leven al gehad in de wijnwereld voordat ze het domaine de Montalon kocht en er zullen zeker nog veel turbulente jaren volgen. Ze heeft de hogeschool in Bordeaux doorlopen en daarna één jaar in Spanje en één jaar in Engeland stage gelopen op een wijnbedrijf. Na die twee jaar heeft ze nog een paar jaar bij Chateau Latour meegeholpen als assistente. Na die jaren bij Latour ging Hélène naar de Verenigde Staten om daar haar kennis in te zetten in de wijnbouw. Toen Hélène het daar wel gezien had ging ze terug naar haar liefde – de Bordeauxstreek. Haar vleugels brachten haar bij Chateau Rauzan Ségla waar Hélène nog een paar jaar meehielp in de wijnkelder en nog een paar jaar in de Rhônevallei in Saint Joseph.
Na 15 jaar heen-en-weer reizen, vond Hélène het tijd om voor zichzelf te beginnen. Na wat rondkijken en zoeken naar het optimale wijnbedrijf vond Hélène in 2004 het Domaine de Montalon aan de oostkant van de Dordogne in de Bordeauxstreek. Ze werd gelijk verliefd op het domaine met het fantastische uitzicht over de Dordogne. Het is een kleine wijngaard maar meer heeft ze niet nodig om kwaliteitswijnen te maken. De wijngaard is beplant met 80% merlot en 30% Cabernet Sauvignon. De druiven worden met de hand geplukt en de opbrengst per hectare is 35 tot 45 hl/ha. De vinificatie geschiedt in roestvrijstalen tanks en de wijn rijpt in eikenhouten barriques.

Hélène Fenouillet
Hélène Fenouillet staat haar mannetje.

Website: https://www.facebook.com/domainedemontalon

Lees hier deel 1 van het verhaal

Martin
Reageren? Mail naar me.

Je kan ons volgen via mail, facebook, twitter of google+!

Bordeaux Amazones, vijf vrouwen met een eigen mening over wijn

bordeaux amazonesHet zal je maar gebeuren. Ben je eerst buren, daarna collega’s en daarna wordt je ook nog vrienden.

Meer achtergrondverhalen…
[wpp stats_comments=0 post_type=post limit=7 range=”all” title_length=22 cat=”9″ wpp_start=”

    ” ]

Eigenlijk zijn het natuurlijk vriendinnen, dat is hier beter op zijn plaats. Vijf vrouwen, vijf levens en één passie, en die passie is wijn! Naast hun familie of gezin hebben deze vrouwen dezelfde interesse en inkomsten, allen zijn ze wijnboeren, wijnboeren met een eigen mening. Elk een eigen mening over wijn.

Het verhaal begon jaren geleden. Alle vijf de vrouwen in het dorp Saint André de Cubzac in de regio Cubzaguais staan allemaal hun mannetje in de hectische wereld van het wijn maken. Na jaren alleen wijn te hebben gemaakt, verkopen en het promoten van hun wijn, hebben ze elkaar gevonden en hebben ze de handen ineengeslagen en de Bordeaux Amazones opgericht. Op deze manier staan ze sterker en daar hebben ze helemaal gelijk in. In 2013 hebben Claudine, Agnès, Cécile, Florence en Hélène samen een kalender gemaakt om de wereld te laten zien dat vrouwelijke wijnmakers ook de marketing goed op orde hebben. Oorspronkelijk staan er 10 vrouwen op de kalender maar 5 vrouwen hebben de Bordeaux Amazones opgericht. De kalender is een groot succes geworden en laat alle vijf de vrouwelijke wijnmakers zien in avondjurken met uitgesneden decolletés, sensuele poses en geraffineerde posities en dat allemaal in het teken van de wijn. Als achtergrond werd gebruik gemaakt van de wijnkelder, de roestvrijstalen gistkuipen en barriques. Uitdagende wijnmakers die het beste voor hebben met hun product.
Hélène vertelde mij dat na deze succesvolle kalender er weer iets op de planning staat. Ze kon er niet veel meer over kwijt want het is nog een groot geheim. Dit nieuwe idee zal vast wel weer iets sensationeels worden waar de Bordeauxstreek en misschien wel heel Frankrijk weer wakker geschud van gaat worden.

les vigneronnes cubzaguaises3
Les vigneronnes Cubzaguaises

 

De Bordeaux Amazones

Samen hebben de dames van de Bordeaux Amazones de handen ineen geslagen om zo hun verkooptechnieken en marketingactiviteiten samen te doen. Wel hebben de dames allemaal verschillende typen wijnen. De een vinifieert zeer fruitvol terwijl de ander het op een klassieke manier maakt. Eén voor één vullen ze elkaar aan tot een hecht en compleet geheel en dat is het sterke punt van de Bordeaux Amazones.

De Bordeaux Amazones bestaat uit het Chateau des Arras, Chateau de l’Hurbe, Chateau l’Insoumise, Chateau Saincrit en Domaine de Montalon.

 

De fruitige karaktervolle wijnen van Chateau des Arras

Claudine Rozier is deels Belgisch en deels heeft ze de Franse nationaliteit. Ze is geboren in Parijs en verhuisde al snel naar de Bordeauxstreek. De streek ‘waar haar liefde ligt’ heeft Claudine het eens genoemd.
chateau des arras 1
Ze trouwde met haar liefde in de Bordeauxstreek en leefde gelukkig op Chateau des Arras maar Claudine werd al snel weduwe.
Het Chateau des Arras sleepte haar door de moeilijke tijd heen en stimuleerde Claudine om zich nog meer op het werk te richten en nog betere kwaliteitswijn te maken. Recentelijk helpt haar dochter Anne-Cécile op het Chateau des Arras en samen maken ze daar een bordeauxwijn met de vrouwelijke hand. Het Chateau des Arras ligt bovenop een heuvel en heeft de rivier de Dordogne als uitzicht. De wijngaard is ommuurd en ligt op het westen en zuidwesten, een prachtige plek om kwaliteitswijnen te maken met de authentieke Bordeauxdruiven Cabernet Sauvignon, Merlot en Cabernet Franc. De wijngaard is 27 hectare groot. Ze heeft het Chateau des Arras geërfd van haar ouders en de wijnen die Claudine nu maakt zijn vrouwelijk met ronde tannines en een fruitig karakter. De wijngaard heeft de term agriculture raisonnée wat duurzame landbouw inhoud. In de praktijk wordt de wijngaard biologisch onderhouden met geen of maar een minimum aan bestrijdingsmiddelen. De wijnen worden traditioneel gemaakt in roestvrijstalen temperatuur gecontroleerde tanks met daarna houtopvoeding. 30% van de houten vaten worden jaarlijks vernieuwd.

claudine rozier, ch des arras
Claudine Rozier, sexy wijnboerin op Chateau des Arras.

Website: http://chateaudesarras.fr/en/

 

Het mooie chateau de l’Hurbe

chateau de l'hurbeAgnès Bousseau is geboren in Normandië, in het noordwesten van Frankrijk. Ze is geboren op een melkveebedrijf en heeft in haar jonge leven weinig met wijn te doen. In 1976 zat Agnès op de hogeschool voor landbouw en moest stage lopen in de Bordeaux. Hier had Agnès de eerste aanraking met wijn. Stage liep ze op Chateau de l’Hurbe en vijf jaar later trouwde ze met Marc Bousseau, de zoon van de toenmalige eigenaar. Door dit huwelijk werd ze eigenaresse van een heus chateau in de Bordeaux.
Chateau de l’Hurbe is 30 hectare groot en ze maken rode, rosé, witte maar ook mousserende wijnen (oftewel crémant) maar ook verbouwen ze op Chateau de l’Hurbe een soort grapefruit dat gemaakt is van de Merlot met maar 2% alcohol.
Al generaties lang is het Chateau de l’Hurbe een familiebezit en haalt Agnès al haar liefde uit de wijn, uit haar man Marc en uit haar lieftallige kinderen.

agnès bousseau, ch de l'hurbe
Agnès Bousseau van Chateau de l’Hurbe heeft het vee ingeruild voor aluminium kuipen.

Website: http://www.chateaudelhurbe.fr/english/#/home/

Lees hier deel 2 van het verhaal.

 

Chateau Lafite Rothschild (deel 2)

Chateau Lafite Rothschild

De komst van de Rothschilds

Op 8 augustus 1868 kocht Baron James de Rothschild, tijdens een openbare verkoop, Chateau Lafite van de drie zussen van Aime-Eugène Vanlerberghe, Madame la Comtesse de Villoutreys, Madame la Comtesse de Cornudet en Madame la Comtesse Duchatel. Baron James, die hoofd was van de Franse tak van de familie Rothschild, overleed slechts 3 maanden na de aankoop van Lafite. Het landgoed werd toen de gezamenlijke eigendom van zijn drie zonen: Alphonse, Gustave en Edmond.

Chateau Lafite RothschildHet landgoed behelste toen 74 hectare wijngaarden. Als teken van verwelkoming van de nieuwe eigenaar, ging de jaargang 1868 in de boeken als een record in vele opzichten. Voor dit oogstjaar werd de hoogste prijs voor de wijn betaald (6250 franken in die periode, oftewel 4700 euro’s vandaag de dag voor de ’tonneau’ van 900 liter). Dit record zou pas aan het eind van de 20e eeuw overtroffen worden.

Er wordt gesuggereerd dat de aankoop van Chateau Lafite te maken had met de rivaliteit tussen de twee takken van de familie Rothschild. Aan de ene kant de Franse tak (Baron James de Rothschild) en aan de andere kant de Engelse tak zijn neef Nathaniel de Rothschild die net Brane-Mouton (later Chateau Mouton Rothschild) gekocht had.

Lafite 4Die rivaliteit zal ongetwijfeld ook meegespeeld hebben, maar er is ook sprake van een puur zakelijke kant. In de tweede helft van de 19e eeuw werd het duidelijk dat je aanzienlijke rendementen kon maken met het opkopen van dergelijke wijngaarden. De grondprijs steeg explosief. Echter het valt ook niet te ontkennen dat de rivaliteit tussen de twee neven en diens kinderen ook tot ver in de 20e eeuw doorging.

Chateau Mouton Rothschild was tot 1973 ‘maar’ een tweede Grand Cru en Chateau Lafite Rothschild vanaf het begin één van de vier eerste Grand Crus. Het lijkt erop dat de laatste decennia de rust in de rivaliteit is toegenomen en misschien gaan ze wel bij elkaar op de koffie?(…).

Zoals al is gezegd zwaaiden Alphonse, Gustave en Edmond de scepter op Lafite en zij overwonnen de oorlog, de phylloxera en de economische depressie van de jaren dertig. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Lafite bezet door Duitse troepen, maar in 1945 nam Gustave’s kleinzoon, Baron Elie de Rothschild, vervolgens weer bezit van Chateau Lafite Rothschild.

