De etiketten van Chateau Mouton Rothschild, “1989”

Chateau Mouton Rothschild 1989

Chateau Mouton Rothschild vroeg Georg Baselitz voor het 1989 etiket.


Georg BaselitzGeorg Baselitz wordt als Hans-Georg Kern op 23 januari 1938 geboren in het Duitse Deutschbaselitz vlakbij Dresden, in wat in 1949 de DDR zou worden. Hij is een hedendaags beeldend kunstenaar (schilder, beeldhouwer, tekenaar en maker van grafiek). Hij is het bekendst van zijn ‘op-zijn-kop’- schilderijen, waarin de motieven ‘ondersteboven’ worden weergegeven.

Baselitz was een van de eersten die zich, in de jaren zestig van de 20e eeuw, keerde tegen de dominante minimalistische abstracte kunst van die dagen en teruggreep naar de wortels van de Europese expressieve schilderkunst. Hij is beïnvloed door Edvard Munch en was zelf van grote invloed op De Nieuwe Wilden. Baselitz was de eerste nog levende Duitse kunstenaar aan wie The Royal Academy of Arts in Londen (in 2007) een tentoonstelling heeft gewijd.

Van 1978 tot 1983 betrekt Baselitz een leerstoel aan de kunstacademie van Karlsruhe. Van 1983 tot 1988 en opnieuw vanaf 1992 heeft hij een professoraat aan de Hochschule für Bildende Künste in Berlijn.

Georg BaselitzZijn werk wordt binnen de hedendaagse kunst gerekend tot het neo-expressionisme. Het bevindt zich op het snijvlak van figuratie en abstractie. Uiterlijk zijn de schilderijen verwant aan de Action Painting -variant van het abstract-expressionisme, in hun formaat, ruige textuur en gebaren. De schilderijen bevatten duidelijk herkenbare, hoewel door omkering naar het tweede plan gedrukte figuratieve motieven, waarbij de menselijke figuur de centrale plaats inneemt. Hij werkt op groot formaat doek en paneel.

Menno Baars is een hedendaagse Nederlands kunstenaar die in de stijl van Baselitz schildert.

In 1956 aangenomen op de Hochschule für bildende und angewandte Kunst in Oost-Berlijn. Na twee semesters wordt hij van school gestuurd vanwege “sociaal-politieke onvolwassenheid” (“gezellschaftspolitische Unreife”): hij had gepoogd een werk te maken in de stijl van de, in de DDR als decadent-Westers te boek staande Picasso. Dat druiste in tegen de opgelegde staatsleer van het socialistisch realisme en tegen de geest van de vijf jaar ervoor gedane uitspraak in de Volkskamer van partijleider Walter Ulbricht: “We willen aan onze academies geen abstracte kunst meer zien.” Baselitz vervolgt zijn schilderstudie aan de Hochschule der bildenden Künste in West-Berlijn, en vestigt zich in 1958 definitief in het Westen. Volgt tot ’64 masterclass bij Hann Trier.

Georg BaselitzNeemt in 1961 (het jaar dat de Muur wordt gebouwd) het pseudoniem Baselitz aan, ontleend aan zijn geboorteplaats. Publiceert, door de stijl van Antonin Artaud beïnvloede manifesten met de titel “Pandemonium”, proclamaties tegen het “Glatte und Schöne” in de kunst.

Tijdens zijn eerste solo-expositie in 1963, bij galerie Werner & Katz, worden twee schilderijen (“Die große Nacht im Eimer/De grote nacht in de goot” (1962/63) en “De naakte man” (1962)) van staatswege in beslag genomen omdat ze aanstootgevend zijn. Die große Nacht im Eimer toont een masturberende jongen of dwerg met een disproportioneel groot geslachtsorgaan. Baselitz zelf later, dat in die periode agressie “zijn grootste probleem” was, het “ageren tegen dingen”. Hij gebruikte de erectie in het beeld “als daad van agressie” en het was de houding die daaruit sprak die aanstoot gaf.

Ontwikkelingen in zijn werk

In het begin van zijn carrière neemt Baselitz als vertrekpunt “disharmonie en afstotelijkheid: grote neuzen, betraande ogen, geschoren stoppelhoofden, driebenigen, enzovoort.” Terugkerende motieven zijn: wezens met wanstaltig grote en/of zowel vrouwelijke als mannelijke geslachtsorganen; andere, geïsoleerde lichaamsdelen zoals voeten die als klompen vlees worden geportretteerd; soldaten in landschappen van smeulend puin of ‘backpackers’ (Baselitz noemt hen “Helden” of “Nieuwe Types”); en koppen, o.a. van Antonin Artaud.

Georg BaselitzDe voorstellingen zijn leesbaar, de motieven herkenbaar. Bij de ‘soldaten-schilderijen’ vindt vaak ook een handeling plaats. Dit i.t.t. later werk, waaruit het verhalende karakter, in ieder geval voor het grootste deel, is verdwenen. De stijl is expressionistisch: vervorming, figuratie maar geen realisme, met verve en agressief geschilderd.

Kort daarop breekt hij de voorstelling in scherven uiteen, en ontstaan zgn. “Frakturen”, waarbij de fragmenten, bevrijd van hun figuratieve plek van oorsprong, over het doek gaan schuiven.

Vanaf 1969 begon Baselitz consequent de motieven om te keren. Het werd zijn beeldmerk. Het trekt de voorstelling naar de achtergrond en geeft ruimte aan de schilderkunstige kwaliteiten. Tenslotte, zegt Baselitz, bevat een kunstwerk geen informatie die de toeschouwer tot zich moet (of kan) nemen, zoals gevoelens of ideeën, en geeft het geen beeld van de realiteit: het werk is zelf de realiteit. De waarde ervan ligt in het ernaar kijken. Het vraagt niet om interpretatie, maar om gedetailleerde beleving.

Een andere ontwikkeling is dat Baselitz rond 1994 afstapt van het werken aan een ezel en het linnen op de grond legt, zoals Jackson Pollock voor hem, waardoor het overzicht op het geheel verloren gaat. Het belang van de voorstelling neemt ook hierdoor af. De kunstenaar kan alleen dat kleine stukje zien waar hij op dat moment mee bezig is. In die tijd vergelijkt Baselitz zijn hoofd met een koker waar hij in de loop der jaren van alles heeft ingegooid. Van buiten kan er niets meer bij. De koker zit vol. Alle geziene beelden, de gemaakte schilderijen, al de kleurstrepen, punten en klodders zitten in die koker – en dat is allemaal aan het gisten geslagen. En het moet eruit.

Sinds 2005 maakt Georg Baselitz nieuwe versies van zijn vroegere schilderijen, zogenaamde “Remixes”.

Hier een video van zijn werk…


De wijn

Een goed wijnjaar.

Georg Baselitz

Chateau Mouton Rothschild 1989 (wat Chateau Mouton Rothschild er zelf van vindt….)

De wijn heeft een diepe kleur en aantrekkelijke kleur die verschuivingen tussen robijn en granaat rood laat zien. Met een aangenaam rokerige en geroosterde neus, afgezet met accenten van zoethout, kruiden en cederhout. Rond in de mond, het toont vers fruit en een solide structuur, er is een goed evenwicht tussen de satijnen tannines en een schat aan smaken, waaronder karamel, wilde bessen, vanille, koffie en witte peper. De lange en harmonieuze afdronk is prachtig en balanceert tussen structuur en romige zachtheid.

Proef smakelijkkk….
Chris

Reageren? Mail naar me.

Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!