Oktober is de maand die bij Karen in de Corbiéres de “persmaand” wordt genoemd. Het wordt duidelijk waarom…

De oogst is nog maar net beëindigd, en dan kun je al in het waterpak naar de schuur, want het persen kan beginnen! Mijn partner had de wijn met een pomp overgezet naar een ander vat.
Wat overblijft is een natte derrie van wijn, druivenschillen en pitten.
Een vieze bedoening. Via een kleine opening wring je je in de vergistingstank (vandaar het regenpak). Duizenden kilo’s marc moeten er via de kleine opening uitgeschept worden. Zwaar werk.
Ditmaal is de nieuwe eigenaar erbij. Ik schep de marc richting opening. Met een vork trekt hij de marc in de pomp, die zich direct onder de opening van de tank bevindt. Via de pomp belandt de marc in de wijnpers. Waar mijn partner de marc gelijkmatig verdeelt.
Na het legen van de pers moet je een tweede keer de nu -vrijwel droge- marc overscheppen in de laadbak van een kar. Passeren al die kilo’s opnieuw door je handen!
En dan kun je weer opnieuw beginnen met het verder leegscheppen van de vergistingstank en het vullen van de pers.
De eerste dag verliep vlekkeloos. Mijn schouders deden wat zeer, maar we waren heel tevreden over het eindvolume van de wijn uit dat vat.

De tweede dag toog ik opnieuw naar de schuur. Ditmaal was de vrouw van de nieuwe eigenaar aanwezig. Gehuld in een regenpak. Het was de bedoeling dat zij ditmaal de tank zou leegscheppen.
Wat overbodig stond ik toe te kijken hoe ze zich in de tank wurmde.
“Jullie hebben mij zeker niet nodig,” zei ik dapper.
Ik mocht de slang waardoor de marc in de pers wordt gepompt, in de gaten houden: dat hij niet van zijn ondersteuning gleed. En ik had vrij zicht op de verrichtingen van de nieuwe eigenaresse. Ze had niet mijn tempo.
Toen de pers vol zat, kon ik naar huis.
En onderweg biggelden heel onverwacht de tranen over mijn wangen.
Al die maanden maar flink doen en rationeel praten dat een verkoop de beste oplossing is.
Maar toen zij in mijn werkkleding en hij in wat voorheen onze werklaarzen waren, ons werk stonden te doen…

Dus toen het persen klaar was en de tank verder leeggeschept moest worden, stond ik te trappelen van ongeduld om me erin te wurmen.
Met het argument dat het misschien wel wat te zwaar zou zijn voor zijn vrouw om de marc van grotere afstand voor de opening te scheppen, lukte het me mijn post te heroveren.
Ik schaam me achteraf voor mijn toch wat kinderachtige reactie. Maar ik moet simpelweg onderkennen dat wil ik goed afscheid nemen van dit bestaan, ik het nodig heb het werk samen met mijn partner af te ronden.
Volgend jaar is het hun oogst, dan heb ik er vrede mee dat zij ons werk doen.

Nog eenmaal liet ik mijn post over aan een ander en was reuze trots: mijn zoon hielp die dag zijn vader met het persen. De laatste tank hebben mijn partner en ik samen met de nieuwe eigenaar gedaan. Het was mijn allerlaatste werk als wijnboerin.
En na nog een paar weken zenuwen omdat de malolactische gisting door het koude weer aarzelend en haperend op gang kwam, is het dan zover: de druiven zijn een mooie wijn geworden.
Een prachtige beloning voor ons laatste jaar.

En nu is het moment aangebroken om te zien naar ander werk.
En met wat geluk, lukt het een band met de wijn te houden…

Karen Haanstra was wijnbouwer in Fontjoncouse, in de regio Corbières in Zuid-Frankrijk. Jarenlang heeft zij prachtige en boeiende columns voor ons geschreven over haar leven als wijnbouwer in het plaatsje Fontjoncouse. Wij zijn dan ook zeer dankbaar voor haar bijdrage. Op dit moment is het nog onzeker wat Karen in de toekomst gaat doen. Het plaatsen van stukjes over wijn behoort ook nog tot de mogelijkheden. Daarnaast wil Karen de vraag onderzoeken of Nederlandse importeurs tegen problemen aanlopen in Frankrijk, die vergemakkelijkt kunnen worden door de aanwezigheid van een Nederlands-Franstalig persoon, die thuis is in de wijnbranche. Dus importeurs, neem even contact met ons op en wij brengen u in contact met Karen!