Baron Elie de Rothschild moest Lafite weer op de rails zetten en leidde een programma om de wijngaarden en de gebouwen weer te herstellen. Hij was ook een van de oprichters van het wijngilde ‘Commanderie du Bontemps’ dat in 1950 opgericht werd. Hij stierf in 2007, maar tegen die tijd had hij al lang de leiding overgedragen aan de volgende generatie. Baron Eric de Rothschild, zijn neef, nam de leiding al in de jaren ’70 over.

Chateaux-Lafite-Rothschild-1869Baron Eric heeft meer betrokkenheid getoond richting Lafite dan sommige van zijn voorouders en heeft het landgoed gemoderniseerd en gerenoveerd. Delen van de wijngaard is herbeplant en er is nieuwe apparatuur geïnstalleerd in de kelders. Er zijn in de kelder roestvrij stalen tanks geïnstalleerd naast de eikenhouten tanks en er is onder de supervisie van de Catalaanse architect Ricardo Bofill in 1988 een geheel nieuwe ronde chai gebouwd.

Dit nieuwe ontwerp werd geprezen voor zijn innovatieve karakter en compromisloze geest en kan 2.200 vaten herbergen. Ook heeft Baron Eric de horizon van de Domaines verlengd door nieuwe acquisities, zoals Château Duhart-Milon, Château L’Evangile, Château Rieussec, Château Paradis Casseuil, Château Peyre-Lebade en Château d’Aussières in Frankrijk. Verschillende projecten van Domaines Barons de Rothschild (Lafite) lopen in Chili, Portugal, Argentinië en sinds 2008 in China.

Hier een video over Chateau Lafite Rothschild


De wijngaarden

De wijngaard van Lafite-Rothschild bestaat uit drie percelen. Het eerste perceel beslaat 50 hectare wijngaard op het plateau rondom het kasteel, gevolgd door die op het Carruades plateau grenzend aan de wijngaarden van Chateau Mouton Rothschild en dan is er is een kleine 4,5 hectare terrein in St Estèphe genaamd ‘La Caillava’.

vineyard Lafite

Alhoewel het Lafite landgoed welgeteld 178 hectare behelst, is ‘slechts’ 112 hectare beplant met wijnstokken. De variëteiten worden gedomineerd door de Cabernet Sauvignon (70%), dan Merlot (25%), Cabernet Franc (3%) en een beetje Petit Verdot (2%).

De gemiddelde wijnstok heeft een leeftijd van 38 jaar, hoewel de jonge wijnstokken (hier betekent dat minder dan 10 jaar oud) niet worden gebruikt voor de ‘Grand vin’, zodat de voor de ‘Grand vin’ de gemiddelde leeftijd van de wijnstok uitkomt op ongeveer 45 jaar.

Er zijn een paar percelen waar hele oude wijnstokken staan, waaronder ‘La Gravière’. Dit perceel werd beplant in 1886 en een paar percelen waar de wijnstokken tussen de 50 en 80 jaar oud zijn. De grond waarop de wijnstokken groeien is een kiezelbodem met daaronder een kalksteenbodem.

Vinificatie en wijnen

De manager van Lafite is Charles Chevalier. Hij heeft sinds 1994 de leiding op Chateau Lafite Rothschild. Hij houdt ook toezicht op de activiteiten bij het aangrenzende landgoed Chateau Duhart Milon. Na het oogsten, dat nog steeds met de hand gebeurt (rendementen in de orde van 50 hl / ha), vindt de gisting plaats in temperatuur-gecontroleerde houten kuipen, met een maceratieduur tussen de 18 en 25 dagen.

Chai Lafite 2De chai is uitgerust om de gisting van afzonderlijke kleine percelen te vergemakkelijken en is in 2010 uitgebreid. Het eerste gedeelte is uitgerust met een betonnen tanks, variërend 50 tot 125 hectoliter en is gewijd aan de fermentatie van de Merlotdruif, die grotendeels afkomstig is uit percelen van het Carruades plateau.

Zodra de alcoholische gisting klaar is gaat de wijn het tweede gedeelte in. Daar staan de roestvrije stalen tanks van 30 tot 70 hectoliter in grootte, uitsluitend voor de malolactische gisting.

Zodra dit is voltooid wordt de wijn overgeheveld naar de eikenhouten vaten. Deze worden door de eigen vatenmakerij op Chateau Lafite Rothschild gemaakt. De wijn gaat voor 18-20 maanden op vat. Vervolgens worden in maart de wijnen geproefd en gemengd. Dan wordt o.a. bepaald welke vaten er gebruikt worden voor het maken van de ‘Grand vin’.

lafite cellarDe ‘Grand vin” van Château Lafite-Rothschild wordt gedomineerd door Cabernet Sauvignon (die in percentage varieert van 57% tot dicht bij de 90%, met een of twee jaargangen meer dan 90%) en de rest bestaat meestal (maar niet altijd) uit de andere drie druiven.

De totale productie van het landgoed ligt dicht bij de 45.000 kisten per jaar, afhankelijk van het jaar natuurlijk en met de strenge selectie zou de ‘Grand vin’ verantwoordelijk zijn voor 40% van dit aantal. De tweede wijn is Carruades de Lafite. Die bestaat uit ten hoogste 70% Cabernet Sauvignon en een groter deel Merlot. Een deel van de druiven die ook niet geschikt zijn voor de Carruades de Lafite leeft verder voort als ‘gewone’ Pauillacwijn.

Heden

Chateau Lafite Rothschild heeft in het laatste decennium grote sprongen gemaakt. De sublieme wijnjaren hebben geen windeieren gelegd voor dit Chateau, vooral sinds de tijd dat de Chinezen deze wijn hebben ontdekt.

Lafite 08

De prijzen voor zowel de “Grand vin’ als die van Carruades de Lafite zijn tot grote hoogten gestegen. Zo werd in de fles van de jaargang 2008 het chinese teken voor ‘8’ ingegraveerd. Binnen 48 uur steeg de marktwaarde voor een Chateau Lafite Rothschild 2008 met 21%…..

De jaargangen

Als absolute topwijnen worden de wijnen uit 1848, 1864, 1870, 1899, 1900, 1921, 1934, 1953, 1959, 1982, 1986, 1995 en 1996, 2000, 2003, 2004, 2005, 2009 en 2010 beschouwd.


Proef smakelijkkk….

Chris

Reageren? Mail naar me.

Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!

Chateau Lafite Rothschild (deel 1)

Chateau Lafite Rothschild

Chateau Lafite Rothschild, een naam die menigeen de ogen laat flonkeren en flikkeren. Chateau Lafite Rothschild is als muziek, een Mozart-partituur. Zo verfijnd, zo mooi als de mooiste zonsopgang die je ooit in je hele leven hebt gezien…en tegenwoordig alleen nog maar gedronken kan worden door The Happy Few…. 🙁

Wist u dat Chateau Lafite Rothschild ooit in Nederlandse handen was? Heeft u weet van het Vanlerberghe mysterie? Nee?….

Dan moet u zeker verder lezen!

Chateau-Lafite-Rothschild-10002599

De oorsprong van Lafite

Lafite 1787Het landgoed van Chateau Lafite Rothschild was niet altijd beplant geweest met wijnstokken. Lafite, (fite betekent ‘heuvel’), bestond al in de 14e eeuw. Dit is op te maken uit de geschriften van Abbe Baurein uit de late 18e eeuw.

Tegen het midden van de 16e eeuw, toen Jacques de Bécoran seigneur was, waren er weliswaar agrarische activiteiten op het landgoed, maar het duurde nog tot aan het einde van de daaropvolgende eeuw dat de wijnbouw zijn introductie deed.

Op dat moment was Joseph Saubat de Pommiers de seigneur. Hij stierf in 1670. Het landgoed ging over op zijn weduwe Jeanne de Gasq. Het echtpaar had geen erfgenaam.

Jeanne hertrouwde met Jacques de Segur. Lafite werd toegevoegd aan de lijst van indrukwekkende bezittingen van de Segur’s. Het was Jacques de Segur die het landgoed liet kennismaken met de wijnbouw en dus deden de wijnstokken hun intrede op het land van Lafite.

Lafite en de Segur Family

Onder leiding van de Segur familie werd Lafite alleen maar groter en groter. Het huwelijk tussen Jacques de Segur en Jeanne de Gasq zorgde voor zeven nakomelingen. Alexandre, de op één na de oudste, is van groot belang geweest voor Lafite (en tal van andere landgoederen). In 1695 was hij getrouwd met Marie-Therèse de Clauzel, erfgename van Chateau Latour. Door deze wending werd de Segur familie eigenaar van de twee grootste wijngaarden in Bordeaux.

lafite1870Daarnaast bezaten ze ook Calon-Segur en Phelan-Segur en zelfs voor een korte periode Mouton. Hun zoon Nicolas-Alexandre, geboren in 1697, werd in het algemeen bekend als de “Prince des Vignes”. Zowel vader en zoon breidde de wijngaarden en de faciliteiten op Lafite uit, omdat ze beseften dat er met de wijnbouw en de verkoop van wijn flink geld verdiend kon worden.

De wijn van Lafite werd, sinds het begin van 17e eeuw, al geëxporteerd naar het Verenigd Koninkrijk, waar het populair was bij openbare veilingen. Het was ook de favoriete drank van premier Robert Walpole. Erkenning in Frankrijk liet langer op zich wachten, maar in het midden van de 18e eeuw, was Château Lafite in opdracht van de Koninklijke Physician Marechal de Richelieu, ook te vinden in Versailles.

Nicolas-Alexandre, aan wie de titel ‘markies’ was geschonken door Louis XV, overleed in 1755. Hij behoorde tot de top rijksten van de Bordeaux, vooral dankzij de prachtige waardestijging van zijn wijngaard. Lafite ging over naar zijn dochter, Marie-Therèse. Zij trouwde met Alexandre de Segur-Calon. Daarna ging Lafite over naar hun zoon Graaf Nicolas-Marie-Alexandre de Segur.

Helaas was deze generatie niet zo volhardend als zijn voorouders en in 1784 werd Lafite te koop gezet. Dat was nadat Nicolas-Marie-Alexandre gevlucht was naar Nederland voor zijn schuldeisers. De koper was een heer genaamd de Monthieu, maar binnen twee jaar het was weer verkocht, dit keer aan een familielid van de Segur dynastie, Nicolas Pierre de Pichard. Hij was president van het parlement van Bordeaux. Zijn bewind was echter kortstondig. Deze werd beëindigd door de guillotine in 1794 (Franse revolutie).

In 1797 werd Lafite verkocht aan Jan de Witt (1755-1809) die het domein vanwege financiële problemen echter weer te koop moest zetten. De verkoop vond plaats in december 1800, aan 3 Nederlandse kooplieden namelijk Baron Jan Arend de Vos Van Steenwijk, Mr. Jan Willem Berg (1773-1802) en Johan (Jean) Goll van Franckenstein (1756-1821), en vervolgens in 1816 aan de Vanlerberghe familie.

