Mijn wijnloopbaan begon, zoals die van iedereen in die tijd…, met de boeken van Hubrecht Duijker … een ware must voor de wijnliefhebber. De ‘leader’ van de wijnwereld in Nederland….
Maar er zijn meer grote wijnmannen in de wereld. Eén van hen is Michael Broadbent; een Master of Wine uit Engeland.
In de tijd dat ik hem leerde ‘kennen’, was hij ‘the big boss’ van het (wijn)veilingbedrijf Christie’s te London en in die functie verkeerde hij in een uitermate luxe positie. Veel van de op de veiling aangeboden wijnen moesten geproefd worden en zo kwam mister Broadbent in aanraking met de rijken der aarde, die, net zoals hijzelf, wijnliefhebbers zijn….
In die tijd bracht Broadbent een heel dik boek uit op de markt dat ik aanmerkte als ‘de bijbel’. We hebben het hier over het wijnboek ‘Tweehonderd jaar grote wijnen’.
In deze bijbel beschrijft Broadbent vele topwijnen uit diverse eeuwen die hij in de loop der jaren heeft mogen proeven. Wijnen die alleen ‘the happy few’ mogen proeven…. Om jaloers op te worden.
In deze serie heeft Broadbent tien wijnen uitgekozen die voor hem de BESTE BORDEAXWIJNEN zijn die hij ooit heeft geproefd… En ik moet zeggen…hij heeft er erg veel geproefd….
De eerst in de rij is natuurlijk Chateau Lafite Rothschild 1870… Hier het verhaal van de ‘oude meester’…..
Chateau Lafite-Rothschild 1870
1870 was een van de grootste prephylloxera jaargangen en, indien in perfecte omstandigheden – onveranderlijke temperatuur, luchtvochtigheid, licht – goed opgeslagen in een wijnkelder, veel wijnen waren nog goed te drinken, zelfs als ze al een eeuw oud zijn. De meest perfecte oude wijn die ik ooit proefde was een magnum 1870 Lafite van Glamis Castle.
Glamis Castle huisvest de zetel van de Graven van Strathmore en Kinghorne. Op het moment dat zij er achter kwamen dat er nog wat oude Bordeauxwijnen in de oude wijnkelder lagen (in 1970), dachten ze dat de wijnen wel passé waren. De uiterste houdbaarheidsdatum lag ver achter hen.
Echter…ze waren niet passé…en dat was het moment dat Mister Broadbent om de hoek kwam kijken….
Om een lang verhaal kort te maken: Cloags van Perth was één van de directeuren van de wijnhandels. Hij had, na een routine-bezoek, een schat aan grote 19e-eeuwse wijnen ontdekt. Daarom belde hij Broadbent direct op, want er waren 42 magnums van Château Lafite 1870 gevonden.
Niemand in het kasteel was geïnteresseerd in wijn en dus zou het wel eens zo kunnen zijn dat ze de flessen zouden willen verkopen. Broadbent reageerde onmiddelijk en nam direct de volgende trein naar het Noorden. Hij had een goudmijn ontdekt!
Ze stonden daar mooi op een rij, door de originele bin label ‘Bin 16 / magnums van Lafitte (sic) / Coningham & Co’ konden de wijnen geïdentificeerd worden. Maar dat was niet alles… Uit de archieven bleek dat in het Kelder Boek 1885-1894 geschreven stond: ‘gekocht in 1878 : 48 magnums van 1870 Lafite.
Maar waarom bleven er 42 magnums over? Het was duidelijk dat de 13e graaf van Strathmore een wijnkenner was, maar hij hield niet van deze wijn. Mogelijk zijn erfgenamen ook niet, want anders waren er namelijk nooit zoveel overgebleven. De wijn had, wat bekend staat als ‘blackstrap’, bittere tannines. En zo bleven de wijnflessen onaangeroerd. Wat de graaf niet kon weten was dat dit een zeldzame wijn was. Net zoals Château Latour 1928…het duurt 50 jaar om überhaupt drinkbaar te worden… Maar kon het 100 jaar overleven?
Uiteindelijk nam Broadbent en zijn team alle 42 magnums (en 60 dozijn andere oude bordeaux) mee, nadat ze de schriftelijke toestemming hadden gekregen van de curator van het landgoed. Omdat de kelder op de begane grond gesitueerd lag, was de klus snel geklaard. Op naar Christie’s!
Broadbent was, als directeur van wijnveiling van Christie’s, verantwoordelijk voor het catalogiseren en toen vroeg hij zich af of de wijn eigenlijk nog wel drinkbaar was.. Om daar achter te komen hebben ze besloten om één van de magnums Lafite Rothschild 1870 te openen.
Dat deden ze natuurlijk niet op een zaterdagavondje… Nee, tijdens een door Broadbent en Alan Taylor-Restell georganiseerd diner bij de Christie’s werd de wijn geopend. Harry Waugh en Hugh Johnson (beiden zeer bekende wijnproevers) waren ook aanwezig bij deze plechtigheid.
Broadbent decanteerde de magnum….het niveau was hoog en de kurk perfect!
De kleur van de wijn was nog diep en had een robijnrode glans. De neus had een onbeschrijfbaar bouquet en was perfect. Op de tong zoet, in perfecte balans van de vele facetten, mondvullend en zou perfect smaken bij lamsvlees. Nog steeds tannine waarneembaar.
Kortom, iets meer dan een eeuw oud, en nog steeds perfect! De andere verkochte magnums die later geproefd werden bleken allemaal foutloos te zijn……
Proef smakelijkkk…..
Chris