Soms kun je, door allerlei omstandigheden, niets doen in de wijngaard. Wat gaat Karen dan ondernemen?
Het is januari, het zonnetje schijnt en we halen temperaturen van rond de 15 graden! Alle dagen dauw en geregeld wat mist, maar geen echte regen. Sinds de overstromingen van november 2014 hebben we maar een paar keer een echte regenbui gehad. We wachten op regen. Die krijgen we, in een kleine hoeveelheid, in bevroren versie.
Op 18 januari laat koning winter zich één dag zien. Grote vlokken sneeuw dwarrelen naar beneden en gestaag bedekt een dunne witte deken het landschap. Witte daken, besneeuwde takken, ik waan me in Nederland. De volgende dag motregen en het zonnetje komt door, ik ben alweer terug in Zuid-Frankrijk. ’s Middags is het zelfs al 12 graden.
Het is te mooi weer, de planten denken dat het voorjaar er aan staat te komen. Dat geeft ons wijnboeren zorgen, want het is nog veel te vroeg. Tot april bestaat het risico van een lichte nachtvorst. Dus we zien onze wijnstokken liever in hun winterslaap blijven.
Uit voorzorg besluiten we te stoppen met de snoei. Mochten de stokken uit willen lopen, dan doen ze dat op het hoogste punt van de twijg. Gaat het daarna toch vriezen, dan kun je de twijg nog inkorten, en kan hij onderaan opnieuw uitlopen.
Dus wordt er in de schuur gewerkt, assemblages maken, wijnvaten ophalen en vullen.
En kunnen we wat vakantie nemen. Voor mijn partner is dat in de vorm van de jacht.
Ons jachthondje is dolgelukkig.
Alleen, er is bijna geen wild. Een ziekte heeft het konijnenbestand gedecimeerd. Hier en daar zijn wat hazen., wilde patrijzen en reeën.
En vooral dus een overschot aan wilde zwijnen.
Mijn partner is gelukkig geen fervent jager. Op konijnen en hazen schiet hij niet, omdat er te weinig van zijn. Patrijzen vindt hij te mooi om dood te maken.. Er mogen maximaal twee reeën per jaar worden geschoten door de plaatselijke jachtvereniging. En wilde zwijnen zijn te gevaarlijk voor ons hondje. Dus met geweer (om het hondje te beschermen tegen een aanval van een wild zwijn) over de schouder en jachtakte op zak, verdwijnt hij uren in de garrigue.
Het hondje heeft er geen weet van, dat er weinig wild is. Het beestje snuffelt en draaft dat het een lieve lust is en de baas geniet van al die ijver. En komt zeer tevreden -zonder wild- terug.
Ik vind een ander tijdverdrijf. Vochtig en warm weer: de paddenstoelen schieten uit de grond.
Om hier paddenstoelen te vinden, ga je dus niet het bos in (dat is hier ook niet) maar de hellingen op.
Een rotsachtige grond, waar de buxus het nog voor elkaar krijgt te groeien. En hier en daar een verdwaalde spar. En uit zo’n barre grond weten zich paddenstoelen omhoog te wringen, tussen de rotsen door soms. Ze heten “pieds bleus”, blauwe voeten dus, omdat ze te herkennen zijn aan een blauw-rode steel. Elke tocht leverde meer buit op. De laatste keer moesten er zelfs vuilniszakken aan te pas komen.
Elke dag paddenstoelen eten is geen oplossing, temeer daar het voor de lever aanbevolen wordt je tot één maaltje per week te beperken. Blancheren en invriezen is een alternatief, maar het is ook niet de bedoeling een vrieskist vol paddenstoelen te hebben.
Dus toen ben ik maar gaan uitdelen onder de oudere generatie in het dorp. Zelf niet meer goed genoeg ter been om hellingen te lopen. En dolgelukkig de smaak van een gerecht van vroeger terug te vinden.
Tja, toen moest ik dus wat anders bedenken. Grote potten verf gekocht en mijn huis is er van binnen echt door opgeknapt.
Eind januari besluit mijn partner dat we weer aan het werk te gaan, misschien komt het door de verflucht in huis?
Karen Haanstra is wijnbouwer in Fontjoncouse, Corbières in Zuid-Frankrijk. Onder de naam “Fontaine des Joncs” produceert zij wijnen van o.a. de Syrah, Carignan en de Chardonnay-druif. De wijnen van Fontaine des Joncs zijn in beginsel alleen in Frankrijk verkrijgbaar, echter op de site van Fontaine des Joncs kunt u HIER informeren naar de verkrijgbaarheid van de wijnen in Nederland.
Ed