De maand april is een drukke tijd in de wijngaard van Karen Haanstra te Fontjoncouse. Een tijd waarin samenwerken belangrijk is…
In de maand april wachten de wijnstokken op warmte. De eerste weken zetten koud in, met harde noordenwind, dus de stokken verroerden zich niet.
Toen won de zon de strijd, en liep de temperatuur van 15 graden in een paar dagen op naar 25. Met een rotvaart stuwden de planten hun sappen omhoog. Met de dag zag je hun knoppen zwellen.
Een scheurtje, en de volgende dag al toonde zich een piepklein blaadje en een paar dagen later zocht een dun stengeltje zijn weg omhoog naar de stralend blauwe lucht.
Dat werd tijd ook. Het onkruid had zich niets van de kou aangetrokken en leek op weg de wijnstokken te overgroeien. Een kunstschilder stort zich verrukt met penseel en doek in de overvloed aan kleurschakeringen. Een simpele wijnbouwer ziet zich de komende maanden moeizaam door de rijen waden. Een medaille heeft altijd twee keerzijden.
Eindelijk is de grond droog genoeg om het gewicht van de tractor te dragen, en met een lichte ploeg wordt tweemaal heen en weer door de rijen gereden. De nu licht verkruimelde aarde, vermengd met in stukjes gehakt onkruid, is weer zichtbaar en de wortels kunnen weer “ademen”.
We hebben een oude tractor, en volgens mijn partner ben ik totaal ongeschikt voor het berijden van dit werktuig: ik ben te gauw afgeleid en hij ziet me in een greppel storten. Het is een wonder, dat hij mij in staat acht onze auto over de kronkelweggetjes te sturen.
De tractoren hier zijn klein en smal. En ik ben lang en smal. Dat past niet echt bij elkaar: Mijn benen hangen vreemd langszij, zoals bij een volwassene die op een pony probeert te rijden. Ik sta doodsangsten uit wanneer mijn partner de tegen de hellingen gelegen velden ploegt.
De rijen zijn trapsgewijs aangeplant en per rij is er een hoogteverschil van wel veertig centimeter, met een breedte waar de tractor net door kan. Om kantelen te voorkomen hangt hij soms gelijk een bemanningslid van een zeilboot overstag, en fungeert als contra-gewicht. Ik sta lafhartig met de rug naar hem toegekeerd af te wachten of er een denderende knal zal volgen.
“Je moet de rijen vlakker maken”, verzucht ik elk jaar, “dit is veel te gevaarlijk zo”.
Ondoenlijk volgens hem. Ik raap het beetje resterende moed bij elkaar en klauter naast hem op de tractor. Met hem als kapitein en ik als angstige bakkenist zeilen we die dag door de velden.
In de maand april wachten de wijnstokken op warmte. De eerste weken zetten koud in, met harde noordenwind, dus de stokken verroerden zich niet.
Toen won de zon de strijd, en liep de temperatuur van 15 graden in een paar dagen op naar 25. Met een rotvaart stuwden de planten hun sappen omhoog. Met de dag zag je hun knoppen zwellen.
Een scheurtje, en de volgende dag al toonde zich een piepklein blaadje en een paar dagen later zocht een dun stengeltje zijn weg omhoog naar de stralend blauwe lucht.
Dat werd tijd ook. Het onkruid had zich niets van de kou aangetrokken en leek op weg de wijnstokken te overgroeien. Een kunstschilder stort zich verrukt met penseel en doek in de overvloed aan kleurschakeringen. Een simpele wijnbouwer ziet zich de komende maanden moeizaam door de rijen waden. Een medaille heeft altijd twee keerzijden.
Eindelijk is de grond droog genoeg om het gewicht van de tractor te dragen, en met een lichte ploeg wordt tweemaal heen en weer door de rijen gereden. De nu licht verkruimelde aarde, vermengd met in stukjes gehakt onkruid, is weer zichtbaar en de wortels kunnen weer “ademen”.
We hebben een oude tractor, en volgens mijn partner ben ik totaal ongeschikt voor het berijden van dit werktuig: ik ben te gauw afgeleid en hij ziet me in een greppel storten. Het is een wonder, dat hij mij in staat acht onze auto over de kronkelweggetjes te sturen.
De tractoren hier zijn klein en smal. En ik ben lang en smal. Dat past niet echt bij elkaar: Mijn benen hangen vreemd langszij, zoals bij een volwassene die op een pony probeert te rijden. Ik sta doodsangsten uit wanneer mijn partner de tegen de hellingen gelegen velden ploegt.