Het Vanlerberghe mysterie

Lafite oudIn 1818 was Madame Barbe-Rosalie Lemaire de nieuwe eigenaar van Lafite. Zij was getrouwd met Ignace-Joseph Vanlerberghe, een toonaangevende graanhandelaar en wapenleverancier aan Napoleon. Een mysterie kwam tot stand na het overlijden van Ignace-Joseph Vanlerberghe, toen mevrouw Lemaire in 1821 officieel het Lafite landgoed verkocht aan een Britse onderdaan Sir Samuel Scott.

Scott en zijn zoon zouden het landgoed beheren tot 1867. In werkelijkheid waren Samuel Scott Senior en Junior slechts vertegenwoordigers van Aime-Eugène Vandelberghe, de zoon van Madame Lemaire en Ignace-Joseph Vanlerberghe. Toen Aime-Eugène Vanlerberghe in 1866 overleed kwam het uit dat hij de rechtmatige eigenaar was geweest van Lafite en zo werd na een halve eeuw van geheimhouding, de naam Aime-Eugène Vanlerberghe bijgeschreven in de geschiedenis van de eigenaren van Lafite.

Classificatie van 1855

In 1815 publiceerde ene heer Lawton een eerste indeling van Medocwijnen. Het was blijkbaar een accurate beoordeling, want het was erg vergelijkbaar met de classificatie van 1855. Lafite zat aan de top van de lijst: “Ik rangschik Lafite als de meest elegante en delicate, met de mooiste vruchten van de drie (toonaangevende) wijnen”.” Hij voegde eraan toe dat “de wijn is de meest fantastische van alle Medocwijnen.” De 1834 vintage was met name succesvol, net als 1841 en vooral 1846. De Universele Parijse Exposition gaf in 1855 officieel aan Lafite de classificatie “Leider van de mooiste wijnen”.

Lafite logo

– Einde deel 1 –

Proef smakelijkkk….
Chris

Reageren? Mail naar me.

Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!

De grote Bag-in-Box test 2012 – De conclusie


Is er toekomst voor de bag-in-box wijnen

Bag-in-box, een goedkope verpakking waar je geen geld hoeft te verkwisten aan kurk, etiket en fles.

Lees ook alles over bag in box wijnen 2014

Wat dacht je van vervoer, het vervoeren van bag-in-box wijnen of bulkwijnen is ook stukken goedkoper. Wel worden de bag-in-box wijnen doorgaans door de grote wijncoöperaties, grootwinkelbedrijven, handelaren of importeurs afgevuld. Bij kleine wijnboeren is de wijn meestal van hogere kwaliteit. Door de rechthoekige verpakking van de bag-in-box wijnen is het ook veel makkelijker in te pakken, stapelen en te vervoeren. In steeds meer landen zie je, mede door de recessie, een toename van bulkwijnen.

bag in box test 2012

Wereldwijde ontwikkelingen van bulkwijnen

Neem nou Argentinië, tussen 2009 en eind 2011 groeide de uitvoer in bulk daar met 27,2 procent in volume en met 161 procent in waarde. De uitvoer groeide in 2011 tot 131 procent ten opzichte van een jaar eerder. Hier gaat het niet om goedkope bulkwijnen want de prijs staat op de hoogste notering in jaren. Zo was in de VS sprake van ruim een verdubbeling van de literprijs. De keerzijde van deze ontwikkeling laat zich voelen bij de afzet van gebottelde wijnen. Die liep in de eerste drie maanden van 2012 met 7% terug. Deze tendens zal vermoedelijk nog versterkt worden, zodat naar verwachting over heel 2012 9 miljoen liter wijn niet meer op fles maar in bulk uitgevoerd zal worden.


Wil je op de hoogte blijven van al het nieuws?

Klik en meld je aan voor onze nieuwsmail

Niet alleen Argentinië heeft een grotere export van de bulkwijnen laten zien. In Australië zie je dezelfde tendens. Het meest in trek zijn rode wijnen uit bekende gebieden als Barossa Valley, Coonawarra, McLaren Vale in trek. Bij de witte wijnen zie je deze ontwikkeling niet terug. Naar de VS werd bijvoorbeeld 74 miljoen liter Australische wijn in bulk uitgevoerd om ter plaatse gebotteld of afgevuld te worden, ruim de helft meer dan het jaar daarvoor. In dezelfde periode daalde de export van Australische wijnen op fles met 11%.

In Zuid-Afrika zie je deze ontwikkelingen ook ontstaan. In de eerste drie maanden van 2012 steeg de uitvoer van bulkwijnen met 31%. Hierdoor is het aandeel bulkwijnen groter geworden dan van gebottelde wijnen. Producenten worden vooral door grote afnemers in het Verenigd Koninkrijk gedwongen tot deze manier van transporteren. In Zuid-Afrika zelf heeft dit tot onvrede geleid, omdat hiermee de mogelijkheid wegvalt om in eigen land te bottelen. De Zuid-Afrikaanse wijnexport als geheel groeide met 9%, wat weer positief was na de inzinking in 2011.

Nu worden veel bulkwijnen nog gebotteld. De cijfers laten alleen zien dat die verschuiving ook naar de bag-in-box trekt. De verpakkingen zijn nu eenmaal goedkoper en het kan enkele euro’s schelen per fles. De verpakkingen van de bag-in-box wijnen hebben de inhoud van 4 flessen van 0,75 liter en dat kán de prijs enorm drukken.

Wel zie je dat bij de verre wijnlanden als Australië, Argentinië en Zuid Afrika een grotere noodzaak is om bulkwijnen uit te voeren. Dit heeft te maken met de hoge prijs voor transport. Ongetwijfeld zal Chili volgend jaar ook in dit rijtje voorkomen. Wil je een goede prijs krijgen voor je wijn als wijnboer dan zal er op andere kosten bespaart moeten worden.

De conclusie

Wat is de conclusie van bag-in-box wijnen.
Allereerst moet je geen of bijna geen vergelijking maken met flessen wijn. Het is wijn, maar wel voor een ander doel. We hebben de wijnen niet getest op kwaliteit. Het gaat bij deze wijnen om hoe lekker ze zijn.
Nu weten wij ook wel dat lekker voor iedereen anders is. Nee, wij hebben getest of er geen nare geur of smaakjes aan zaten. Verder zijn de wijnen beschreven zoals ze zijn en er zijn er geen persoonlijke voorkeuren aan toebedeeld.

De rode bag-in-box wijnen
Bij de rode wijnen waren die van de Plus en de Sligro iets te scherp volgens de wijnproevers. Niet echt hele lekkere doordrinkers. Het iets scherpe karakter maakt de wijnen wel voller en geeft ze wat meer body. De rode wijn van de Hema en van de Deen blonken uit door hun zachte karakter, dat maakte de wijnen alleen wel wat licht. Hou je van een lichtere type wijn dan zijn dit wijnen die je niet mag laten liggen.
De rode wijn van de Mitra kwam er heel goed uit en ook de rode Kroara van Torrianiwijn.com. De eerste is een gewone Zuid Afrikaan maar de tweede is een DOC uit Italië. Van een DOC mag je toch wel iets meer verwachten. De rode wijn van de Mitra is een aanrader wat betreft de volheid en de algemene impressie. Wel mag de Mitra iets aan de verpakkingen doen – die is ronduit lelijk. Je ziet ook niet welke wijn je nu in je handen hebt aangezien dit alleen met een sticker duidelijk wordt gemaakt. Heb je een witte en een rode variant op tafel staan dat is de foute keuze snel gemaakt. Dit is geheel in tegenstelling tot de wijnen van de Jumbo Supermarkt, prachtige vormgegeven kartonnen exemplaren die qua kleur ook goed aansluiten op de wijn die in deze verpakking zit.


Klik en meld je aan voor onze nieuwsmail

Ook de rode Zuid Afrikaan van Gall&Gall is een mooie volle wijn met een goede volle en ronde smaak, alleen is die wel een euro duurder, heb je dat ervoor over dat is dit jouw wijn. Wil je minder betalen dan is de Coop een goede keuze. Een goedkope keuze voor een heel redelijke wijn. Een rode uit het iets duurdere segment kwam van de Deen Supermarkt, een lekkere doordrinkende rode wijn. Ook een pluspunt bij de Deen Bag-in-Box is het schenktuitje. Het kan aan de voorkant worden ingedrukt en dat bleek heel handig.

De bag-in-box rosé’s
Voor de rosé’s was het de Shiraz Rosé 2011, Zuid Afrika van de Lidl die er heel goed uitkwam, mede door zijn zachte karakter en dit in combinatie met een prijs van € 6,99 is dit een aanrader. De Rosa di Rovo, Piemonte van Torrianiwijn.com had wat meer diepgang maar ook een hogere prijs en ook de Vega Libre van de Coop was aangenaam maar met een té hoog sulfietgehalte. Ook de rosé van de Jumbo was heel aantrekkelijk.

De witte wijnen
De mooiste witte wijn is van de Sligro, de La Croisade I.G.P. Chardonnay, een heerlijke doordrinker met mooi fruit die goed viel bij meer personen en ook de Jumbo kwam hier weer goed naar voren met zijn witte wijn, zeer aantrekkelijk fruit die alleen iets op de afdronk in moest leveren.

Noot:
Een nadeel is wel, dat je de laatste twee glaasjes niet uit een recht geplaatste verpakking krijgt geschonken. Je moet de verpakking optillen en het er schuin uitschenken. Wil je het er tot de laatste druppel uithalen dan kan je de kunststof zak ook nog openknippen en uitschenken.

Ik ben in ieder geval overtuigd van dit product en bij feestjes ga ik dit zeker uitschenken. Zeker in combinatie met de cooler of dispenser is het een mooi product. Makkelijk, eenvoudig en snel zijn hier de magische woorden en in deze snelle tijd kunnen we hier zeker tijd mee besparen. Ook bij veel boodschappen is dit een overweging. Makkelijk stapelbaar en in het gewicht van de flessen bespaar je ook. Daarnaast hoef je na een feestje ook niet weer naar de glasbak. Karton en plastic scheiden en klaar-is-kees.

Andere artikelen over de Bag-in-Box 2012 Test vind je hieronder [get_posts tag=”bag-in-box” numberposts=1000]

Martin
Reageren? Mail naar me.

Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!

De grote Bag-in-Box test 2012 – Voorwoord

De grote Bag-in-Box test 2012 is het vervolg van de populaire bag-in-box special die wij in 2011 hebben gehouden. Een heel populaire test, kan ik zeggen.

Lees ook alles over bag in box wijnen 2014

Na dit succes kon een nog grotere bag-in-box test in 2012 niet uitblijven.

Voorwoord bag-in-box

Na het succes van afgelopen jaar over bag-in-box wijnen was het een logisch vervolg om dit jaar een nog groter en beter vervolg te maken.

Een voorbeeld van een handvat bij een bag-in-box wijn
Een voorbeeld van een handvat bij een bag-in-box wijn

Het succes van bag-in-box wijnen is stijgende en er is veel belangstelling voor. Bag-in-box wijnen zijn een succes en het gaat een nog groter succes worden, maar je moet het wel in zijn perspectief zien.

