Warm weer en genoeg te doen in de wijngaard van Karen. En hoe breng je de wijn aan de man?

Na de vier nachten vorst in april, hebben we een warme meimaand. Met wind en warmte droogt de grond snel. We hebben een aantal velden waarvan de aarde gemengd is met klei. Dat wordt zo’n beetje beton met zulk droog weer. Gelukkig waren er een paar kleine buitjes. Dan is mijn partner niet meer te houden: er moet geploegd worden: “Het kan alleen deze twee dagen, daarna is de grond alweer te hard”. De wekker hoeft niet gezet te worden, om half zes knort hij richting de velden.
Rood van het stof komt hij met een tevreden grijns terug voor het middageten. Ik mocht hopen dat hij zich verheugde op zijn maaltijd. Dat ook wel, maar vooral dat hij prima werk leverde. Ik hoefde dus niet te vragen wat hij die middag ging doen. In brandende zon vertrok hij weer.

Het moet gezegd worden, mooie rulle aarde rondom de stokken, geen onkruidje meer te zien, was dat werk zeker waard. Denk niet dat ik niets te doen had, de twijgen moesten tussen de draden worden gestoken. Was ik bij het laatste veld aanbeland, dan kon ik alweer teug naar het eerste veld, zo goed zat de groei er in.

“Maar hoe komt het nou met mijn wijn”, verzucht ik. “Het seizoen van de gîtes is begonnen, en ik heb geen fles wijn meer in de cave. Uitverkocht! Ik schaam me dood om tegen de gasten te moeten zeggen dat ze voor wijn naar een collega moeten”.
Mijn partner houdt niet van het werk in de wijnschuur.
Maar goed, dit was dus een urgentie, en zijn eer te na.
“Oké, maar dan gaan we 400 flessen vullen, daar red jij je eerst wel weer mee”.
De oogst van 2014 heb ik in bulk verkocht, we waren er niet tevreden over.
Die van 2015 daarentegen is erg goed, een deel stond in eikenhouten vaten en is twee maanden geleden teruggezet in een cuve. Klaar om gebotteld te worden.
Partnerlief brengt mijn plannen -als gebruikelijk- in de war: “Heb je de 2016 geproefd? Die moet op fles, hij is prima zo. De 2015 kan later wel”.
“Ja-maar” zinnen hebben geen effect op mijn partner.

We bottelen die dag 600 flessen in plaats van 400. Restjes wijn bewaren in kleine tanks, dat is niks waard volgens mijn partner.
De volgende dag togen we opnieuw naar de schuur. Ik had de avond tevoren de 2015 op tafel gezet.
In een poging het begrip “later” wat concreter te maken. “Later” is erg onbestemd in het zuiden, het kan de volgende dag zijn, of over een jaar, of nooit. De wijn viel erg in de smaak.
Op hout zetten doe je om de tannines soepeler te maken. De wijn wordt ronder, en er komt een mooi evenwicht in de structuur. Gebruik je nieuwe vaten, dan krijg je een stevige houtsmaak kado. Daar houden wij niet van. Dus gebruiken we vaten die al twee wijnen gehad hebben. Na een jaar heb je een soepele wijn, met een licht houtaccent dat de aroma’s niet overheerst.
Vierhonderd flessen bottelen we die dag. Met 1000 flessen kan ik eerst weer vooruit.

Het verkopen van wijn is een vak apart. Omdat ik geen grote hoeveelheden heb, verkoop ik mijn wijn lokaal en aan gasten van mijn gîtes. De verkoop naar Nederland komt maar niet op gang. Ik investeer niet genoeg tijd in het creëren van een netwerk. Een mens kan maar één ding tegelijk, is mijn -nogal zwakke- excuus.

Een collega opperde het idee dat rechtstreekse verkoop aan particulieren via internet een optie kan zijn voor de kleine wijnboeren. Zo brengen de kosten van de tussenhandel de prijs niet extra omhoog. Alleen, daar moet je wel de tijd voor hebben: bestellingen opnemen, wijn verpakken in speciale transport-kartons (het is de bedoeling dat de flessen heel aankomen) en het transport regelen. Maar het zou een manier kunnen zijn mijn wijn in Nederland te drinken. Vooral wanneer mensen hun bestelling bundelen, dat drukt flink op de vervoerskosten.

Ik hoor graag van u lezers, wat u hiervan denkt en wat uw ervaring is met het kopen van wijn via internet.
Reacties naar: karen.haanstra@wanadoo.fr

Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-Frankrijk. Daarnaast verhuurt zij op haar wijndomein een tweetal vakantiewoningen.
Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Chardonnay-druif. De wijnen van Fontaine des Joncs zijn in beginsel alleen in Frankrijk verkrijgbaar, echter in de column heeft Karen aangegeven plannen te hebben om aan particulieren in het buitenland (Nederland) via internet te gaan verkopen. Dus beste lezers, voorziet u haar van input en wie weet zijn de wijnen binnenkort te bestellen!