De rijen zijn trapsgewijs aangeplant en per rij is er een hoogteverschil van wel veertig centimeter, met een breedte waar de tractor net door kan. Om kantelen te voorkomen hangt hij soms gelijk een bemanningslid van een zeilboot overstag, en fungeert als contra-gewicht. Ik sta lafhartig met de rug naar hem toegekeerd af te wachten of er een denderende knal zal volgen.
“Je moet de rijen vlakker maken”, verzucht ik elk jaar, “dit is veel te gevaarlijk zo”.
Ondoenlijk volgens hem. Ik raap het beetje resterende moed bij elkaar en klauter naast hem op de tractor. Met hem als kapitein en ik als angstige bakkenist zeilen we die dag door de velden.
Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-West Frankrijk. Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah en Carignan-druif. De wijnen van Karen zijn exclusief verkrijgbaar bij dewijnplaats.nl.
Karen is op zoek naar een importeur voor haar wijnen op de Nederlandse markt. Dus beste importeurs, als u interesse heeft, neem even contact op.
Je kan ons ook volgen op Facebook, Twitter of Google+ en je hoeft niets te missen!
Vroeger werd er bij ons thuis nooit wijn gedronken tijdens het avondeten. Hooguit een enkele keer een biertje bij de pittige nasi/bami door mijn vader en (op latere leeftijd) mijn broer. Wanneer ik dan van anderen hoorde dat zij een glas wijn bij het avondeten kregen, dacht ik: ‘oh, wat gezellig. Dat ga ik later ook doen.’
Door een korte voorbereidingstijd voor het vertrek naar Brazilië, twee maanden, had ik me voornamelijk met de verhuizing bezig gehouden en niet zozeer met in hoeverre Brazilië een wijnland was. Het ligt in Zuid Amerika en daar komen goede wijnen vandaan, dat was zo ongeveer hoe ik er over dacht.
De eerste keer uiteten was in een restaurant dicht bij onze tijdelijke huisvesting. De menukaart zag er goed uit. En dat er bij de dranken geen wijn stond vond ik nog niet zo raar want daar heb je een wijnkaart voor.
Nu ik wat meer op mijn gemak zat kon ik rustig de kaart bekijken en tot mijn verbazing zag ik er flesjes wijn opstaan met een inhoud van 187 ml.
Gort heeft het Château de la Garde veranderd in een sprookjeskasteel en het nagenoeg van de grond af weer opgebouwd. Toentertijd kocht Gort het vervallen 13e eeuwse château in 1994 voor een behoorlijke hoeveelheid geld en het is nu omgetoverd in een statisch en authentiek wijnchâteau. Samen met wijnmaker Michel Rolland maakt Gort de laatste paar jaar nóg betere wijnen dan die van de jaargang 2003, de wijn waar ík het over heb.
Een aantal keren heb ik deze wijnen geproefd en die proefnotities heb ik ook naast elkaar gelegd. De wijnen hebben teveel overeenkomsten om te zeggen dat het een speciaal gemaakte wijn is van ranken die een speciaal plekje hadden in het zonlicht. De wijnen zijn gewoon nagenoeg gelijk, op een paar puntjes na: de BdR lijkt zachter en/of ronder en is dus een mooiere wijn, zo valt er in mijn proefnotities te lezen. Dus geen marketingstunt?
Ik heb een aantal vragen aan Ilja Gort voorgelegd. Jammer genoeg wil hij mij geen antwoord geven en dit na herhaalde pogingen. Er blijft dus maar een ding over, de wijnen naast elkaar proeven. De wijnen aan een kritische wijngekkenblik te werpen. Ervaring genoeg om een kritisch, maar eerlijk oordeel te kunnen geven.
We brengen een bezoek aan Bodega Stratvs (latijn voor lagen, in de bodem wel te verstaan). De rondleiding begint met een uitleg van de bodemlagen: picón als toplaag, daaronder Saharazand en vervolgens kalk.
Maar…belangrijker nog: konijnen (conejos) hebben een hekel aan de geur van sulfiet en daarmee wordt meteen natuurlijke vijand nr. 1 op afstand gehouden. Stratvs verkoopt 90% van haar productie op de Canarische eilanden en de 10% export gaat naar Valencia en Berlijn.