 
Is de kwaliteit van bag-in-box wijnen ook goed?
Toen de eerste bag-in-box wijnen op de Nederlandse markt kwamen, was het bar slecht. Van kwaliteitswijn kon je zeker niet spreken, sterker nog, de kwaliteit was het laagste van het laagste.
Natuurlijk zijn bag-in-box wijnen nog steeds geen hoogstaand kwalitatieve wijnen en ze kunnen ook de gelijkenis in kwaliteit niet aangaan met de topwijnen uit Frankrijk, Italië of een ander populair wijnland. Nee, bag-in-box wijnen zijn uitgelezen wijnen voor feestjes, partijtjes of met veel vrienden. Makkelijk in gebruik en je hebt er ook niet veel werk aan. Bag-in-box wijnen moeten gewoon lekkere wijnen zijn die je in de tuin of op het terras, maar ook binnenshuis gewoon lekker kan drinken. Ook kon je vroeger niet praten van houdbaarheid. De eerste bag-in-box wijnen waren voorzien van dun plastic of geplastificeerd aluminiumfolie met een zeer geringe moleculaire dichtheid. Als gevolg hiervan had je zeer snel geoxideerde wijnen.


Meer testen?

Klik voor onze nieuwsmail

Gebruiksgemak
Als je zenuwachtig door het huis loopt om de gasten te voorzien van lekkere hapjes dan zit je er niet op te wachten om elke vijftien minuten een nieuwe fles te openen, voor dit soort gelegenheden zijn de bag-in-box wijnen ideaal.
Bag-in-box is niet meer dan een plastic zak met een kraantje. Het kraantje haal je uit de plek van de geperforeerde verpakking en klikt hem weer dicht. De wijnzak krimpt omdat de wijn eruit gaat. De zak zuigt vacuüm en hierdoor komt er geen of eigenlijk bijna geen zuurstof bij de wijn. Hierdoor is de wijn ook veel langer houdbaar. De bag-in-box wijnzak zit altijd in een stevige kartonnen verpakking die altijd voorzien is van een handvat.
In de meeste bag-in-box verpakkingen zit 3 liter wijn. Dat moet genoeg zijn om een hele dag door te komen. Wel zijn er verpakkingen in omloop van 1,5 liter, 2 liter, 5 liter of zelfs 10 liter. Schenk je een witte en een rode wijn variant dan kom je op 6 liter en dat zijn 8 flessen wijn van 0,75 liter. In deze test zijn zijn de meeste wijnen met 3 liter verpakkingen, een paar van 2 liter en zelfs een van 5 liter.

De wijn kan je in een cooler doen, maar ook kan je de wijn gewoon in de kartonnen verpakking laten zitten. De wijnen nemen in de koelkast weinig ruimte in. Als je een cooler gebruikt dan kan je de wijn eerst voorkoelen in de groentela van de koelkast. Dit hoeft niet, maar daar kom ik later op terug.

Bag-in-box wijnen zijn visueel niet geschikt om aan tafel – met vrienden of familie – tijdens een diner uit te schenken. Een kartonnen doos op tafel wil natuurlijk niemand zien. Bij een mooi gedekte tafel behoort ook een mooie fles wijn. Het liefst meerdere soorten wijn die perfect passen bij de maaltijd. Deze info kan je elders krijgen op deze site.

De voordelen van bag-in-box wijnen:

• grote hoeveelheid geschikt voor veel gasten;
• constante kwaliteit. Dit omdat bij bag-in-box wijnen meestal geen jaargangen vermeld worden, maar wel de afvuldatum en aan de hand van deze datum kan je het oogstjaar achterhalen;
• eenvoudig te openen en uit te schenken;
• de verpakkingen (met uitzondering van de 5 en 10 liter) kan je makkelijk koelen in een standaard koelkast;
• bag-in-box wijnen zeker nog 4 weken houdbaar na opening;
• neemt bijna geen ruimte in bij opslag en als de inhoud leeg is zit je niet met de lege flessen, wel even verantwoord scheiden en het levert ook nog iets op voor het milieu .

Hoe wordt er getest

Normaal gesproken vermelden wij hoeveel sterren de wijn heeft en ook het aantal punten. Bij deze test hanteren wij deze criteria niet. In onze ogen zijn dit soort wijnen geheel voor het genot en moeten de wijnen gewoon ‘lekker’ zijn. Lekker is – en dat weten wij ook – een subjectief begrip. We vermelden hoe de wijn is en of er een nadelige smaak of geur aanzit. Ook de vermoedelijke consumptiedatum vermelden wij niet. Bag-in-box wijnen zijn gemaakt om jong te drinken dus die datum vermelden is overbodig.
Bij bag-in-box wijnen vind je ook bijna geen moeilijke druivenrassen. Druivenrassen die niet geschikt zijn om jong te drinken of wijnen die zeker moeten ouderen vind je hier ook niet. Ook worden de aromatische druivenrassen hier vermeden. Dit soort druivenrassen is gewoon te moeilijk voor de gemiddelde wijndrinker. Vreemd genoeg vind je vaak wijnen uit Spanje, Australië, Zuid Frankrijk, Zuid Afrika en Chili. Dat zal prijstechnisch wel interessanter zijn, denk ik.

Koelers

Er zijn weinig koelers op de markt. In de grote bag-in-box test van 2012 is de Vacuvin Rapid Ice Wine Tender ook getest. De bag-in-box koeler van Princess, de Vinesso Wine Tap en Cooler, is jammer genoeg niet meer leverbaar. De fabrikant heeft deze niet meer in productie, hoewel deze nog wel op verschillende plekken verkrijgbaar is. Jammer! Dan blijft er maar een toonaangevende cooler op de Nederlandse markt en dat is die van Vacuvin.
Vacuvin Wine Tender en Rapid Ice Cooler

Andere artikelen over de Bag-in-Box 2012 Test vind je hieronder [get_posts tag=”bag-in-box” numberposts=1000]

Martin
Reageren? Mail naar me.

Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!

Wijngaard de Plack in Groesbeek

Wijngaard de Plack is gesitueerd in het kleine kerkdorpje de Horst aan het uitgestrekte Duitse bos het Reichswald.


Samen met zijn vrouw Virginie, is John Grutters en hun drie kinderen, Niels, Yrsa en Timo de biologische wijngaard de Plack begonnen in 2006. Het is een kleine 1 hectare grote wijngaard en de wijngaard is nog maar een nevenactiviteit. Verder hebben ze wat akkerbouw en wat pluimvee. John en Virginie worden in drukke tijden geholpen door een tal van vrijwilligers die Groesbeek rijk is. Veel van de wijnboeren werken zo. Ze zijn allen té klein om hier mensen voor in te huren.

John en Virginie Grutters van wijngaard de Plack

De boerderij is een familiebezit en stamt uit 1854. Na moeilijke tijden is er in de jaren ’70 van de vorige eeuw besloten om verder te gaan met pluimvee en akkerbouw. John en Virginie hebben de leiding sinds 2001. Toen bleek dat er in Groesbeek goed wijnbouw te telen was, hebben ze de overstap in 2005 gemaakt naar de wijnbouw. Na een uitgebreide wijnreis naar de Pfalz in Duitsland werden ze wel heel enthousiast en zijn deze kleine wijngaard begonnen.

In 2007 is er voor het eerst geoogst en dat glas konden ze pas heffen in 2008. De prachtige Cuvee Mèdèn (Mèdèn betekent in het Groesbeeks met elkaar, je maakt de wijn met elkaar en drinkt het met elkaar. Het is een cuvee van de regentdruif en de cabernet) was geboren. Met deze cuvee hebben ze ook nog eens een gouden medaille behaald in Duitsland.

Naast de wijnbouw, akkerbouw en pluimvee proberen John en Virginie hun inkomen te verzorgen met rondleidingen, workshops en de winkel. Ook kan je een heerlijk handgemaakt kopje koffie of thee drinken op hun boerenterras. Voor de kinderen is een glaasje fris voor handen en kan je onder het genot van deze drankjes mijmeren over het idyllische boerenleven. Ook kan je wandeltochten maken vanaf de wijngaard en ín de wijngaard kan je met je kinderen het leerzame wijnleerpad volgen. Dit leuke en educatieve pad zullen je kinderen niet snel vergeten.

Wil je meer info over wijngaard de Plack dan kan je ze mailen via info@wijngaarddeplack.nl, maar je kan ze ook bellen op 0655936500 of op 0243978358.

Natuurlijk kan je ook gewoon naar hun website www.wijngaarddeplack.nl en alvast in de stemming komen wat je eventueel wilt gaan ondernemen op deze prachtige wijngaard in het meest mooie stukje van Nederland.

De tien vragen aan John over wijngaard de Plack

Wie bent u en welke wijngaard vertegenwoordigt u?
John Grutters, wonende in de Ketelstraat 36, 6562 LH in Groesbeek. Samen met mijn vrouw en onze drie kinderen bezitten wij Wijngaard de Plack

Waar is uw wijngaard gevestigd en sinds wanneer bent u al bezig?
Onze wijngaard ligt in de Ketelstraat aan de overkant van de weg van onze boerderij. Wij zijn sinds 2006 bezig met biologische wijnbouw

Hoe groot is uw wijngaard en hoeveel bezoekers ontvangt u (ongeveer) per jaar?
Het is een kleine wijngaard van 1 hectare en deze is beplant met ongeveer 3300 stokken. Het aantal bezoekers varieert enorm en dat kan oplopen tot 900 bezoekers per jaar.

Met welke druivensoorten werkt u en wat voor soorten wijn maakt u?
De wijngaard is beplant met de Regent, de Cabernet Blanc en de Johanitter. Ook wordt er geëxperimenteerd met de VB 96-25-4, jammer genoeg nu nog naamloos.

Kunt u iets specifieks vertellen over het vinificatieproces in uw wijnmakerij?
Het vinificatieproces en botteling wordt uitgevoerd bij de Colonjes (grootste wijnbedrijf in de omgeving die deze faciliteiten bezit) te Groesbeek.

Wat is uw best verkochte wijn?
De Regent is toch wel de best verkochte wijn.

Welke wijn- of wijngebied heeft uw eigen voorkeur en waarom?
Pfalz gebied in Duitsland. Hier komt veel kennis vandaan en de omstandigheden lijken het meest overeen te komen met deze rond Groesbeek.

Waar bent u in uw wijnbedrijf het meeste trots op?
Heet meest trots ben ik op de Gouden en Zilveren medaille die we hebben gekregen op de Berliner Winetrophy 2011 van de Mèdèn 2008 en de Regent 2009

Wat zou u in de toekomst willen veranderen binnen uw bedrijf?
Ik zou meer invloed willen hebben over de opbrengst en de kwaliteit in de wijngaard. Maar ik weet zeker dat het in de toekomst gaat lukken.

