Het werk gaat ondertussen gewoon door in de wijngaarden van Fontaine des Joncs. Karen Haanstra en haar partner hebben het er druk mee.

November begint guur, met harde wind. Drie weken lang. Normaal gesproken blijft er met zulk weer geen blad aan de boom zitten. Maar niet dit jaar. Ondanks honderd kilometer per uur laten de geelgroene bladeren niet los van de twijgen.
Goed gemotiveerd voor de voorsnoei, kan ik aan de kant blijven staan. Zolang de bladeren er nog aan zitten wordt er niet gesnoeid, want dan is de stok nog niet klaar voor zo’n ingreep.
Half november hebben we een paar nachten met lichte vorst. Prachtig. De kou doet de bladeren ineenschrompelen. Als slordige vodjes papier hangen ze aan de twijgen. Een beetje wind en ze dwarrelen naar beneden.

Ik kan mijn snoeischaar slijpen en vol ongeduld in het eerste veld beginnen.
Dat viel me tegen. Het snoeien ging moeizaam, het hout leek te dik voor de schaar en ik moest veel meer kracht zetten dan andere jaren om de tak te knippen. Was ik mijn routine kwijt?
Bij thuiskomst beklaagde ik me bij mijn partner. “Die schaar, die is aan het einde van zijn carrière. Ik heb hem goed geslepen, maar kom er niet mee door het hout”.
Mijn partner heeft maar een paar seconden nodig om het probleem te doorgronden.
“Dat gat daar, daar hoort een schroef te zitten. Je hebt de hele middag gewerkt met twee bladen die door maar één schroef bij elkaar werden gehouden.” Hij repareert de schaar, en ik moet zeggen, dat knipt een stuk beter zo, op twee schroeven.
“Ik wil zo gauw mogelijk van de snoei af zijn” is zijn motto. Hij werkt op pijnstillers.
Het lijkt wel of de aspirines een doperend effect hebben, want de laatste dag van november is hij al klaar met alle Syrah-velden!

De nieuwkomer in ons dorp, de man die sinds augustus de nieuwe eigenaar is van een wijndomein, informeert voorzichtig of mijn partner al klaar is met het veld waar hij hem zag werken.
Hij zal volgende week met de snoei van zijn velden beginnen, wordt eraan toegevoegd.
“Ja, dat veld is gedaan”. Om er na een zorgvuldig gekozen pauze aan toe te voegen: “Ik ga morgen met de Carignan aan de gang, want ik ben klaar met de Syrah”.
Daar had de man weinig op terug te zeggen.

Een paar dagen later circuleert het nieuws dat hij zijn plannen heeft veranderd en iemand gaat aannemen om te helpen met de snoei dit jaar.

Mijn partner heeft slijtageklachten, vandaar dat hij snel klaar wil zijn met de snoei.
Wat betekent dat ik ook in noodtempo moet werken, om met de voorsnoei op hem voor te blijven.
Daarin ben ik nogal precies, alle wildgroei wordt glad bij de stam weggeknipt. Wel wat extra werk, maar door het jaar in jaar uit te herhalen, hebben we velden die er netjes bij staan.

En nu knip ik de twijgen en vraag me af of ik dit werk volgend jaar nog wel doe??

Jarenlang zat de economie tegen, teveel jaren dat de opbrengst van de wijn niet kostendekkend was. Dan probeer je de kosten te verlagen, door minder werk uit te besteden en meer zelf te doen. Daar moet nu de rekening van worden betaald: teveel slijtageklachten die het werk zwaar maken.
Vandaar dus dat we de boel op een rij gaan zetten om te bezien of we nog wel verder kunnen met het runnen van dit bedrijf. Alles zelf blijven doen kan niet nog jarenlang doorgaan, en er is weinig financiële ruimte om een gesalarieerde in dienst te nemen.
Dat is de theorie. De praktijk kon wel eens heel moeilijk worden…

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, in de regio Corbières in Zuid-Frankrijk. Daarnaast verhuurt zij op haar wijndomein een tweetal vakantiewoningen.
Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Chardonnay-druif. De wijnen van Fontaine des Joncs zijn in beginsel alleen in Frankrijk verkrijgbaar, echter op de site van Fontaine des Joncs kunt u HIER informeren naar de verkrijgbaarheid van de wijnen in Nederland en naar de beschikbaarheid van de vakantiewoningen.