William Martin “Billy” Joel werd op 9 mei 1949 geboren in The (South) Bronx te New York.
Van jongs af aan had Joel sterke interesse in muziek, vooral klassieke muziek. Hij werd hierbij geïnspireerd door onder andere Ray Charles, Dave Brubeck, Sam Cooke, The Rolling Stones, The Beatles, Otis Redding en Ludwig van Beethoven.
Joel werd op zijn veertiende jaar voor het eerst lid van een band. Ver in de jaren zestig maakte hij deel uit van de band Attila en daarna The Hassles. Ook speelde hij in pianobars onder de naam “Bill Martin”. Zijn eerste soloalbum, “Cold Spring Harbor” (een referentie naar een klein dorpje aan de noordkust van Long Island (New York), kwam in 1971 uit.
Joel werd bij het schrijven van zijn teksten ook sterk geïnspireerd door eigen ervaringen; wellicht zijn de beste voorbeelden hiervan “Piano Man”, dat hij schreef naar aanleiding van zijn ervaringen als pianist in een pianobar in de jaren zeventig. Joels dochter Alexa is ook een bron van inspiratie geweest; hij schreef “Lullabye” voor haar.
Het nummer “We Didn’t Start the Fire” somt historische gebeurtenissen op van zijn geboorte in 1949 tot eind jaren tachtig, de eerste veertig jaren van Joels leven, die zijn fascinatie voor cultuur en geschiedenis weerspiegelen.
Het lied “Leningrad” toont Joels waardering voor de geschiedenis van de Sovjet-Unie en zijn gevoelens over de Koude Oorlog, waarin hij opgroeide. Voordat Joel de muziekindustrie betrad wilde hij geschiedenisleraar worden; later in zijn carrière kreeg hij de bevoegdheid om in de staat New York te onderwijzen.
Joel ging op tournee met Elton John; gedurende de tournees speelden ze elkaars liederen en voerden duetten op. Joel werd in 1999 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.
In januari 2007 werd bekendgemaakt dat Joel bezig was aan een nieuwe popsingle (de eerste sinds River of Dreams uit 1997). In februari kwam die single daadwerkelijk uit, getiteld All my life.
Joel heeft recentelijk opnieuw vormgegeven aan zijn interesse voor klassieke muziek en is gaan experimenteren op dat gebied. “Fantasies and Delusions”, zijn eerste album met klassieke werken, kreeg een lauwe reactie van critici, maar kreeg een nummer 1-notering op klassieke hitlijsten.
Veel luisterplezier!
Songtekst “Scenes From an Italian Restaurant”
A bottle of white, a bottle of red
Perhaps a bottle of rose instead
We’ll get a table near the street
In our old familiar place
You and I,face to face
A bottle of red, a bottle of white
It all depends upon your appetite
I’ll meet you any time you want
In our Italian Restaurant.
Things are okay with me these days
Got a good job, got a good office
Got a new wife, got a new life
And the family’s fine
We lost touch long ago
You lost weight I did not know
You could ever look so good after
So much time.
I remember those days hanging out
At the village green
Engineer boots, leather jackets
And tight blue jeans
Drop a dime in the box play the
Song about New Orleans
Cold beer, hot lights
My sweet romantic teenage nights
Brenda and Eddie were the
Popular steadys
And the king and the queen
Of the prom
Riding around with the car top
Down and the radio on.
Nobody looked any finer
Or was more of a hit at the
Parkway Diner
We never knew we could want more
Than that out of life
Surely Brenda and Eddie would
Always know how to survive.
Brenda and Eddy were still going
Steady in the summer of ’75
when they decided the marriage would
Be at the end of July
Everyone said they were crazy
“Brenda you know you’re much too lazy
Eddie could never afford to live that
Kind of life.”
But there we were wavin’ Brenda and
Eddie goodbye.
They got an apartment with deep
Pile carpet
And a couple of paintings from Sears
A big waterbed that they bought
With the bread
They had saved for a couple
Of years
They started to fight when the
Money got tight
And they just didn’t count on
The tears.
They lived for a while in a
Very nice style
But it’s always the same in the end
They got a divorce as a matter
Of course
And they parted the closest
Of friends
Then the king and the queen went
Back to the green
But you can never go back
There again.
Brenda and Eddie had had it
Already by the summer of ’75
Fromhe high to the low to
The end of the show
For the rest of their lives
They couldn’t go back to
The greasers
The best they could do was
Pick up the pieces
We always knew they would both
Find a way to get by
That’s all I heard about
Brenda and Eddie
Can’t tell you more than I
Told you already
And here we are wavin’ Brenda
And Eddie goodbye.
A bottle of red, a bottle of white
Whatever kind of mood you’re in tonight
I’ll meet you anytime you want
In our Italian Restaurant.
Proef smakelijkkk….
Chris
Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!