Welke collega(’s) wijnmakerij(en) in Nederland/België) zou u terug willen zien in de 10 vragen van….?
Wageningse Berg (Jan Oude Voshaan)

Martin
Reageren? Mail naar me.

Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!

De etiketten van Chateau Mouton Rothschild, ‘1978’, ‘1979’, ‘1980’, ‘1981’ en ‘1982’.

De etiketten van Chateau Mouton Rothschild, “1982”

De beroemde regisseur John Huston werd gevraagd het etiket voor het legendarische jaar 1982 onder zijn hoede te nemen.

John Huston was een meer dan verdienstelijk scenarioschrijver en acteur, maar bovenal een van de beste en meest veelzijdige regisseurs uit de vorige eeuw. Van de ruim veertig speelfilms die hij maakte verdient bijna de helft het predicaat van klassieker. Portret van een legendarisch filmmaker en onversaagd avonturier.

Dood

De op 5 augustus 1906 in Nevada, Missouri geboren John Huston komt uit een kleurrijk nest. Zijn in Canada geboren vader was de roemruchte acteur Walter Huston en zijn moeder Rhea Gore een invloedrijke sportjournaliste. Als hij nog klein is gaan zijn ouders uit elkaar en komt de opvoeding van John voor rekening van zijn grootouders. Zijn opa is een zwerver en avonturier die met gokken een omvangrijk elektriciteit- en waterleidingbedrijf wint, maar uiteindelijk platzak sterft in een miezerig Texaans hotel. Zijn avontuurlijke inborst erft John van hem. Op zijn elfde levensjaar wordt hij ernstig ziek. Hij heeft de ziekte van Bright waarvan de kenmerken een te groot hart en een nieraandoening zijn. Een ziekte die destijds als fataal te boek stond. hij begrijpt uit afgeluisterde gesprekken tussen zijn moeder en de dokter dat hij ten dode is opgeschreven. Vanwege die ingrijpende ervaring zal de dood in zijn latere werk een prominente rol innemen.

De kleine John wordt op een steng dieet gezet en mag zich absoluut niet inspannen. Zijn grootste wens is echter om te gaan zwemmen in het nabijgelegen kanaal. Op een avond trekt hij de stoute schoenen aan en voegt de daad bij het woord. Deze strijdbare instelling in combinatie met een streng en gezond eetregime helpt hem er uiteindelijk bovenop. Huston heeft al gauw in de gaten dat het avontuur een afdoende verweer tegen de dood vormt. Een paar jaar later gaat hij werken als prijsbokser en als na 25 wedstrijden (waarvan hij er 23 wint) zijn neus onherstelbaar wordt gebroken trekt hij naar Mexico dat zich op dat moment in de nadagen van een gewelddadige revolutie bevindt en waar paradijs en hel, leven en dood hand in hand gaan. Deze kennismaking is van zo’n grote invloed op Huston dat hij zijn leven lang steeds weer zal terugkeren en er zelfs geruime tijd zal wonen.

John Huston start zijn filmcarriere als (co-)scenarioschrijver voor illustere rolprenten als Juarez (1939), Dr Ehrich’s Magic Bullet (1940) en High Sierra (1941), met in de hoofdrol Humphrey Bogart (zie ook: Humphrey Bogart ) die in veel van zijn latere films zal spelen en die zijn boezemvriend zal worden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkt Huston als filmer bij de voorlichtingsdienst van het Amerikaanse leger. Hij maakt er drie grote documentaires waaronder The Battle Of San Pietro die hij op locatie in Zuid-Italië schiet te midden van een uiterst gewelddadig Amerikaans offensief tegen de Duitsers. In zijn reguliere werk zijn behoorlijk wat meesterwerken vertegenwoordigd waaronder The Maltese Falco (1941), The Treasure Of The Sierra Madre (1948), Key Largo (1948), The African Queen (1951), Moby Dick (1956), The Night Of The Iguano (1964) Annie (1982) en Under The Volcano (1984).

 

Oscar

De films van John Huston zijn veelzijdig. Hij schiet avonturenfilms, liefdesverhalen, drama’s, humoristische films en zelfs een musical. Bovenal gaan zijn rolprenten echter over masculien, onafhankelijk en avontuurlijk ingestelde mannen die vechten voor hun individualiteit. In feite dus over het leven dat hij zelf leidt. John Huston regisseerde dertien acteurs die voor een Oscar genomineerd werden. Zowel zijn dochter Angelica als zijn vader Walter wonnen een Oscar voor door John gemaakte films, respectievelijk Prizzi’s Honor en Treasure Of The Sierra Madre. Zelf werd hij vijftien keer genomineerd voor een Oscar. De laatste keer was voor Prizzi’s Honor, waardoor Huston in 1985 op 79-jarige leeftijd de oudste persoon werd die ooit genomineerd is voor een Oscar als beste regisseur.

The Dead

In 1987 begint John Huston aan de verfilming van The Dead, een ambitieus project naar het korte slotverhaal uit de in 1914 door de Ierse auteur James Joyce geschreven bundel Dubliners. Zijn dochter Angelica Huston vervult een van de hoofdrollen. Het literaire gehalte van de vertelling weegt zwaar; een venijnige ontleding van de menselijke gebreken in een intieme ensceneringdie de filmkijker op een haast voyeuristische wijze mag meebeleven. Daarbij is de gezondheid van Huston op z’n zachtst gezegd broos te noemen. Hij moet zich voortbewegen in een rolstoel en is vanwege een hardnekkig longemfyseem waaraan hij veertig jaar lijdt aangesloten op een zuurstofapparaat. De immer onvervaarde regisseur brengt de film evenwel niet alleen tot een goed einde, maar sleept er ook nog eens alom jubelende recensies en een groot aantal prijzen mee in de wacht. Hij mag het helaas allemaal niet meer meemaken. Een paar dagen voor de wereldpremiere van The Dead, 28 augustus 1987, sterft John Huston op 81-jarige leeftijd.

Het etiket

Het etiket verbeeldt een huppelend lammetje tussen een rode zon en een tros druiven. In 1982 was Baron Philippe 80 jaar geworden en runde het Chateau alweer 60 jaar…..

De wijn

Een legendarische jaargang. Dank zij de uitzonderlijke weersomstandigheden konden de grote kastelen rijke wijnen met doorrijpe tannines en intens fruit produceren. Bij de oogst haalden de druiven de hoogste suikergehaltes sedert het fameuze wijnjaar 1947. Resultaat: krachtige producten met viriele tannines en alcohol in verhouding. Maar hier en daar resulteerde deze “kracht” ook in tal van gevallen naar een stijlgebrek en mindere correctheid op het aromatisch vlak.

Chateau Mouton Rothschild 1982 (een proefnotitie…..19 maart 2012)

“Ik heb het geluk gehad deze wijn paar keer per jaar voor de afgelopen tien jaar geproefd te hebben. Terwijl sommige flessen zich beter vertonen dan anderen, alle goedopgeslagen flessen hebben een gemeenschappelijk kenmerk. Op 30 jarige leeftijd is de wijn nog jong! 1982 Mouton Rothschild blijft evolueren in een glaciaal tempo. Na een uur of twee na opnening van de wijn laat deze massieve, krachtige, geconcentreerde, diepe wijn de volgende facetten los:, truffel, Aziatische kruiden, cassis, aarde, tabak, bramen, koffie en grind in het parfum. Fluwelend zacht en rond is deze prachtige Pauillac. Als je nog geduld hebt, nog 5-10 jaar in de kelder zal de wijn nog veel mooier maken.”

De etiketten van Chateau Mouton Rothschild, “1981”

Arman nam het etiket voor het wijnjaar 1981 voor zijn rekening.

Arman(d) Pierre Frenandez is geboren op 17 november 1928 in Nice en was een Frans-Amerikaanse kunstenaar en beeldhouwer. Net als de door hem bewonderde Vincent van Gogh, die alleen met zijn voornaam “Vincent” signeerde, tekende Armand Pierre Fernandez (zoals Arman oorspronkelijk heette) zijn werk met zijn eerste voornaam “Armand”. Eind 1957 besloot hij die naam te veranderen in “Arman”.

De vader van Arman was de uit Spanje afkomstige Antonio Fernandez, een antiquair uit Nice die ook amateur-schilder, -fotograaf en – musicus (cello) was. Van hem leerde Arman zowel het schilderen als het fotograferen. Na een studie filosofie en mathematica ging Arman in 1946 naar de École nationale d’arts décoratifs in Nice. In die periode leerde hij, via een Judoschool, de kunstenaars Yves Klein en Claude Pascal kennen, met wie hij liftend door Europa trok.

In 1949 rondde Arman zijn studie in Nice af en meldde zich als student aan de École du Louvre in Parijs aan. Zijn studie was met name gericht op archeologie en oosterse kunst. In 1951 werd Arman benoemd tot leraar aan de Bushido Kai Judo School in Madrid. Hij vervulde in 1952 zijn dienstplicht en diende gedurende de Eerste Indochinese Oorlog korte tijd bij de medische troepen. Vanaf 1953 was Arman aanvankelijk werkzaam als schilder, geïnteresseerd in de abstractie, waarbij hij werd beïnvloed door de schilders Serge Poliakoff en Nicolas de Staël.

De eerste experimentele werken van Arman waren de cachets, hiertoe geïnspireerd door een expositie in 1954 van de Duitse dadaïst Kurt Schwitters, waarvan hij er enkele tijdens een solotentoonstelling in 1958 presenteerde in de Parijse Galerie Iris Clerc. De tweedimensionale met stempels gemaakte inktdruksels op papier en stof waren een groot succes en vormden de aanleiding tot een enorme verandering in zijn werkwijze.

Tussen 1959 en 1962 ontwikkelde Arman zijn herkenbare stijl met twee nieuwe concepten: de accumulation en de poubelle, die een grote publieke belangstelling genoten:

De accumulation of accumulatie was een verzameling van gewone, herkenbare objecten, die volstrekt identiek waren en in grote aantallen in een polyester of plexiglas behuizing werden gevat. In 1959 bemerkte hij bij het publiek een positieve reactie op zijn eerste accumulaties en begon hij de kracht van deze kunstuiting te zien. Vanaf 1962 ging hij de objecten lassen.

De poubelle was een verzameling uitgestrooid afval. In 1960 vulde hij Galerie Iris Clert met vuilnis, zo Le Plein creërend als een contrapunt van de tentoonstelling Le Vide van twee jaar eerder in dezelfde galerie van zijn vriend Yves Klein.

In oktober 1960 was Arman nauw betrokken bij de oprichting van de kunstenaarsgroep nieuw realisme (Nouveau réalisme) met Yves Klein, François Dufrêne, Raymond Hains, Martial Raysse, Daniel Spoerri, Jean Tinguely, Jacques Villeglé en de kunstcriticus/filosoof Pierre Restany. Later voegden ook César, Mimmo Rotella, Niki de Saint Phalle en Christo zich bij de groep.

Van informele poëzie ging hij over op Neo – dada d.m.v. een opstapelingspures , dat hij toepast zowel in assemblage van gelijksoortige voorwerpen ( mandolines, herdenkingsbeeldjes, … ), alsook in verf uit allerlei tubes, die hij als het ware bevriest door onderdompeling in perspex om, zoals Restany schreef, ” het pure en simpele bezit nemen ( opstapeling ) of de pure en simpele verwoesting in relatie tot de ondoordringbaarheid van de wereld te tonen.
Arman onderzocht in zijn werk in hoeverre het object zijn identiteit behoudt in een veranderde context. Voorwerpen zijn bepalend voor het visuele resultaat; het begon met de ‘Poubelles’, doorzichtige bakken met huishoudelijk afval. Al snel maakte hij ook opstapelingen, ‘Accumulations’, waarin gebruikte en later ook nieuwe voorwerpen in grote hoeveelheden verzameld werden. Deze werden vervaardigd in min of meer ordelijk op een vlak bevestigd of in polyester gegoten, maar ook gewoon op een stapel gestort in een (plexi-)glazen bak of vitrine.

Het vroege werk Combien de marins, combien de capitaines bestaat uit een opeenstapeling van gebruikte koffiemolens in een vitrine van plexiglas. Het werk Drugs bestaat uit volle ampullen met injectievloeistof. Het werk Argusmyope bestaat uit een opeenstapeling van brilmonturen, gegoten in plastic en het werk Quand le vin est tiré is een accumulatie met loden wijnflescapsules. Het werk De harem van kruisvaarders bestaat uit stalen sleutels en het werk Accumulatie van scheerapparaten spreekt voor zich.

Arman bleef zijn hele verdere leven bezig met het accumuleren van producten uit de overvolle consumptiewereld: camera’s, inktpotten, klokken etc. In 1961 maakt hij zijn eerste ‘colères’ of ‘déstructions’. Hij verminkte in de werken Violen in woede en L’Atilla des violons de muziekinstrumenten opzettelijk en kleefde de brokken op een beschilderd triplexpaneel. Deze ‘woede-uitbarsting’ speelt met de vormschoonheid van de violen.

De verbrijzelde stukken worden bijeengebracht in een opzettelijk bestudeerde chaos. Op die manier schiep Arman stillevens die het stempel dragen van primair geweld. Voorwerpen werden door Arman bewust stukgeslagen en de brokken werden dan gefixeerd op de plaats waar zij tijdens de ‘colère’ terechtkwamen. Arman wilde door destructie tot constructie komen.

In 1961 maakte Arman zijn debuut in de Verenigde Staten, het land dat zijn tweede vaderland zou worden. Afwisselend leefde Arman in New York: eerst in Hotel Chelsea in de wijk Chelsea (Manhattan), vanaf 1970 in een appartement in de wijk SoHo en tenslotte vanaf 1985 tot zijn dood in een eigen pand in TriBeCa, een portmanteau voor Triangle Below Canal Street, een wijk in Lower Manhattan; en in Frankrijk: eerst in Nice en vanaf 1967 in Vence. In 1972 kreeg hij naast de Franse nationaliteit ook het Amerikaanse staatsburgerschap.

Vanaf 1986 maakte Arman een serie ‘Coupes’ van kopieën van klassiek Griekse beelden in keramiek en brons, zoals Venus variumet mutabile. Arman was niet de enige kunstenaar die de assemblage in de eerste plaats hanteerde als een compositiemethode die de traditionelere werkwijzen verving. Het houten reliëf bestaande uit onderdelen van een piano van de Belg Vic Gentils staat dicht bij de assemblages van Arman waarin kapotte violen als basismateriaal gebruikt zijn.

Op het idee ‘Colères de piano’ van Arman bouwde Gentils verder om met combinaties van pianobrokstukken bekendheid te verwerven. Gentils gebruikte voor zijn beelden zgn. ‘objets trouvés’: oude lijsten, hoedenvormen, muziekinstrumenten, etc. Lange tijd ging zijn voorkeur uit naar onderdelen van piano’s, als een huldebetoon aan Bach of aan Mozart, een toccata of een fuga. Uit het hout, de ivoren toetsen, het vilt, de snaren, als materie en kleur gehanteerd, ontstaat een nieuw ritmisch geheel.

Op 22 oktober 2005 blies Arman zijn laatste adem uit in New York.

Hier een impressie van zijn werk:

De wijn

Een middelmatig wijnjaar.

Chateau Mouton Rothschild 1981 geproefd in november 2007…..

Chateau Mouton Rothschild 1981

Een zeer volle kleur. Donkerrood over de gehele tong. Vol in de rand en de diepte is diepdonker. Fractie dieper dan de Leoville Las Cases 1981. (3,0)
Stal, vol met diepe kruiden. Rond en zwaar. Ragfijn, fluweel met houttonen. Erg mooi! (4,7)
Op de tong mooi rond, hout, cassis en opdronk. Intens en zeer harmonieus. Erg lekker. Sigaar ondertoon. Erg mooi; finesse. Goede tot brede afdronk. (8,5)
Erg mooie wijn. Op elk niveau (kleur, neus en smaak). Detong heeft meer finesse dan de Leoville, maar de Leoville heeft een bredere afdronk. (2,8)

Opdronk : Nu – 2011
Totaal : 19,0 punten ****½*

De etiketten van Chateau Mouton Rothschild, “1980”

Voor het 1980 etiket was Hans Hartung uitgenodigd.

Hans Heinrich Ernst Hartung geboren in Leipzig op 21 september 1904 was een Franse schilder en graficus van Duitse herkomst.

Van 1912 tot 1914 woonde de familie Hartung in het Zwitserse Bazel, maar Hans Hartung bezocht het gymnasium in Dresden. Reeds in 1921, gedurende zijn middelbareschooltijd, begon hij te schilderen. Hij bewonderde schilders als Rembrandt van Rijn, Francisco Goya, Frans Hals, El Greco, daarna de Duitse expressionisten (Oskar Kokoschka en Emil Nolde). Hij kopieerde hun werk en versimpelde de composities om slechts grote, gekleurde vlakken over te houden. Zijn vader werkte als wetenschapper bij een farmaceutisch bedrijf.

Zijn grootvader was naast wetenschapper tevens kunstenaar en musicus. Leipzig is niet enkel de stad van Caspar David Friedrich en de Duitse romantici, maar tevens van kunstenaars als Max Beckman. Net als bij deze kunstenaars blijft ook bij Hartung de fascinatie voor de natuur en het toekennen van een geestelijke dimensie aan het overweldigende van het heelal steeds aanwezig.

Vanaf 1922 probeerde hij abstracter te werken in een serie aquarellen. Nog weer later tekende hij met houtskool en rood krijt (sanguine). Hoewel abstractie op zichzelf reeds gangbaar was, is de abstractie van Hartung totaal nieuw. In tegenstelling tot surrealistisch geïnspireerde kunstenaars als Joan Miro of kunstenaars zoals Piet Mondriaan, Wassily Kandinsky en Kasimir Malevich is er bij de abstractie van Hartung helemaal geen verwijzing meer naar een reële fysieke, psychologische, sociale of spirituele ruimte. Het teken dat op papier verschijnt is het resultaat van een artistieke geste en refereert enkel naar zichzelf. Het is deze bevrijding van de kunst, los van de realiteit, die Hartung tot een icoon maakt van de moderniteit.

Gedurende de jaren 1924 en 1925 volgde Hartung colleges filosofie en kunstgeschiedenis in Leipzig. Na een conferentie, waar hij Wassily Kandinsky assisteerde, studeerde hij van 1925 tot 1926 aan de kunstacademie van Dresden. Ter gelegenheid van een internationale expositie maakte hij kennis met de Franse ontwikkeling van impressionisme naar kubisme. Hij reisde door Italië en arriveerde uiteindelijk in Parijs, het toenmalige ‘Mekka van de Kunst’ en ontwikkelt er zijn ganse vormentaal en meesterschap, waar hij bleef tot 1931. Hij maakte in die jaren onder andere een reis door België en Nederland. In 1929 trad Hartung in het huwelijk met de Noorse kunstschilder Anna-Eva Bergman (1909–1987).

In 1931 stelde hij voor de eerste keer werk tentoon in Dresden en het jaar daarna, met Anna-Eva, in Oslo. Zijn werk wordt een synthese tussen de Duitse Romantiek, de explosieve lijnvoering, het getormenteerde kleurgebruik en de Franse zuiverheid van lijn en helderheid van compositie, à la Matisse. In die zin is Hartung waarschijnlijk de eerste echte Europese kunstenaar.

Van 1932 tot 1934 leefde Hartung op het Spaanse eiland Menorca. Berooid keerde hij in 1934 weer terug in Parijs en via Stockholm reisde hij nog een keer naar Berlijn. Na de dood van zijn vader en met het nazisme in opmars, verliet Hartung Duitsland definitief. Hij werkte, weer terug in Parijs, samen met de kunstenaars Jean Hélion en Henri Goetz. Ook ontmoette hij Kandinsky weer en maakte kennis met de kunstenaars Piet Mondriaan, Alberto Magnelli, César Domela, Joan Miró en Alexander Calder, met wie hij ook samen exposeerde.

Hij werd geconfronteerd met moeilijke omstandigheden, armoede, ziekte van zijn echtgenote en een daaropvolgende scheiding onder druk van zijn schoonmoeder, alsmede het intrekken van zijn paspoort door de Duitse ambassade. Hartung kon in Parijs het hoofd boven water houden dankzij de gastvrijheid van Goetz en werk in het atelier van de beeldhouwer Julio González . In 1939 huwde hij Roberta, de dochter van González.

Met de oorlog voor de deur begint Hartung een zwervers bestaan om zich uiteindelijk in te lijven bij het Franse vreemdelingenlegioen. In Noord-Afrika raakt hij gewond aan het been dat later geamputeerd dient te worden. Na zijn demobilisatie voegde hij zich weer bij de familie González, die zich had teruggetrokken in het departement Lot.

Na de dood van González in 1942 en de bezetting van Zuid-Frankrijk door de Duitsers week Hartung uit naar Spanje en passeerde illegaal de Frans-Spaanse grens. Hij werd gedurende zeven maanden in een kamp geïnterneerd en meldde zich in Noord-Afrika weer bij het Vreemdelingenlegioen. In 1944 werd Hartung bij de aanval op Belfort in november 1944 zwaar gewond en verloor zijn rechterbeen. In 1945 is Hartung terug in Frankrijk waar hij eigenaardig genoeg, na zeven jaar van gruwel, het penseel weer opneemt waar hij het had achtergelaten. Dit illustreert hoezeer voor Hartung kunst een puur geestelijke activiteit is die niets met de dagelijkse realiteit te maken had. In zijn autobiografie verklaart Hartung: « Je veux être libre des autres et de moi-même ». In 1946 kreeg hij de Franse nationaliteit. Hij ontving een Croix de guerre 1939-1945 en kreeg de belangrijke militaire onderscheiding, het Légion d’Honneur.

In de naoorlogse periode ontstaat er, parallel met het Amerikaans abstract expressionisme, in Europa een nieuwe succesvolle richting onder de naam: ‘Lyrische Abstractie’ met o.a. Georges Mathieu, Pierre Soulage, Serge Polliakoff, e.a. Deze beschouwen de 20-jaar oudere Hartung als hun mentale vader. De bewondering is gebaseerd op de schijnbare spontaniteit en de snelheid waarmee Hartung zijn werken realiseert. Hartung profiteert gretig van de aandacht en wordt meteen zowel een oorlogs – als artistieke held. Hartung heeft echter weinig gemeen met deze getormenteerde kunstenaars die vooral de diepste individuele gevoelens van de kunstenaar willen uitdrukken en de schilderkunst een radicale nieuwe functie willen toedichten.

Hartung blijft een klassiek schilder, op zoek naar het ultieme schilderij, die zich wil inschrijven in de grote traditie van Rembrandt van Rijn tot Francisco de Goya. Hierbij gebruikt hij alle gangbare technieken zoals schilderen, tekenen, etsen, e.a. en heft de onderlinge hiërarchie op. Tot het eind van de jaren 1950 zijn de schilderijen van Hartung nauwkeurige uitvergrotingen van vooraf gemaakte tekeningen. De spontaniteit is dan ook ver te zoeken. Opvallend hierbij is dat geen enkele criticus, conservator of collega dit opmerkte. De spontaniteit van Hartung was een geschilderde spontaniteit, maar niet de spontaniteit zelf?

In 1952 hadden Hartung en Anna-Eva Bergman elkaar weer getroffen bij een retrospectieve van González en zij woonden, sinds zijn scheiding van Roberta González, vanaf 1953 samen. In 1957 huwden zij voor de tweede keer.

Pas in de jaren 1960 met de opkomst van de acrylverf gaat Hartung rechtstreeks op doek schilderen. Dit heeft te maken met de snelle droogtijd van de verf. Centraal bij Hartung staat de snelheid van de realisatie of hoe kan ik een schilderij maken die aan alle klassieke voorwaarden voldoet in een minimum van tijd. Vanaf deze periode werkt hij ook met een uitgebreid atelier, een soort ‘Factory’ à la Warhol avant la lettre. Hartung maakt uitgebreide reeksen schilderijen, tekeningen, etsen, e.a. Opmerkelijk hierbij is dat hij geen onderscheid maakt tussen de verschillende werken. Allen worden evenwaardig beschouwd en krijgen een opvolgingsnummer als titel los, van enige kwaliteitscriteria of techniek. Het is alsof Hartung zijn ganse oeuvre als één werk beschouwde.

Sociaal gezien zijn de jaren 1960 het laatste hoogtepunt uit de loopbaan van Hartung. Retrospectieve tentoonstellingen en eerbetuigingen volgen elkaar in een razend snel tempo op. Het is ook de periode waar hij een maximaal raffinement weet te ontwikkelen in zijn schilderkunst.

Eind jaren 1960 verdwijnt Hartung, samen met heel wat Europese collega’s, echter uit het avant-garde toneel. De Europese markt wordt enerzijds overspoeld door de sterk politiek en economische gesteunde Amerikaanse kunstenaars en anderzijds zorgen de nieuw opgekomen avant-gardes zoals Pop-, Minimal- en Concept Art voor een sterke socialisering en radicalisering in de verhouding tussen kunst en publiek. De oudere generaties worden als burgerlijk ervaren en de schilderkunst op zich wordt al snel dood verklaard.

Hartung trekt zich wat verbitterd terug op een prachtig domein in Antibes (Zuid-Frankrijk). Ook al blijft de publieke aandacht uit, economisch gaat het hem voor de wind. Vanaf de jaren 1970 experimenteert hij onophoudelijk met allerlei materialen, gereedschap, dragers, verven, e.a. Steeds sneller, gedrevener en efficiënter gaat hij te werk. In het jaar van zijn overlijden, in 1989 (om precies te zijn op 8 december 1989 in Antibes), maakt Hartung nog 360 schilderijen. Na zijn dood werd in 1994 te Antibes de ‘ Fondation Hans Hartung et Anna-Eva Bergman’ opgericht. Deze stichting beschikt over een paar duizend schilderijen, 8ooo tekeningen, 20 000 foto’s, duizenden gravures en litho’s. Het openstellen voor professionelen van het ganse oeuvre, creëerde de mogelijkheid totaal nieuwe inzichten te verschaffen in de productie, de methodologie, de denkwijze, de houding, de geschiedenis van Hartung en uiteindelijk in de essentie van het kunstenaarschap zelf.

De tentoonstelling in het MDD concentreert zich op werken uit de jaren 1960 en 1989. De werken uit de jaren 1960 maakten Hartung wereldberoemd, maar waren tegelijker tijd aanleiding tot hevige reacties van de daaropvolgende avant-gardes. In het jaar van zijn overlijden, maakt Hartung een reeks werken die getuigen van een enorme vrijheid. Ze hebben zelfs iets jeugdigs en exploderen door hun kleurgebruik en hun snelheid van realisatie. Het is alsof alle druk van de kunstenaar is weggevallen en hij zijn totale vrijheid heeft herwonnen.

Hoewel beide periodes formeel mijlen ver van elkaar verwijderd zijn, is er toch duidelijk dezelfde kunstenaar aan het werk. De confrontatie tussen beide periodes lijkt ons opportuun voor een beter begrip in het denken, doen en zijn van een kunstenaar.

Hier een impressie van zijn werk:

De wijn

Na de kleurrijke, vlezige wijnen van 1978 en 1979 waren de wijnen van 1980 lichter van structuur en eleganter van smaak. Ze werden vergeleken met hun voorgangers en als gevolg daarvan slecht ontvangen op een breed front. Het feit dat de twee oogsten erna ook weer kleurrijk en krachtig waren, verslechterde de situatie nog. Maar is 1980 nu inderdaad zo slecht als vaak wordt beweerd?

Ook Chateau Mouton Rothschild 1980 heb ik mogen proeven…..in september 1989…..

Chateau Mouton Rothschild 1980

Een mooie volle kleur. Redelijk ontwikkeld. Donkerrood op de tong met in de rand dakpankleurig. Vol tot in de rand. De diepte is donker. (2,8)
De neus is aangenaam kersen/Cabernet Sauvignon, doch wel wat hard. Iets eikenhout, doch op de achtergrond. Droog. (3,2)
Op de tong redelijk bitter (tannine) en redelijk zuur. Wel een redelijke volle tong. Iets hard, droog. Zeker niet rond of romig. Iets eikenhout. Iets grof. Redelijke intense wijn. Brede afdronk. (5,8)
Aardig, meer niet. Mooie kleur, maar voor de rest grof over de gehele linie. Mag geen echte Mouton heten. (2,2)

Opdronk : Nu – 1995
Totaal : 14,0 punten *½*

De etiketten van Chateau Mouton Rothschild, “1979”

Hisao Domoto, een Japanse schilder werd door de Baron uitgenodigd om zijn kunsten te vertonen voor het 1979 etiket van de Chateau Mouton Rothschild.

Hisao Domoto werd in 1928 geboren op Kyoto (Japan) in een familie van kunstenaars en kunstkenners. Zijn vader verzamelde traditionele Japanse keramiek, kalligrafie en schilderijen. Zijn oom, de schilder Domoto Insho (1891-1975), won de Orde van Culturele Verdienste in 1961.

Domoto begon in 1942 te schilderen toen hij op de middelbare school van Kyoto (Schone Kunsten) zat. Hij heeft echter zijn studies moeten onderbreken, omdat hij drie jaar als fabrieksarbeider aan het werk moest om de oorlog te steunen. Hij hervatte zijn opleiding in klassiek Japanse schilderen van 1945 tot 1949.

In 1948 werd hij toegelaten tot de Nitten en hij won in 1951 en 1953 de grote prijs der schilderen. In 1952 reisde hij met zijn oom naar Italië, Frankrijk en Spanje en in 1954 verhuisde hij naar Parijs waar hij verbleef tot terugkeer naar Japan in 1965. In 1956 werd zijn werk opgenomen in de Salon de Mai tentoonstelling. Tijdens zijn jaren in Parijs ontmoette Domoto vele kunstenaars die veel invloed hadden in de moderne beweging waaronder Sugai Kumi, Sato Key, Sam Francis, Joan Mitchell en Isamu Noguchi.

Zijn eerste eigen tentoonstelling in 1957 werd gehouden in de Galerie Stadler in Parijs. Domoto heeft vele tentoonstellingen gehad waaronder die op de Martha Jackson Gallery in New York in 1959, 1967 en 1971, op Minami Gallery in Tokyo in 1960, 1968, 1972, 1975 en 1978, en in Galerie Stadler in Parijs in 1957, 1959 en 1962. In 1979 werd een tentoonstelling van zijn werk met de titel Hisao Domoto werd gehouden in het Museum voor Moderne Kunst in Parijs. In 1980 op de Fuji Television Gallery in Tokio, in 1981 bij Galerie Kasahara in Osaka, en in 1983 op Nantenshi Gallery, Tokyo . Hij had een restrospectieve tentoonstelling in 1987 in Tokyo Tokyo Seibu Museum.

Domoto heeft vele prijzen voor zijn werk gekregen.

Het Mouton-etiket is uit zijn lichte en decoratieve periode. Dit was de eerste kunstenaar uit het Verre Oosten die voor Chateau Mouton Rothschild mocht ontwerpen…

De wijn

Beter dan verwacht. Een enorme oogst, de grootste in Bordeaux sinds 1934.

Chateau Mouton Rothschild 1979 is ook door mijzelf geproefd…in oktober 1998…..

Chateau Mouton Rothschild 1979

De kleur is wat meer ontwikkeld dan de Margaux. Donkerrood over de tong met in de rand ontwikkelde dakpankleur. De diepte is donker tot diepdonker. (2,8)
Een sigaarneus. Smakelijk en peperig. Redelijk bouquet. (3,8)
Op de tong wat droog overkomend; vol in het sigaarfruit. Redelijk vol en met een redelijke body. Soepel. Goede afdronk, doch wat waterig. (7,0)
Een opdronkzijnde Grand Cru (geen Premier Grand Cru kwaliteit!). Sigaarfruit over de gehele linie, maar zeker geen zwaargewicht. Weer commercieel gemaakt. Té soepel voor een 1e Cru! Afdronk niet denderend. Redelijke Mouton.

Opdronk : Nu opdrinken
Totaal : 16,0 punten ***

De etiketten van Chateau Mouton Rothschild, “1978”

De Canadese schilder en beeldhouwer Jean-Paul Riopelle zorgde ervoor dat het 1978-etiket versierd werd.

Jean-Paul Riopelle werd geboren in Montréal op 7 oktober 1923.

Riopelle studeerde aan de École des Beaux-Arts in Montreal in 1942, en vervolgens aan de École du Meuble, waar hij in 1945 afstudeerde.
In 1945 sloot hij zich aan bij de in 1940 opgerichte kunstenaarsgroepering Les Automatistes van zijn leermeester Paul-Émile Borduas. Het was een groep dissidente kunstenaars uit Montréal, die sterk was beïnvloed door het surrealisme en de theorie van het surrealistisch automatisme. Aan het eind van de jaren ’40 van de vorige eeuw trok hij naar Parijs. Daar leerde hij vertegenwoordigers kennen van diverse kunststromingen, zoals het Surrealisme (met name André Breton, wiens vertrouweling hij werd), het Tachisme en de informele schilderkunst. Alle stromingen hadden een grote invloed op zijn werk. Hij kreeg als bijnaam de wild Canadian en cultiveerde die reputatie nog. Zijn stijl ontwikkelde zich naar het abstract expressionisme en action painting. Hij werd internationaal gezien als een van de vertegenwoordigers daarvan.

In 1956 leerde hij de schilderes Joan Mitchell kennen, die zijn levensgezel werd en met wie hij een tumultueuze verhouding had die duurde tot 1979. Riopelle was deelnemer aan de Biënnale van Venetië in 1954 en 1962 en aan documenta II in (1959) en documenta III in 1964 in Kassel.

Riopelle ontving talrijke onderscheidingen en eredoctoraten tijdens zijn leven onder andere de 1958 Prix International Guggenheim Award, de 1962 UNESCO-prijs, de 1973 Philippe Hebert Prize en in 1975 werd hij ingewijd als Ridder in de Orde van Canada.

Op 12 maart 2002 ging het levenslicht uit voor Riopelle stierf op het niet ver van de stad Québec gelegen eiland L’Ile-aux-Grues. Naar hem is een, inmiddels populaire, kaas genoemd, de Riopelle de l’Isle.

Voor het 1978 etiket kon Riopelle niet kiezen welke combinatie hij zou gaan gebruiken. Dus voor 1978 werden er twee etiketten ontworpen, beiden voor de helft van de oogst…..

Hier nog een impressie van zijn werk….

De wijn

Een goede oogst, maar wel op het nippertje…..

Ook de Chateau Mouton Rothschild 1978 is door mijzelf geproefd…in december 2002…..

 

 

 

 

 

 

 


Chateau Mouton Rothschild 1978

Een mooie ontwikkelde kleur. Donkerrood over de tong met een
ontwikkelde rand. De diepte is donker en fonkelend. Zelfde klasse
als de Cos. (2,8)
Mooie neus. Medocfruit, zwarte bessen met mooi rond eikenhout.
Mooi diep en rond met sigaarondergrond. Boterig. Heerlijk. (4,9)
Op de tong vol, intens zwarte bessen. Rond en zeer mooi. Sigaar-
fruit. Rond en top. Nieuw eikenhout. Romig. Talmende afdronk. (8,9)
Ongelofelijke mooie wijn. Op en top in alles!!! (2,9)

Opdronk : Nu – 2010
Totaal : 19,5 punten *****

De WijnGekken op bezoek bij……Dirk Vermeersch van LePlan-Vermeersch

Begin dit jaar besloten mijn vrouw en ik om tijdens de zomervakantie de zon op te zoeken en waar kan je die vinden? Juist, in de Provence (Frankrijk). Aldaar hadden wij een camping uitgezocht met grote stacaravans. De kinderen wilden graag een groot zwembad met vele glijbanen….en ook zij werden op hun wenken bediend.

Nu was het mij al opgevallen dat de camping niet zover van het wijndomein van Dirk Vermeersch, u weet wel van LePlan-Vermeersch (de topwijnen uit de Rhone), moest zijn gelegen. Eens even kijken wat de TomTom (of zoals Youp van ’t Hek zegt: “de OmOm….”) zegt. Ongeveer 15 kilometer naar Suze la Rousse…., maar het precieze adres kent de TomTom echter niet….. Even Dirk mailen:

“Dirk, wat is precies jouw adres? Tomtom pakt jouw officiële adres niet! Schikt morgen of overmorgen? Zeg maar. Groet Chris”.

Dirk antwoordde de mail direct:

“100 Chemin du Grand Bois is zijstraat van de D94, halfweg tussen Suze la Rousse en Tulette. Staat nog niet op GPS/Google. Tot straks. Dirk”.

Dus wij op weg, want Dirk verwachtte ons u wel nu direct….!

De aanwijzingen van Dirk waren perfect en al snel doemde een bord “LePlan-Vermeersch” op de D94 op. Op de oprit stond echter een geparkeerde Poolse vrachtwagen die daar, vermoedelijk, even bij moest komen van het warme weer (de chauffeur en de auto). Na een hartig woordje met hem gesproken te hebben ;-), beende hij weg zodat de weg vrij was naar de mooie wijnen van Vermeersch…..

Na aangebeld te hebben kwam de gastheer zelf de deur opendoen. Gelukkig had ik uit voorzorg maar mijn supermooie “WijnGekkenT-shirt” aangetrokken, zodat Dirk direct wist welk vlees hij in de kuip had. Hartelijk werden wij (mijn vrouw en kinderen waren ook mee!) verwelkomd.

Allereerst werden we voorgesteld aan zijn dochter Ann Vermeersch, die samen met haar echtgenoot ook in het familiebedrijf werkzaam is. Om niet in herhaling te vallen is HIER de link naar het eerdere interview met Dirk dat reeds op onze website gepubliceerd is.

Zoals jullie kunnen lezen komt Dirk uit de racerij. Een echte autocoureur dus. Na zijn carrière was hij een benzinepomp begonnen dat hij later uitbreidde met de verkoop van auto’s. Een tweede zaak werd geopend en de zaken gingen goed. Dirk verkocht zijn zaken en ging met zijn gezin op reis naar Frankrijk om zich aldaar te vestigen en kocht een klein domein. Een B&B met een kleine wijngaard. Ook dat liet hij achter en hij kocht in 2000 LePlan, het huidige wijndomein.

Eigenwijs

Tijdens het bezoek heb ik aan Dirk gevraagd of er ook een keldermeester tot zijn clubje behoorde. Dirk antwoordde dat alles in eigen hand werd gehouden. “Wij maken de wijn zoals wij denken dat het gemaakt moet worden”. Zijn dochter en zijn schoonzoon hebben een uitgebreide wijnopleiding gedaan en weten dus alles van het wijn maken. Ook Dirk heeft zich flink in “de wijn” verdiept. Mocht er iets gebeuren waar zij geen antwoord op hebben dan wordt een oenoloog geraadpleegd, maar eigenlijk bepaalt de familie van het begin tot het eind wat er moet gebeuren tijdens het gehele proces.

Ook bepalen zijzelf welke druiven en welke percentages er gebruikt gaan worden voor het maken van de blend (GT-X). Is dat eigenwijs? Nee, dat is precies zoals Dirk is! Beslissingen gaat hij niet uit de weg en als het onverhoopt eens verkeerd uitpakt, dan is hij degene die die beslissing heeft genomen en niemand anders…. Snel beslissen en de consequenties nemen, dat komt nog uit de racerij!

Terug naar de natuur

Dat de wijnen van Vermeersch biologisch zijn, hoef ik u eigenlijk niet meer te vertellen, want dat is vanzelfsprekend. Wat ook heel interessant is, is dat Dirk (en als ik Dirk zeg bedoel ik natuurlijk de hele familie Vermeersch!) in 2010 een nieuw pand heeft laten optrekken waarin de wijnmakerij zich bevindt, maar ook waar hij samen met de rest van de familie woont. Op het dak liggen vele zonnepanelen, zodat Vermeersch eigenlijk geheel selfsupporting is. Dat is goed voor de natuur en dus ook voor de volgende generaties Vermeersch (Dirk is al opa!), want Dirk is zeer begaan met de natuur en zijn familie.

Wijnen

“Of wij ook iets wilden proeven?” was eigenlijk een overbodige vraag van Dirk. Natuurlijk willen we die mooie wijnen van jou proeven! Aangezien ikzelf al de GT-S en de GT-X had geproefd, trok Dirk een Grenache en een Amaron uit de koelkast. Beiden niet te versmaden. 2010 is een erg goed jaar in de Rhone. Ook was ik benieuwd naar de Chateauneuf du Pape van Vermeersch (Leplan-Vermeersch GT-1). Van deze wijn worden er ongeveer 600 flessen op jaarbasis geproduceerd….een collector’s item dus. Een wijn die door Robert Parker gewaardeerd is met 96/100 Punten…. Niet direct geproefd, wel een flesje van meegenomen…..

Terroir

De topwijnen van Vermeersch hebben een hele hoge kwaliteit. Dat moet o.a. wel in de terroir zitten. Dirk vertelt dat de bovenlaag (60cm) bestaat uit stenen en keien, daarna volgt een deel zand/grond en vervolgens ligt er op een metertje of twee/drie onder de grond een dikke kleilaag. Díe kleilaag zorgt ervoor dat het regenwater niet verder wegloopt. De wortels van de jonge druivenstokken gaan op zoek naar dit edele vocht en nemen onderwijl vele mineralen tot zich. Een paar dagen later zag ik in de Chateauneuf du Pape dezelfde topgrond weer terug…. Topterroir dus….

Speciale rosé

Tijdens het bezoek kregen we ook nog een leerzame rondleiding in de wijnmakerij van Dirk. De gistkuipen zijn geheel vernieuwd (2010) en zijn gemaakt van roestvrijstaal met warmteregulering. Hierdoor kan het gistproces precies gevolgd en gecorrigeerd worden. De topwijnen komen tenslotte in de nieuwe eikenhouten vaten terecht (1/3 wordt elk jaar vernieuwd). Toen we in de chai stonden liet Dirk mij en mijn echtgenote een speciale rosé proeven. Een wijn gemaakt van druiven met zo’n hoog alcohol(suiker)percentage dat ze daarvan een speciale rosé hebben gemaakt. Ligt nog op vat en is dus nog niet te koop. Zoet, fruitig en erg sterk… Portgelijkend, alleen dan rosé…..een belevenis…..

Wat een lovende woorden allemaal, hoor ik u denken. Is dat niet iets teveel van het goede? Mensen zoals Dirk zijn serieus bezig met hun product. Dirk zijn hart ligt bij zijn familie, zijn wijn en de natuur. Mooi gedachtegoed. Maar met alleen warme gedachten kom je er niet. De wijnen moeten ook verkocht worden, want de volgende oogst dient zich alweer aan. Nu is het zo dat de wijnen van LePlan-Vermeersch op een hoog kwaliteitsniveau staan. Dirk staat regelmatig op wijnconcoursen over de hele wereld (laatst was hij nog in Japan!) en telkenmale winnen zijn wijnen prestigieuze wijnprijzen. U moet maar eens op zijn website kijken! En daarbij heeft hij ook nog twee gouden en twee bronzen WijnGekkenmedailles gescoord.

Knap hoor! Dat lukt niet iedereen……

‘Wat je ook kunt , of droomt te kunnen, begin ermee…”

Proef smakelijkkk…
Chris